«Η στρατιωτική συμμαχία, με την οποία ο δυτικός ιμπεριαλισμός περηφανευόταν, ότι επικράτησε κατά τον ψυχρό πόλεμο, βρίσκεται σήμερα υπό την απειλή κατάρρευσης. Πρόκειται για το ΝΑΤΟ, που έχει ενοποιήσει στρατιωτικά τις ΗΠΑ με τις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

»Ωστόσο, δεν είναι οι δυνάμεις της ειρήνης και δημοκρατικής προόδου στην Ευρώπη, που από παλιά έχουν ζητήσει τη διάλυση του ΝΑΤΟ, οι οποίες προκαλούν μια κρίση στη συμμαχία. Είναι ο καπιταλιστικός συνασπισμός 15 χωρών αποκαλούμενων Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), ο οποίος δρα για να δημιουργήσει μια στρατιωτική πτέρυγα.

»Αν και το τέλος του ΝΑΤΟ θα ήταν καλοδεχούμενο από τους προοδευτικούς Ευρωπαίους, η στρατιωτική οντότητα, που προτείνεται να το αντικαταστήσει, δε θα ήταν τίποτα περισσότερο από έναν υπερασπιστή των δημοκρατικών συμφερόντων από ό,τι υπήρξε το ΝΑΤΟ.

»Για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό η κατάρρευση του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού συνασπισμού και του δικού του Συμφώνου Βαρσοβίας απομάκρυνε το κύριο εμπόδιο στους παγκόσμιους σκοπούς του, αλλά η άνοδος της ΕΕ τον έφερε αντιμέτωπο με έναν ανταγωνιστή ενός άλλου είδους. Η ΕΕ, που ξεκίνησε αρχικά με έξι χώρες και με έναν κοινής αγοράς σκοπό, τώρα έχει 15 μέλη και βρίσκεται στη διαδικασία διπλασιασμού των μελών της».

Ο Πομερόι σημείωνε κατόπιν, ότι το εμπόριο της ΕΕ και οι πολυεθνικές εταιρικές επιχειρήσεις της ανταγωνίζονται τις ΗΠΑ στην παγκόσμια οικονομία. Ιδιαίτερα ανησυχητικό στους διαμορφωτές της αμερικανικής στρατηγικής πολιτικής είναι το βήμα προς τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού.

«Οι ΗΠΑ από παλιά προέτρεπαν τις ευρωπαϊκές χώρες να αυξάνουν τις στρατιωτικές δαπάνες και τις ένοπλες δυνάμεις τους σαν συνεισφορά τους στο ΝΑΤΟ, που θα έδινε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να μειώνουν τη δική τους προϋπολογιστική υποχρέωση. Οι αρχικές κινήσεις πριν τέσσερα χρόνια για τη δημιουργία μιας κοινής στρατιωτικής μεραρχίας από τη Γαλλία και τη Γερμανία είχαν αντιμετωπιστεί επιδοκιμαστικά.

»Η ιδέα μιας πολύ ευρύτερης στρατιωτικής δύναμης προετοιμαζόταν, ωστόσο, σε ευρωπαϊκά συμβούλια και αυτό που την έφερε στο προσκήνιο ήταν ο ΝΑΤΟικός πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας: διεξαγόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από την αμερικανική αεροπορική δύναμη και τα αμερικανικά όπλα, κάνοντας τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ να φαίνονται ανεπαρκή και ανίκανα να διεξάγουν σύγχρονες εχθροπραξίες. Οι ελπίδες για μια ΕΕ υπερδύναμη παρουσιάστηκαν στρατιωτικά αδύνατες δίπλα στην αμερικανική υπερδύναμη».

Το Δεκέμβρη 1999, ανέφερε ο Πομερόι, μια συνάντηση κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι υποσχέθηκε να δημιουργήσει μια «δύναμη τάχιστης αντίδρασης» αποτελούμενη από 60.000 άνδρες ως το 2003, που θα αναπτυσσόταν όπου το ΝΑΤΟ σαν σύνολο μπορεί να μη θέλει να εμπλακεί, είτε μέσα, είτε έξω από την περιοχή του ΝΑΤΟ. Σε μια άλλη συνάντηση κορυφής τον Ιούνη 2000 στη Λισαβόνα η ΕΕ συμφώνησε, επίσης, να συγκροτήσει μια αστυνομική δύναμη της ΕΕ από 5.000 άνδρες για «διεθνείς αποστολές».

Το Νοέμβρη 2000, υπουργοί Αμυνας και Εξωτερικών της ΕΕ συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες και άρχισαν την κατανομή εισφοράς στρατού από χώρες - μέλη στη δύναμη τάχιστης αντίδρασης (RRF). Και το Δεκέμβρη 2000, μια άλλη συνάντηση κορυφής στη Νίκαια επίσημα καθιέρωσε τη RRF.

Καθώς, κατά τον Πομερόι πάντα, τα στρατιωτικά σχέδια της ΕΕ προχωρούσαν, κοιτάχτηκαν με αυξανόμενη ανησυχία από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ κατηγορούν τώρα την ΕΕ, ότι έχει μια κρυφή ημερήσια διάταξη να καθιερώσει έναν ολοκληρωτικά ευρωπαϊκό στρατό, χωριστό από το ΝΑΤΟ και έξω από τον έλεγχο των ΗΠΑ.

Τον περασμένο χρόνο, καθώς η RRF πήρε μορφή, έγιναν συχνές επισκέψεις στην Ευρώπη στελεχών της αμερικανικής άμυνας για να προειδοποιήσουν την ΕΕ για την κατεύθυνση στην οποία κινείται. Την παραμονή της συνάντησης κορυφής στη Νίκαια, ο τότε Αμερικανός υπουργός Αμυνας Ουίλιαμ Κοέν είπε σε μια συγκέντρωση στις Βρυξέλλες απευθυνόμενος στα αντίστοιχα στελέχη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ: «Αν ήταν ένα στοιχείο να χρησιμοποιηθεί η δομή της δύναμης της ΕΕ με έναν τρόπο απλά να φτιαχτεί μια συναγωνιζόμενη δομή, τότε το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να γίνει ένα λείψανο».

Η αμερικανική αντιπροσωπεία στη διεθνή διάσκεψη άμυνας στο Μόναχο την πρώτη βδομάδα του φετινού Φλεβάρη, με επικεφαλής τον υπουργό Αμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ, ήταν όπως μεταδόθηκε, η πιο μονοκόμματη αντιπαράθεση ανάμεσα στους Αμερικανούς και άλλα μέλη του ΝΑΤΟ μέσα σε δεκαετίες. Ενα μέρος αυτής ήταν η Ευρωπαϊκή Εναντίωση στο αμερικανικό σχέδιο για τον «Πόλεμο των Αστρων», αλλά η κύρια σύγκρουση αφορούσε το RRF. Ο Ράμσφελντ εξέφρασε τις αυστηρότερες «επιφυλάξεις» γύρω από τα στρατιωτικά σχέδια της ΕΕ λέγοντας, ότι «λίγο ανησυχούσε» για την αποσταθεροποίηση του ΝΑΤΟ, που αυτοί το ενσωμάτωσαν.

Είναι, εξηγούσε ο Πομερόι, η μελλοντική προοπτική και η δυνατότητα για έναν ευρωπαϊκό στρατό, που ενοχλεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Πηγές της ΕΕ παραδέχονται, ότι θα πάρει τουλάχιστον μια δεκαετία μέχρις ότου οι δυνάμεις τους θα μπορούσαν να διεξαγάγουν έναν υψηλής τεχνολογίας πόλεμο.

Η πιθανότητα σύγκρουσης με άλλες μεγάλες δυνάμεις είναι απόμακρη, αλλά πόλεμοι επέμβασης σε περιοχές όπου το εμπόριο και η επένδυση της ΕΕ διακινδυνεύουν, στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή, στην Κεντρική Ασία ή όπου αλλού, είναι πιθανοί, και αυτοί μπορεί να θίξουν πολύ τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η χρησιμοποίηση μιας δύναμης τάχιστης αντίδρασης ενάντια σε επαναστατικές ή άλλες λαϊκές εξεγέρσεις στην ίδια την Ευρώπη δεν είναι απίθανη.

Ανάμεσα στα λαϊκά κινήματα, συμπλήρωνε, αυτή η ιδέα για έναν ευρωπαϊκό στρατό είναι μια αντιδημοκρατική αντίληψη. Οπως έχει το πράγμα, υπάρχει μια ευρύτερη δυσφορία και εναντίωση στην ίδια την ΕΕ, στο κοινό νόμισμά της (ευρώ), στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή της, που είναι το όργανο των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, και στην πολιτική της ιδιωτικοποίησης και των μέτρων της ενάντια στην κοινωνική πρόνοια.

Και κατέληγε ο Πομερόι: «Σε πολύ κόσμο, η διακήρυξη της ΕΕ, ότι η δύναμή της για τάχιστη δράση προορίζεται για "ανθρωπιστικούς και φιλειρηνικούς σκοπούς" είναι ιδιαίτερα ανησυχητική: είναι ό,τι διακήρυξε το ΝΑΤΟ σαν πρόθεσή του κατά τον κτηνώδη πόλεμό του ενάντια στη Γιουγκοσλαβία».