19 Ιούλη 1979. Ημερομηνία - σταθμός για τη σύγχρονη ιστορία της Νικαράγουα. Σαράντα πέντε χρόνια στυγνής δικτατορικής διακυβέρνησης από τον Σομόζα, με την απόλυτη στήριξη τόσο της παλιάς καθεστηκυίας τάξης όσο και των ΗΠΑ φυσικά, τερματίζονται με τη νίκη του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου των Σαντινίστας, του FSLN.

Μία νίκη που λειτούργησε ως «οξυγόνο» στην καταδιωκόμενη Αριστερά της Λατινικής Αμερικής, που ήρθε μάλιστα σε μία περίοδο όπου σχεδόν παντού στην ήπειρο επικρατούσαν σκοτεινές δικτατορίες, ανατρέποντας όλα τα περί αντιθέτου προγνωστικά των αναλυτών και δίνοντας νέα πνοή στα αριστερά αντάρτικα κινήματα στις γειτονικές χώρες, τη Γουατεμάλα και το Ελ Σαλβαδόρ.

Το FSLN, παρά τον πόλεμο που αντιμετώπισε, ξεκίνησε τη μάχη του κατά της φτώχειας με το «Σχέδιο για την Επείγουσα Επαναδραστηριοποίηση της Οικονομίας», κοινωνικοποιώντας τις γαίες, τις ιδιοκτησίες και τις βιομηχανίες που βρίσκονταν στα χέρια ελαχίστων παραγόντων του καθεστώτος Σομόζα, δίνοντας αυξήσεις στις αποδοχές των εργαζομένων, μειώνοντας τα ενοίκια και τους τόκους και θέτοντας τις βάσεις ενός πραγματικού δωρεάν συστήματος παιδείας και υγείας, παράλληλα με την καμπάνια κατά του αναλφαβητισμού.

Η πορεία, λόγω τόσο των εσωτερικών αντιφάσεων στο FSLN, όσο και των εξωτερικών δυσχερειών και εμποδίων που θέτονταν, ανακόπηκε με την εκλογική αναμέτρηση του 1990, όπου έχασε την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Η δεκαετία που πέρασε ήταν δύσκολη και για τη Νικαράγουα, αλλά και για το Μέτωπο των Σαντινίστας, που σύμφωνα με το ίδιο «ήταν μία δεκαετία ανασύνταξης», ενώ με αισιοδοξία ατενίζει τις επικείμενες εκλογές...