Associated Press

Αυτό, δεν ΠΡΕΠΕΙ να είναι το παρόν, ούτε το μέλλον της Αργεντινής

Το ξεπούλημα της χώρας ξεκίνησε στα χρόνια του δικτάτορα Βιντέλα. Επί 25 χρόνια η Αργεντινή στενάζει κάτω από τις επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), το οποίο προώθησε και συνεχίζει να υποστηρίζει παρά την κατάρρευση, σαρωτικές «μεταρρυθμίσεις ελεύθερης αγοράς», που σημαίνουν ιδιωτικοποιήσεις όλων: του νερού, των τηλεφώνων, των ταχυδρομείων, των σιδηροδρόμων, του ηλεκτρισμού, ακόμα και των ζωολογικών κήπων.

Οταν οι οικονομίες της Ασίας και της Ρωσίας κατέρρευσαν το 1998, οι ξένοι επενδυτές έσπευσαν σε αυτές που ονομάζονται «ανερχόμενες αγορές». Η Αργεντινή βρέθηκε σε περιδίνηση. Η οικονομική ύφεση πήρε τέτοιες διαστάσεις και οι ξένοι δανειστές ζήτησαν τα χρήματά τους πίσω έγκαιρα... Από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, το ΔΝΤ επέβαλλε ότι ο μόνος τρόπος που υπήρχε για να ξεπληρώσει η αργεντίνικη κυβέρνηση το χρέος των 132 δισ. δολαρίων, μέρος του οποίου υπάρχει από τη στρατιωτική δικτατορία, είναι περισσότερες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, δαπάνες για υγεία και παιδεία, όλα μειώθηκαν δραστικά και οι μισθοί των δημόσιων υπαλλήλων περικόπηκαν ως και 13%. Επαναλαμβανόταν η ίδια παλιά ιστορία. Οσο οι χώρες δανείζονται όλο και περισσότερο, το ΔΝΤ εκμεταλλεύεται τις οικονομίες αυτές προς όφελος των ξένων τραπεζών και των εγγυητών εμπόρων.

Σήμερα ένα χρόνο μετά, αρκεί να αναφερθεί το ποσοστό ανεργίας, ξεπερνά το 21% επισήμως για να περιγράψει την πραγματικότητα, και οι καθημερινές εικόνες φτώχειας και απόγνωσης το επιβεβαιώνουν.

Οι τραγικές εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη με τρομακτική ταχύτητα. Οι «καρτονέρος», δηλαδή οι άνθρωποι των φτωχογειτονιών που επιβιώνουν μαζεύοντας χαρτόνια και χαρτιά από τα σκουπίδια, είναι ίσως το μοναδικό «επάγγελμα» που αυξάνει τους εργαζομένους του, πάνω 100.000 με επίσημα στοιχεία σε όλη τη χώρα.

Στην τηλεόραση το τηλεπαιχνίδι που κάνει πάταγο είναι αυτό που ευτελίζει την ανθρώπινη υπόσταση με αντάλλαγμα μία θέση εργασίας.

Χιλιάδες οικογένειες δουλεύουν στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, με τα μωρά στην αγκαλιά των μεγαλύτερων, για το μεροκάματο της πείνας. Κοντά σε αυτούς, και όσοι προσπαθούν να βρουν στα σκουπίδια το καθημερινό τους φαγητό.

Στα τρένα, μικροπωλητές όλων των ηλικιών και όλων των πραγμάτων με μια απίστευτη συντροφικότητα μεταξύ τους, περνάνε από το ένα βαγόνι στο άλλο περιμένοντας τη σειρά τους. Οι άνεργοι σε τεράστιες ουρές, περιμένουν να πάρουν τα 150 μπόνους που «κέρδισαν» μετά από κάποιο κόψιμο δρόμου.

Οι άστεγοι, κάποιες φορές ολόκληρες οικογένειες, στα ίδια σημεία της πόλης, μοιράζονται τους δρόμους με τους καρτονέρος, που συχνά για να περιορίσουν τις μετακινήσεις τους και άρα τα έξοδα τους κοιμούνται εκεί που «δουλεύουν». Τα παιδιά επιδίδονται σε κυνήγι βατράχων για να ξεγελάσουν την πείνα τους.

Σήμερα, μετά από 4 χρόνια οικονομικής ύφεσης, 1 στους 4 Αργεντινούς είναι άνεργος και κάποιοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι θα διπλασιαστούν. Το 40% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και 2000 άνθρωποι πέφτουν κάτω από αυτά τα όρια κάθε μέρα. Τα νοσοκομεία ξεμένουν από βασικές προμήθειες, όπως επίδεσμοι και σύριγγες, τα σχολεία κλείνουν γιατί οι δάσκαλοι δεν πληρώνονται, η θνησιμότητα και η πείνα των παιδιών συνεχώς αυξάνεται, και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα που κάποτε ήταν από τις πλουσιότερες στον κόσμο, για πολλές δεκαετίες θεωρούνταν η μεγάλη επιτυχία της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης του «αναπτυσσόμενου» κόσμου, ο καλύτερος μαθητής του «Washington Consensus» και ο κύριος συνήγορος του ελεύθερου εμπορίου στην περιοχή.

Ο Εδουάρδο Ντουάλδε που κλήθηκε με τη μορφή του κατεπείγοντος να διασώσει μία «κάποια» κυβέρνηση στην Αργεντινή παρά τα δυσοίωνα για τους πολιτικούς προγνωστικά κατόρθωσε να παραμείνει στην εξουσία σχεδόν ένα χρόνο. Φυσικά, λύση δεν κατόρθωσε να βρει... γιατί η λύση είναι μία, όπως βροντοφωνάζουν και οι διαδηλωτές συνεχώς: «Να φύγουν όλοι... Κυβέρνηση εργατών»!