Οταν ο Κάρλο Κολόντι γύρω στα 1800 έγραφε τις «Περιπέτειες του Πινόκιο - Η ιστορία μιας κούκλας», ένα έργο που κατατάσσεται ανάμεσα στα μεγαλύτερα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, δεν είχε φανταστεί σε καμία περίπτωση την επιτυχία που θα είχε το διαχρονικό παραμύθι του στις λαμπρές μέρες της εικόνας. Από τότε αναρίθμητες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές εκδοχές έχουν στηριχτεί πάνω στο αριστούργημα που έγραψε ο Κάρλο Κολόντι και είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που να μη γνωρίζει για την ξύλινη κούκλα που μαθαίνει τη ζωή...

Στην αρχή του μυθιστορήματος ο Πινόκιο ήταν μια άμυαλη ξύλινη κούκλα που πεθαίνει κρεμασμένη. Στη συνέχεια και για λόγους εμπορικότητας ο συγγραφέας αναγκάστηκε να αναστήσει την κούκλα με τη βοήθεια της Νεράιδας. Ετσι, ο Πινόκιο ξαναρχίζει τα παλιά του κόλπα και μπλέκει σε μια σειρά από περιπέτειες, παρακινούμενος από την ασύγκριτη επιθυμία να ανακαλύψει την ομορφιά του κόσμου. Ο Πινόκιο σταδιακά γίνεται θύμα της κακίας των άλλων και φτάνει μέχρι του σημείου να κατηγορηθεί για ένα έγκλημα που δεν έκανε ποτέ.

Η κοινωνία μέσα στην οποία γεννήθηκε δεν ταιριάζει σε ένα πλάσμα, το οποίο, φτιαγμένο από τον κορμό ενός δέντρου, αντιμετωπίζει τη ζωή με χαρά και αθωότητα. Αν ο Πινόκιο θέλει να βρει την ησυχία του, θα πρέπει να μάθει να φέρεται σαν «φυσιολογικός άνθρωπος», οφείλει να αποποιηθεί κάθε άγρια κι ανυπότακτη συμπεριφορά και, κυρίως, θα πρέπει να υιοθετήσει τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς των ενήλικων ανθρώπων.

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι μοιάζει να γεννήθηκε γι' αυτόν το ρόλο και όλες οι υποκριτικές «τσαχπινιές» του μοιάζουν να λειτουργούν άψογα και να φτιάχνουν έναν ήρωα πραγματικά παραμυθένιο με λίγο από ρεαλισμό και καθαρόαιμη ιταλική κουλτούρα.

Η δομή της ταινίας και η σεναριακή ροή είναι δεμένες με έξυπνο τρόπο καθώς και η σκηνοθεσία ευρηματική, χωρίς όμως να διεκδικεί κάτι το διαφορετικό. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και όλα τελειώνουν μια χαρά. Ο «Πινόκιο» είναι μια καλή ταινία και προσφέρει δυο ώρες χαλάρωσης. Αν έχετε ξεχάσει τον Πινόκιο είναι μια καλή ευκαιρία να τον ξαναθυμηθείτε... Λέτε να υπάρχει χώρος για παραμύθια;