Associated Press

Τέτοια προβλήματα που στιγματίζουν τις κοινωνίες πολλών περιοχών του πλανήτη και που είθισται να συζητιούνται εδώ και μερικές δεκαετίες ως μορφές κρίσης μεταβατικών κοινωνικο-πολιτικών και οικονομικών καταστάσεων έχουν, λίγο πολύ, προφανή θύματα τις περισσότερες τάξεις εργαζομένων της υφηλίου. Ομως, εκείνοι που υφίστανται πιο οδυνηρά απ' όλους το κόστος πολιτικών καπιταλιστικής υπερεκμετάλλευσης συνήθως δεν ακούγονται. Πιο συχνά αποτελούν το σύνολο «μονάδων», που καταμετρούνται στους στατιστικούς χάρτες ερευνών. Αλλοτε πάλι αποτελούν τους σιωπηλούς «πρωταγωνιστές» εκστρατειών «ανθρωπιστικής αρωγής». Ποιοι είναι αυτοί, που πονούν περισσότερο και διαμαρτύρονται λιγότερο; Τα παιδιά αναπτυσσόμενων και ανεπτυγμένων χωρών, που άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο, είναι εγκλωβισμένα σε συνθήκες που η «ζωή» πολλές φορές ασφυκτιά. Είτε από την πείνα και τη δίψα. Είτε από τις σφαίρες του πολέμου. Είτε από τα καραβάνια των εμπόρων σαρκών και ναρκωτικών. Είτε από την ψυχική εγκατάλειψή τους από τους φυσικούς προστάτες τους.

- Προώθηση επιπέδου καλής υγείας.

- Βασική και ανώτερη εκπαίδευση ποιότητας.

- Προστασία παιδιών από κακοποίηση, εκμετάλλευση και βία.

- Ιδιαίτερη αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν παιδιά που είναι φορείς ή ασθενείς με HIV - AIDS.

Επιπλέον, στη διάσκεψη αναμένεται να αναγνωριστεί η μικρή, πλην σημαντική πρόοδος, της βιοτικής κατάστασης εκατομμυρίων παιδιών χάρη στο δεκαετές σχέδιο δράσης που κατάρτισε το 1990 και υλοποίησε η UNICEF, σε συνεργασία με τις εθνικές κυβερνήσεις 155 χωρών - μελών του οργανισμού UNICEF.

Εξαιτίας του δεκαετούς σχεδίου δράσης για τη βελτίωση της ζωής των παιδιών, οι δείκτες της θνησιμότητας των παιδιών κάτω των πέντε χρόνων μειώθηκε κατά το 1/3 σε 63 από τις 155 χώρες που συμμετείχαν στο πρόγραμμα.

Σε περίπου 90 άλλες χώρες, η θνησιμότητα των παιδιών έως πέντε χρόνων μειώθηκε κατά το 1/5. Οι εμβολιασμοί μικρών παιδιών, από ανύπαρκτοι σε πολλές από τις αναπτυσσόμενες χώρες, έγιναν τακτικοί, με αποτέλεσμα εκατομμύρια παιδιά να σωθούν από διάφορες ασθένειες, όπως η πολυομυελίτιδα που κοντεύει να εξαλειφθεί σε παγκόσμιο επίπεδο (ποσοστό 99%).

Επιπλέον θα αναγνωριστεί το γεγονός πως σε διεθνές επίπεδο περισσότερα παιδιά από ποτέ πηγαίνουν σε σχολεία.

Ομως, τα καλά νέα και η όποια πρόοδος επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια του 10ετούς προγράμματος δράσης για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των παιδιών ωχριούν μπροστά στην πραγματικότητα που διαγράφουν στοιχεία, όπως αυτά που ανακοινώθηκαν πρόσφατα σε διάσκεψη της UNICEF στο Κάιρο της Αιγύπτου. Εχουμε και λέμε:

- 10.000.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από ιατρικά αντιμετωπίσιμες ασθένειες.

- Μόνο στην υπο-σαχάρεια Αφρική τα 2/3 των φορέων ή ασθενών με HIV/AIDS αναμένεται να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια προτού προλάβουν να συμπληρώσουν την ηλικία των 15 χρόνων. Κάπου 13.000.000 έμειναν ορφανά λόγω θανάτου των γονιών τους που νοσούσαν από AIDS. Ο αριθμός τους αναμένεται να ξεπεράσει τα 30.000.000, προτού η παρούσα δεκαετία προλάβει να εκπνεύσει.

- 150.000.000 παιδιά, κυρίως σε φτωχές χώρες της Ασίας και της υπο-σαχάρειας Αφρικής, υποφέρουν από υποσιτισμό.

- 100.000.000 άλλα, εκ των οποίων το 60% είναι κορίτσια, δεν έχουν πρόσβαση σε βασική εκπαίδευση.

- 2.000.000 έχασαν τη ζωή τους πριν προλάβουν να περάσουν στην εφηβεία κατά τους πολέμους των τελευταίων δέκα χρόνων.

- 10.000 άλλα σκοτώνονται ή ακρωτηριάζονται από νάρκες ετησίως.

- Το 60% των 35.000.000 προσφύγων ή μεταναστών είναι παιδιά.

- Κάπου 30.000.000 άλλα έχουν εγκλωβιστεί στις τανάλιες των εμπόρων ναρκωτικών.

- 250.000.000 παιδιά ηλικίας πέντε έως 14 χρόνων αναγκάζονται να βγαίνουν πρόωρα σε αναζήτηση μεροκάματου. Τα 60.000.000 απ' αυτά τροφοδοτούν τα γρανάζια της μαύρης εργασίας και δουλεύουν το μεγαλύτερο μέρος του 24ωρου κάτω από ανυπόφορες και πραγματικά σκληρές συνθήκες, στις οποίες οι περισσότεροι ενήλικες ανεπτυγμένων χωρών μετά δυσκολίας θα μπορούσαν να αντέξουν.

- Οσο για τα παιδιά ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών που διαβιούν κατά ομάδες ή μονάδες στους δρόμους μεγαλουπόλεων του πλανήτη, αυτά, σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, ξεπερνούν ήδη αρκετές δεκάδες εκατομμύρια.

Η ζοφερή εικόνα, που σχηματίζουν τα στοιχεία του ΟΗΕ, δυστυχώς δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να αποδώσει τις δυσκολίες και τους εφιάλτες που υφίσταται ούτε καν ένα από τα δεκάδες εκατομμύρια παιδιά των στατιστικών μελετών των Ηνωμένων Εθνών. Η πορεία της επιβίωσης για τα περισσότερα απ' αυτά εξακολουθεί να είναι ως επί το πλείστον μοναχική. Και το χειρότερο: Οι μέρες τους ελάχιστα αναμένεται να «ξημερώσουν» καλύτερες, όσο τα στατιστικά στοιχεία προσπερνώνται με μία καούρα στο στομάχι κυβερνήσεων ή ελκύουν δισεκατομμύρια κόκκους σκόνης στους γραφειοκρατικούς διαδρόμους διεθνών οργανισμών, όταν δε συνοδεύονται από αναφορά στις αιτίες που τα προκαλούν (υφαρπαγή και εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου των χωρών από οργανωμένα πολυεθνικά ή ντόπια οικονομικά συμφέροντα, φυσικές καταστροφές, δυσθεώρητα εξωτερικά χρέη που διογκώνονται από τις πολυθρύλητες «οικονομικές βοήθειες» της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου).

Μοιραίο, φαντάζει, επομένως, μετά απ' όλα αυτά, και η επικείμενη Διάσκεψη του ΟΗΕ για τα παιδιά αυτό το φθινόπωρο στη Νέα Υόρκη να καταλήξει σε ένα πλαίσιο νέων κατακερματισμένων διεθνών ή εθνικών «σχεδίων δράσης». Η ίδια η πραγματικότητα έχει αποδείξει πως όσο το μαχαίρι δεν κόβει τη «ρίζα του κακού» και την αφήνει να αναπτύσσεται, στραγγαλίζοντας την πλειοψηφία των κατοίκων της Γης, τόσο η ζωή για εκατομμύρια παιδιά του πλανήτη θα μοιάζει περισσότερο με απαίσιο εφιάλτη και λιγότερο με γλυκό όνειρο...

«Η στρατιωτική συμμαχία, με την οποία ο δυτικός ιμπεριαλισμός περηφανευόταν, ότι επικράτησε κατά τον ψυχρό πόλεμο, βρίσκεται σήμερα υπό την απειλή κατάρρευσης. Πρόκειται για το ΝΑΤΟ, που έχει ενοποιήσει στρατιωτικά τις ΗΠΑ με τις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

»Ωστόσο, δεν είναι οι δυνάμεις της ειρήνης και δημοκρατικής προόδου στην Ευρώπη, που από παλιά έχουν ζητήσει τη διάλυση του ΝΑΤΟ, οι οποίες προκαλούν μια κρίση στη συμμαχία. Είναι ο καπιταλιστικός συνασπισμός 15 χωρών αποκαλούμενων Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), ο οποίος δρα για να δημιουργήσει μια στρατιωτική πτέρυγα.

»Αν και το τέλος του ΝΑΤΟ θα ήταν καλοδεχούμενο από τους προοδευτικούς Ευρωπαίους, η στρατιωτική οντότητα, που προτείνεται να το αντικαταστήσει, δε θα ήταν τίποτα περισσότερο από έναν υπερασπιστή των δημοκρατικών συμφερόντων από ό,τι υπήρξε το ΝΑΤΟ.

»Για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό η κατάρρευση του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού συνασπισμού και του δικού του Συμφώνου Βαρσοβίας απομάκρυνε το κύριο εμπόδιο στους παγκόσμιους σκοπούς του, αλλά η άνοδος της ΕΕ τον έφερε αντιμέτωπο με έναν ανταγωνιστή ενός άλλου είδους. Η ΕΕ, που ξεκίνησε αρχικά με έξι χώρες και με έναν κοινής αγοράς σκοπό, τώρα έχει 15 μέλη και βρίσκεται στη διαδικασία διπλασιασμού των μελών της».

Ο Πομερόι σημείωνε κατόπιν, ότι το εμπόριο της ΕΕ και οι πολυεθνικές εταιρικές επιχειρήσεις της ανταγωνίζονται τις ΗΠΑ στην παγκόσμια οικονομία. Ιδιαίτερα ανησυχητικό στους διαμορφωτές της αμερικανικής στρατηγικής πολιτικής είναι το βήμα προς τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού.

«Οι ΗΠΑ από παλιά προέτρεπαν τις ευρωπαϊκές χώρες να αυξάνουν τις στρατιωτικές δαπάνες και τις ένοπλες δυνάμεις τους σαν συνεισφορά τους στο ΝΑΤΟ, που θα έδινε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να μειώνουν τη δική τους προϋπολογιστική υποχρέωση. Οι αρχικές κινήσεις πριν τέσσερα χρόνια για τη δημιουργία μιας κοινής στρατιωτικής μεραρχίας από τη Γαλλία και τη Γερμανία είχαν αντιμετωπιστεί επιδοκιμαστικά.

»Η ιδέα μιας πολύ ευρύτερης στρατιωτικής δύναμης προετοιμαζόταν, ωστόσο, σε ευρωπαϊκά συμβούλια και αυτό που την έφερε στο προσκήνιο ήταν ο ΝΑΤΟικός πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας: διεξαγόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από την αμερικανική αεροπορική δύναμη και τα αμερικανικά όπλα, κάνοντας τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ να φαίνονται ανεπαρκή και ανίκανα να διεξάγουν σύγχρονες εχθροπραξίες. Οι ελπίδες για μια ΕΕ υπερδύναμη παρουσιάστηκαν στρατιωτικά αδύνατες δίπλα στην αμερικανική υπερδύναμη».

Το Δεκέμβρη 1999, ανέφερε ο Πομερόι, μια συνάντηση κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι υποσχέθηκε να δημιουργήσει μια «δύναμη τάχιστης αντίδρασης» αποτελούμενη από 60.000 άνδρες ως το 2003, που θα αναπτυσσόταν όπου το ΝΑΤΟ σαν σύνολο μπορεί να μη θέλει να εμπλακεί, είτε μέσα, είτε έξω από την περιοχή του ΝΑΤΟ. Σε μια άλλη συνάντηση κορυφής τον Ιούνη 2000 στη Λισαβόνα η ΕΕ συμφώνησε, επίσης, να συγκροτήσει μια αστυνομική δύναμη της ΕΕ από 5.000 άνδρες για «διεθνείς αποστολές».

Το Νοέμβρη 2000, υπουργοί Αμυνας και Εξωτερικών της ΕΕ συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες και άρχισαν την κατανομή εισφοράς στρατού από χώρες - μέλη στη δύναμη τάχιστης αντίδρασης (RRF). Και το Δεκέμβρη 2000, μια άλλη συνάντηση κορυφής στη Νίκαια επίσημα καθιέρωσε τη RRF.

Καθώς, κατά τον Πομερόι πάντα, τα στρατιωτικά σχέδια της ΕΕ προχωρούσαν, κοιτάχτηκαν με αυξανόμενη ανησυχία από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ κατηγορούν τώρα την ΕΕ, ότι έχει μια κρυφή ημερήσια διάταξη να καθιερώσει έναν ολοκληρωτικά ευρωπαϊκό στρατό, χωριστό από το ΝΑΤΟ και έξω από τον έλεγχο των ΗΠΑ.

Τον περασμένο χρόνο, καθώς η RRF πήρε μορφή, έγιναν συχνές επισκέψεις στην Ευρώπη στελεχών της αμερικανικής άμυνας για να προειδοποιήσουν την ΕΕ για την κατεύθυνση στην οποία κινείται. Την παραμονή της συνάντησης κορυφής στη Νίκαια, ο τότε Αμερικανός υπουργός Αμυνας Ουίλιαμ Κοέν είπε σε μια συγκέντρωση στις Βρυξέλλες απευθυνόμενος στα αντίστοιχα στελέχη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ: «Αν ήταν ένα στοιχείο να χρησιμοποιηθεί η δομή της δύναμης της ΕΕ με έναν τρόπο απλά να φτιαχτεί μια συναγωνιζόμενη δομή, τότε το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να γίνει ένα λείψανο».

Η αμερικανική αντιπροσωπεία στη διεθνή διάσκεψη άμυνας στο Μόναχο την πρώτη βδομάδα του φετινού Φλεβάρη, με επικεφαλής τον υπουργό Αμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ, ήταν όπως μεταδόθηκε, η πιο μονοκόμματη αντιπαράθεση ανάμεσα στους Αμερικανούς και άλλα μέλη του ΝΑΤΟ μέσα σε δεκαετίες. Ενα μέρος αυτής ήταν η Ευρωπαϊκή Εναντίωση στο αμερικανικό σχέδιο για τον «Πόλεμο των Αστρων», αλλά η κύρια σύγκρουση αφορούσε το RRF. Ο Ράμσφελντ εξέφρασε τις αυστηρότερες «επιφυλάξεις» γύρω από τα στρατιωτικά σχέδια της ΕΕ λέγοντας, ότι «λίγο ανησυχούσε» για την αποσταθεροποίηση του ΝΑΤΟ, που αυτοί το ενσωμάτωσαν.

Είναι, εξηγούσε ο Πομερόι, η μελλοντική προοπτική και η δυνατότητα για έναν ευρωπαϊκό στρατό, που ενοχλεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Πηγές της ΕΕ παραδέχονται, ότι θα πάρει τουλάχιστον μια δεκαετία μέχρις ότου οι δυνάμεις τους θα μπορούσαν να διεξαγάγουν έναν υψηλής τεχνολογίας πόλεμο.

Η πιθανότητα σύγκρουσης με άλλες μεγάλες δυνάμεις είναι απόμακρη, αλλά πόλεμοι επέμβασης σε περιοχές όπου το εμπόριο και η επένδυση της ΕΕ διακινδυνεύουν, στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή, στην Κεντρική Ασία ή όπου αλλού, είναι πιθανοί, και αυτοί μπορεί να θίξουν πολύ τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η χρησιμοποίηση μιας δύναμης τάχιστης αντίδρασης ενάντια σε επαναστατικές ή άλλες λαϊκές εξεγέρσεις στην ίδια την Ευρώπη δεν είναι απίθανη.

Ανάμεσα στα λαϊκά κινήματα, συμπλήρωνε, αυτή η ιδέα για έναν ευρωπαϊκό στρατό είναι μια αντιδημοκρατική αντίληψη. Οπως έχει το πράγμα, υπάρχει μια ευρύτερη δυσφορία και εναντίωση στην ίδια την ΕΕ, στο κοινό νόμισμά της (ευρώ), στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή της, που είναι το όργανο των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, και στην πολιτική της ιδιωτικοποίησης και των μέτρων της ενάντια στην κοινωνική πρόνοια.

Και κατέληγε ο Πομερόι: «Σε πολύ κόσμο, η διακήρυξη της ΕΕ, ότι η δύναμή της για τάχιστη δράση προορίζεται για "ανθρωπιστικούς και φιλειρηνικούς σκοπούς" είναι ιδιαίτερα ανησυχητική: είναι ό,τι διακήρυξε το ΝΑΤΟ σαν πρόθεσή του κατά τον κτηνώδη πόλεμό του ενάντια στη Γιουγκοσλαβία».

Μια μεγάλης σημασίας διεθνής συνάντηση διεξάγεται αυτές τις μέρες στη Λατινική Αμερική, που αναμένεται να δώσει νέα ώθηση στο παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης με τα κινήματα των λαών της Λατινικής Αμερικής, και πρώτα και κύρια της Κολομβίας. Η 1η Διεθνής Συνάντηση Αλληλεγγύης για την Ειρήνη στην Κολομβία και τη Λατινική Αμερική θα πραγματοποιηθεί από τις 20 - 22 του Ιούλη στην πρωτεύουσα του Σαλβαδόρ, στο Σαν Σαλβαδόρ. Την πρωτοβουλία είχαν πάρει εδώ και αρκετό καιρό μια σειρά προσωπικότητες απ' όλο τον κόσμο και η συνάντηση ήταν να γίνει το Μάρτη που μας πέρασε, αλλά οι καταστροφικοί σεισμοί που έπληξαν το Γενάρη και Φλεβάρη το Σαλβαδόρ δεν επέτρεψαν τότε τη διοργάνωσή της.

Ανάμεσα σ' αυτούς που ανέλαβαν τη σημαντική αυτή πρωτοβουλία είναι ο Ζοζέ Σαραμάγκου (Νόμπελ Λογοτεχνίας), ο Αδόλφο Πέρες Εσκιβέλ (Νόμπελ Ειρήνης), ο Ράμσεϊ Κλαρκ (πρώην υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ), οι καθηγητές πανεπιστημίων των ΗΠΑ Τζέιμς Πέτρας και Νόαμ Τσόμσκι, ο Μουμία Αμπού - Τζαμάλ, και πολλοί άλλοι που υπογράφουν και το κάλεσμα.

Τη διοργάνωση έχει αναλάβει το σαλβαδοριανό Μέτωπο Φαραμπούντο Μαρτί για την Εθνική Απελευθέρωση (FMLN) και μια σειρά μη κυβερνητικές οργανώσεις του Σαλβαδόρ. Τη σημαντική αυτή συνάντηση στηρίζουν προσωπικότητες και οργανώσεις απ' όλο τον κόσμο, ανάμεσά τους και συνδικαλιστικές και μαζικές οργανώσεις από την Ελλάδα, όπως η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ), η ΕΕΔΥΕ, το ΠΑΜΕ, δήμαρχοι, κ.ά.

Η συνάντηση έχει πρώτο και κύριο στόχο την καταγγελία και απόρριψη του Σχεδίου Κολομβία - Πρωτοβουλίας των Ανδεων, δηλαδή τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ τόσο στην ίδια την Κολομβία όσο και τις επιπτώσεις της σ' ολόκληρη την περιοχή. Επίσης, αποσκοπεί στην ενίσχυση της ειρηνευτικής διαδικασίας που έχει ξεκινήσει ανάμεσα στην κυβέρνηση και τις Επαναστατικές Ενοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC-EP), αλλά ταυτόχρονα και στην υποστήριξη των προτάσεων που το αντάρτικο κίνημα έχει καταθέσει για την αντικατάσταση των παράνομων καλλιεργειών, σε αντίθεση με τα σχέδια του ιμπεριαλισμού, που προβλέπει το μαζικό ψεκασμό τους με επικίνδυνα χημικά για τον άνθρωπο, την πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής.

Στόχος της συνάντησης είναι η ξεκάθαρη καταγγελία του Σχεδίου Κολομβία ή της Πρωτοβουλίας των Ανδεων, όπως μετονομάστηκε επί προεδρίας Μπους η επεμβατική πολιτική των ΗΠΑ στην Κολομβία και τη γύρω περιοχή. Επιζητεί να καταδείξει την κατάφωρη στρατιωτική επέμβαση που έχει ήδη αρχίσει εδώ και καιρό, αφού η βοήθεια στο στρατό και την αστυνομία της Κολομβίας ενισχύεται καθημερινά και όλο και περισσότεροι «σύμβουλοι» των ΗΠΑ εγκαθίστανται στην ευαίσθητη περιοχή γύρω από την Αμαζονία. Το Σχέδιο αυτό, που εκπονήθηκε από την κυβέρνηση και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, συνεχίζει την πολιτική που ξεκίνησε με το δόγμα Μονρόε τον περασμένο αιώνα («Η Αμερική για τους Αμερικανούς», όπου «Αμερικανοί» είναι φυσικά οι ΗΠΑ και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους), φράζει μια και καλή το δρόμο σε μια πολιτική λύση μέσα από διαπραγματεύσεις στην κοινωνική και ένοπλη σύγκρουση που υπάρχει σήμερα στην Κολομβία και ξαναγυρίζει τη χώρα πίσω, στη χειρότερη μορφή στρατιωτικής επέμβασης και στην προσπάθεια να δοθεί στρατιωτική λύση με απρόβλεπτες συνέπειες για την Κολομβία και ταυτόχρονα για ολόκληρη τη γύρω περιοχή.

Για όλα αυτά χρησιμοποιείται το πρόσχημα της πάλης κατά των ναρκωτικών, που από τις αρχές της δεκαετίας του '90 αντικατέστησε στις ΗΠΑ τη θεωρία της «σύγκρουσης Ανατολής - Δύσης», που μέχρι τότε αποτελούσε το πρόσχημα για κάθε επέμβαση των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική.

Αναλυτικά, τα θέματα που αναμένεται να συζητηθούν είναι:

1. Η σημασία του Σχεδίου Κολομβία στην πολιτική της περιοχής

2. Το Σχέδιο Κολομβία και η λατινοαμερικάνικη οικονομία

3. Η σημασία του Σχεδίου Κολομβία στα κοινωνικά ζητήματα

4. Το Σχέδιο Κολομβία στα πλαίσια της οικολογίας και του περιβάλλοντος

5. Το Σχέδιο Κολομβία και οι επιπτώσεις του στην περιοχή σε στρατιωτικό επίπεδο

6. Ανθρώπινα δικαιώματα, μετανάστευση και αλληλεγγύη.

Ηδη μια σειρά προσωπικότητες, καθώς και πολλές πολιτικές, συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις από το Σαλβαδόρ, την Κολομβία, τη Λατινική Αμερική και ολόκληρο τον κόσμο αναμένεται να πάρουν μέρος.

Η συνάντηση, που είναι η πρώτη μεγάλη διεθνής συνάντηση κατά του Σχεδίου Κολομβία, αναμένεται να καταγγείλει τη σχεδιαζόμενη στρατιωτική επέμβαση, όποια μορφή κι αν πάρει αυτή, να δυναμώσει τη διεθνιστική αλληλεγγύη με τους αγώνες του λαού της Κολομβίας και να εκφράσει τη θέληση για πολιτική λύση μέσα από τις διαπραγματεύσεις του ένοπλου κινήματος και της κυβέρνησης.