Τα επόμενα Φεστιβάλ καλύπτουν χρονικά τη δεκαετία 1958-1968. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου συντελούνται σημαντικότατες αλλαγές στη διεθνή κατάσταση, με πιο σημαντική την κατάρρευση των αποικιοκρατικών αυτοκρατοριών των ιμπεριαλιστικών κρατών της Ευρώπης.

Σταθεροποιούνται οι Λαϊκές Δημοκρατίες, παρά τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να τις υπονομεύσουν. Το σοσιαλιστικό στρατόπεδο ενισχύεται στον πολιτικό, οικονομικό, επιστημονικό, τεχνολογικό τομέα. Η Κούβα περνάει στο σοσιαλισμό και έτσι το δυτικό ημισφαίριο αποκτά την πρώτη σοσιαλιστική χώρα. Αυτές οι εξελίξεις, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των δημοκρατικών αγώνων των εργαζομένων στις καπιταλιστικές χώρες, έχουν ως αποτέλεσμα σημαντικές μεταβολές στο διεθνές κλίμα. Προωθείται η πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης και το ξεπέρασμα του κλίματος του ψυχρού πολέμου από τη Σοβιετική Ενωση, κυρίως, και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Ωστόσο ο ιμπεριαλισμός, και ιδιαίτερα ο αμερικανικός, δεν αλλάζει φύση. Οι επεμβάσεις του με τη μορφή χούντας σε διάφορες χώρες (βλ. Λατινική Αμερική) εμποδίζουν τον αγώνα των λαών. Το Ισραήλ χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στη Μέση Ανατολή, ενώ ταυτόχρονα κλιμακώνεται η επέμβαση στο Βιετνάμ.

Στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλη άνοδος του λαϊκού - δημοκρατικού κινήματος, το οποίο όμως αναχαιτίζεται από την επιβολή της αμερικανοκίνητης στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα και για να μπορέσει το Φεστιβάλ να πλατύνει το χαρακτήρα του, προσπαθεί να ριζώσει και στις καπιταλιστικές χώρες.

Συμμετείχαν 18.000 νέοι από 112 χώρες. Η διενέργεια του Φεστιβάλ σε καπιταλιστική χώρα αντιμετώπισε τεράστιες δυσκολίες, όπως ήταν αναμενόμενο. Οι κυριότερες ήταν αυτές που δημιουργήθηκαν από την επέμβαση της CIA, η οποία χρηματοδότησε διασπαστικές εκδηλώσεις και ξεσήκωσε καμπάνια κατασυκοφάντησης του Φεστιβάλ. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αξιωματικού της CIA: «Αυτή είναι η πρώτη φορά που οι κομμουνιστές κάνουν μια τέτοια παρέμβαση στη δική μας πλευρά του σιδηρού παραπετάσματος και το τι γίνεται, πώς γίνεται και τι θα ακολουθήσει, θα είναι εξαιρετικά σημαντικό».

Παρά τις προσπάθειες υπονόμευσης του Φεστιβάλ, οι νέοι από όλες τις χώρες του κόσμου πέτυχαν να διατρανώσουν τη θέλησή τους για ύφεση και ειρήνη, μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, τη στιγμή που βάραινε απειλητικά η σκιά του Ψυχρού Πολέμου.

Συμμετείχαν 18.000 νέοι από 137 χώρες, αλλά και σε αυτό το Φεστιβάλ οι συντονισμένες προσπάθειες της CIA με τη χρηματοδότηση και οργανωμένη αποστολή αντιπροσώπων, με κύριο στόχο να διασπάσουν και να προβοκάρουν τις εκδηλώσεις, δεν κατάφεραν να κάμψουν το κύρος του Φεστιβάλ.

Για πρώτη φορά συμμετείχε αντιπροσωπεία του ΟΗΕ και της ΟΥΝΕΣΚΟ, καθώς επίσης έστειλαν χαιρετιστήρια μηνύματα πρωθυπουργοί και αρχηγοί κρατών. Ο Πρόεδρος και ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας συμμετείχαν στις εκδηλώσεις, ενώ το άνοιγμα των εκδηλώσεων έγινε από τον Φινλανδό υπουργό Παιδείας.

Μεγάλη στιγμή του Φεστιβάλ ήταν και η άφιξη του Γιούρι Γκαγκάριν στις 4 Αυγούστου, που γιορτάστηκε ως μέρα της επιστήμης, της προόδου και του μέλλοντος.

Συμμετείχαν 20.000 νέοι από 142 χώρες, παρόλο που το Φεστιβάλ σημαδεύτηκε από αρκετή κακοτυχία, γι' αυτό και καθυστέρησε κατά τρία χρόνια. Αρχικά ήταν να γίνει στην Αλγερία, το καλοκαίρι του 1965, ένα μήνα όμως πριν ανατράπηκε η κυβέρνηση και η πολιτική κατάσταση που δημιουργήθηκε απέτρεψε τη διεξαγωγή του. Ως τόπος διεξαγωγής ορίστηκε η Γκάνα για το Σεπτέμβρη του 1966. Το στρατιωτικό όμως πραξικόπημα που έγινε, ματαίωσε κι αυτά τα σχέδια. Τέλος ορίστηκε η Σόφια.

Σ' αυτό το Φεστιβάλ καθιερώθηκε για πρώτη φορά το σύνθημα «Για την αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη, την ειρήνη και τη φιλία». Οι εκδηλώσεις επικεντρώθηκαν ιδιαίτερα στον ηρωικό αγώνα του λαού του Βιετνάμ ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που βρισκόταν σε εξέλιξη.

Συγκινητικές ήταν οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης των αντιπροσωπειών και ιδιαίτερα της βουλγαρικής νεολαίας και του λαού προς την ελληνική αντιπροσωπεία και γενικά τον ελληνικό λαό, που πάλευε κατά της φασιστικής χούντας.