Ο Ματσουμότο και η Σαγουάκο ήταν κάποτε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι που επρόκειτο να παντρευτεί. Ομως, οι οικογενειακές και κοινωνικές πιέσεις οδήγησαν τον νεαρό άντρα σε μια τραγική επιλογή.

Τώρα η Σαγουάκο περιπλανιέται σαν χαμένη, «δεμένη» με τον Ματσουμότο με ένα μακρύ κόκκινο σκοινί... Ο Χίρο είναι ένας ηλικιωμένος και άρρωστος αρχηγός της ιαπωνικής μαφίας, που παρά τη δύναμη και την επιρροή που έχει, νιώθει μόνος. Περιφέρεται στο πάρκο, όπου, τριάντα χρόνια πριν, δεν ήταν παρά ένας φτωχός και ερωτευμένος εργάτης που συνήθιζε να συναντιέται με την αγαπημένη του.

Η Χαρούνα περνάει τον καιρό της σε μια απομονωμένη παραλία με το όμορφο πρόσωπό της καλυμμένο με επιδέσμους. Λίγο πριν το ατύχημα που της συνέβη ήταν μια δημοφιλής ποπ-σταρ με χιλιάδες θαυμαστές. Ο Νουκουί είναι ο πιο αφοσιωμένος απ' όλους και θα το αποδείξει. Τρεις σύγχρονες ιστορίες, εμπνευσμένες από τα συναισθήματα που εκφράζουν οι κούκλες του παραδοσιακού ιαπωνικού θεάτρου Μπουνράκου. Η τέχνη του Μπουνράκου βασίζεται στον τέλειο συγχρονισμό τριών στοιχείων, της κούκλας, της διήγησης και της μουσικής. Οι κούκλες είναι ξύλινες και την καθεμία χειρίζονται τρεις άνθρωποι ακολουθώντας αυστηρούς κανόνες ακρίβειας.

Ο «χειριστής» της κούκλας παρουσιάζεται με το πρόσωπο ακάλυπτο, υποδηλώνοντας έτσι τον βασικό ρόλο, ενώ οι άλλοι το καλύπτουν με μαύρες κουκούλες μοιάζοντας αόρατοι.

Ο Τακέσι Κιτάνο επιχειρεί να φτιάξει τρεις ερωτικές ιστορίες εμπνευσμένος από το Μπουνράκου και τα καταφέρνει θαυμάσια. Μπερδεύει την ιαπωνική παράδοση της «κούκλας» με τη σύγχρονη εποχή και φτάνει σε μαγικά αποτελέσματα. Εκπαιδεύει τους ηθοποιούς να υποκρίνονται με απίστευτη λιτότητα όπως θα ταίριαζε σε κούκλες χωρίς να χάνουν ίχνος από το συναίσθημά τους, ενώ, παράλληλα, αιχμαλωτίζει πανέμορφα τοπία έχοντας πάντα στο μυαλό του τη σκληρή πλευρά της ζωής. Το φιλμ του Κιτάνο φτάνει στα άκρα και παίζει με τις δυο όψεις της ζωής, από τη μια τραγωδία και από την άλλη κωμωδία, πάντα μέσα σε ένα άκρως λυρικό πλαίσιο. Χωρίς να χάνει τον αυθορμητισμό του ψάχνει να βρει λύσεις και να παραθέσει κομμάτια ζωής. Αν θέλετε να δείτε κάτι εντελώς διαφορετικό, τότε οι «Κούκλες» σάς δίνουν την ευκαιρία που ψάχνατε.

«Dolls»

Κοινωνική, ερωτική περιπέτεια, ιαπωνικής παραγωγής 2002. Σκηνοθεσία: Με τους: Μίχο Κάνο, Χιντετόσι Νισιζίμα, Τατσούγια Μιχάσι, Τσιέκο Ματσουμπάρα, Κιότο Φουκάντα, Τσουτόμο Τακεσίγκε.

Οταν ο Κάρλο Κολόντι γύρω στα 1800 έγραφε τις «Περιπέτειες του Πινόκιο - Η ιστορία μιας κούκλας», ένα έργο που κατατάσσεται ανάμεσα στα μεγαλύτερα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, δεν είχε φανταστεί σε καμία περίπτωση την επιτυχία που θα είχε το διαχρονικό παραμύθι του στις λαμπρές μέρες της εικόνας. Από τότε αναρίθμητες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές εκδοχές έχουν στηριχτεί πάνω στο αριστούργημα που έγραψε ο Κάρλο Κολόντι και είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που να μη γνωρίζει για την ξύλινη κούκλα που μαθαίνει τη ζωή...

Στην αρχή του μυθιστορήματος ο Πινόκιο ήταν μια άμυαλη ξύλινη κούκλα που πεθαίνει κρεμασμένη. Στη συνέχεια και για λόγους εμπορικότητας ο συγγραφέας αναγκάστηκε να αναστήσει την κούκλα με τη βοήθεια της Νεράιδας. Ετσι, ο Πινόκιο ξαναρχίζει τα παλιά του κόλπα και μπλέκει σε μια σειρά από περιπέτειες, παρακινούμενος από την ασύγκριτη επιθυμία να ανακαλύψει την ομορφιά του κόσμου. Ο Πινόκιο σταδιακά γίνεται θύμα της κακίας των άλλων και φτάνει μέχρι του σημείου να κατηγορηθεί για ένα έγκλημα που δεν έκανε ποτέ.

Η κοινωνία μέσα στην οποία γεννήθηκε δεν ταιριάζει σε ένα πλάσμα, το οποίο, φτιαγμένο από τον κορμό ενός δέντρου, αντιμετωπίζει τη ζωή με χαρά και αθωότητα. Αν ο Πινόκιο θέλει να βρει την ησυχία του, θα πρέπει να μάθει να φέρεται σαν «φυσιολογικός άνθρωπος», οφείλει να αποποιηθεί κάθε άγρια κι ανυπότακτη συμπεριφορά και, κυρίως, θα πρέπει να υιοθετήσει τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς των ενήλικων ανθρώπων.

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι μοιάζει να γεννήθηκε γι' αυτόν το ρόλο και όλες οι υποκριτικές «τσαχπινιές» του μοιάζουν να λειτουργούν άψογα και να φτιάχνουν έναν ήρωα πραγματικά παραμυθένιο με λίγο από ρεαλισμό και καθαρόαιμη ιταλική κουλτούρα.

Η δομή της ταινίας και η σεναριακή ροή είναι δεμένες με έξυπνο τρόπο καθώς και η σκηνοθεσία ευρηματική, χωρίς όμως να διεκδικεί κάτι το διαφορετικό. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και όλα τελειώνουν μια χαρά. Ο «Πινόκιο» είναι μια καλή ταινία και προσφέρει δυο ώρες χαλάρωσης. Αν έχετε ξεχάσει τον Πινόκιο είναι μια καλή ευκαιρία να τον ξαναθυμηθείτε... Λέτε να υπάρχει χώρος για παραμύθια;