Ο Βασίλης Εφραιμίδης

Η πρώτη αντίδραση της επίσημης Εκκλησίας δεν ήταν ενθαρρυντική. Με «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» για την εμπλοκή της Εκκλησίας στα πολιτικά πάθη, αγκυλώσεις περί «αθεϊστικών ιδεολογιών» και παραπομπές στις ελληνικές καλένδες, σχετικά με την αποκατάσταση της μνήμης κληρικών που δεινοπάθησαν από κράτος και παρακράτος.

Συγκεκριμένα, η επιστολή του Β. Εφραιμίδη έχει ως εξής:

«Μακαριότατε,

Πρόσφατα, μεταξύ άλλων, δηλώσατε στο Ραδιοσταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδας ότι "και αυτή πρέπει να ζητήσει συγνώμη για παρεμβάσεις της στην πολιτική ζωή της Ελλάδας στη διάρκεια του 20ού αιώνα".

Ενδιαφέρουσα, θετική η τοποθέτηση. Γιατί, έστω και καθυστερημένα, θέλει να εκπληρώσει το χρέος της "ΣΥΓΝΩΜΗΣ". Ομως, αυτή η δήλωση αυτοπεριορίζεται, στο με πρωτοβουλία της τότε εκκλησιαστικής ηγεσίας, "Διχαστικό Ανάθεμα" κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου (1916 - 1917). Ουδείς ψόγος! Αλλά Μακαριότατε, υπάρχει η παράλειψη, η λησμοσύνη για τις παταγώδεις παρεμβάσεις της εκκλησιαστικής ηγεσίας, στην πολιτική ζωή της χώρας μας, στις περιόδους 1941 - 1945, 1951 και μετέπειτα.

Με παρεμβάσεις της, η ηγεσία της Εκκλησίας στις περιόδους αυτές δε σηματοδότησε τη συνθηκολόγηση με τους χιτλεροφασίστες εισβολείς, δεν ευλόγησε τις κατοχικές - Κουίσλινγκ - κυβερνήσεις;

Δεν κάλυψε με το ράσο της ορθόδοξης ηγεσίας την αιματηρή βρετανική επέμβαση στην αυγή της απελευθέρωσης της χώρας μας από το ναζιστικό ζυγό, δεν έγινε - η ορολογία δική σας - "δεκανίκι" της πολιτικής των κυβερνήσεων της Αγγλοκρατίας;

Μακαριότατε, δεν ήταν επέμβαση της εκκλησιαστικής ηγεσίας - όχι ασφαλώς θεόπνευστη, αλλά μείγμα στις πρωτοβουλίες της εκκλησιαστικής και των τότε κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων - η καθαίρεση και η έκπτωση από το λειτούργημά τους των άξιων μητροπολιτών Ιωακείμ Κοζάνης και Αντωνίου Ηλείας; Γνωρίζετε το "κρίμα" τους! Στάθηκαν πιστοί στην Παλλαϊκή Ορθοδοξία για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Γιατί από τότε και τώρα απουσιάζει η Συγνώμη, η πανηγυρική επανόρθωση και αποκατάστασή τους;

Δεν ήταν, η, με σκόπιμη, σιωπή, κάλυψη από την εκκλησιαστική ηγεσία δολοφονιών, εκτελέσεων, βασανισμών εκατοντάδων λειτουργών της Εκκλησίας από το "επίσημο κράτος" και το "ανεπίσημο παρακράτος" στα χρόνια αυτά;

Δε λειτούργησαν υπό τους ήχους εκκλησιαστικών ψαλμωδιών και κηρυγμάτων τα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Γιούρας και άλλων τόπων μαρτυρίων χιλιάδων Ελληνίδων και Ελλήνων;

Μακαριότατε, δεν επεκτείνομαι στην επέμβαση ή τη μη επέμβαση - το ίδιο σημαίνει - της εκκλησιαστικής ηγεσίας στην κάλυψη της χουντικής δικτατορίας και των εγκλημάτων της κατά των ελευθεριών του ελληνικού λαού και της προδοσίας της Κύπρου.

Μακαριότατε, υπογράφω με τον οφειλόμενο σεβασμό στο αξίωμά σας, σαν Πόντιος την καταγωγή, κομμουνιστής την ιδεολογία, την όποια δράση μου στο δημόσιο βίο στα 60 χρόνια του εικοστού αιώνα.

Σέβομαι την Ορθοδοξία, στο βαθμό που αυτή στάθηκε και επιμένει στις αξίες που διακηρύσσει. Ομως, παρακαλώ, "στώμεν καλώς". Αποκατάσταση, επανόρθωση, ναι! Αλλά αμερόληπτη για τα όποια, όσα αμάρτησε και η ηγεσία της Εκκλησίας.

Και ...ο αναμάρτητος τη λίθον βαλέτω!

Υ.Γ. Εκτιμώ την αναμφίβολη καλή πίστη του μακαριότατου και του Ραδιοσταθμού της Εκκλησίας. Γι' αυτό επαφίεμαι στην κρίση σας για την απάντηση στα ερωτήματα που θέτω. Επιφυλάσσομαι, αυτονόητα - ανάλογα με τη δική σας θέση - να αναφερθώ και στα άλλα ΜΜΕ και σε ενδιαφερόμενους φορείς της κοινής γνώμης».

Οι υπεύθυνοι του Ραδιοσταθμού της Εκκλησίας ήρθαν σε επαφή με τον πρώην ευρωβουλευτή και, σε εκπομπή του σταθμού, ο Β. Εφραιμίδης επαναδιατύπωσε τις προαναφερόμενες θέσεις.

Στον πρώην ευρωβουλευτή έσπευσε να απαντήσει ο μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαρσάλων και εκπρόσωπος Τύπου του αρχιεπισκόπου, Θεόκλητος. Μιλώντας στην ίδια εκπομπή, με λόγο «στρογγυλό» και ήπιο, δεν έκρυψε βαθύτερα «πιστεύω»:

«Βεβαίως, η Εκκλησία ουδέποτε μπλέχτηκε με την πολιτική και δεν πρέπει να μπλέκεται η Εκκλησία με την πολιτική. Οποιες περιπτώσεις υπάρχουν τέτοιες είναι καταδικαστέες και κατακριτέες».

Για τους δύο μητροπολίτες: «Το θέμα δεν είναι τόσο απλό... Διότι δεν καταδικάστηκαν εκείνοι οι αρχιερείς, επειδή πήγαν στο βουνό και συμπαραστάθηκαν στους επαναστάτες.

Ομως, αυτή τους η πράξη είχε σαν επακόλουθο και Κανονικά παραπτώματα. Επομένως, είναι πολύ σύνθετο το ζήτημα. Να σας πως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ο μητροπολίτης Δημητριάδος Ιωακείμ, επί Κατοχής, ήταν σε συνεργασία με τους αντάρτες του βουνού, και πολλές φορές τους ενίσχυε και τους βοηθούσε. Ομως, δεν είχε αναμειχθεί σε έναν επαναστατικό αγώνα. Δεν είχε - κατά κάποιον τρόπο - ενστερνιστεί και τη φιλοσοφία του άλλου συστήματος. Διότι, αν επιτρέπετε, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Υπάρχουν περιπτώσεις, κατά τις οποίες η Εκκλησία δεν μπορεί να συνυπάρξει με αθεϊστικές ιδεολογίες. Θέλω να πω, λοιπόν, ότι οι μητροπολίτες οι συγκεκριμένοι δεν καταδικάστηκαν από την Εκκλησία, διότι εβοήθησαν τους αντάρτες. Αλλά καταδικάστηκαν για σειρά παραπτωμάτων Κανονικών».

Τέλος: «Η Σύνοδος συσκέφθηκε πέρυσι και πήρε μια απόφαση, η οποία, ούτε τους δικαιώνει (σ.σ: τους δυο μητροπολίτες), ούτε και έκλεισε το θέμα. Πιστεύω κάποια στιγμή να επανέλθει και ίσως τα πράγματα τότε να είναι καλύτερα για τη μνήμη των δύο αυτών μητροπολιτών».

Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ, κατά τη χτεσινή συζήτηση του ψηφίσματος για τη Διακυβερνητική Διάσκεψη στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο, κατέθεσαν την παρακάτω δήλωση, αιτιολογώντας την καταψήφιση του ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου:

«Κύριε πρόεδρε,

Οι πολίτες της Ευρώπης και ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι, οι γυναίκες, οι νέοι, οι νεόπτωχοι, όλοι αυτοί που υποφέρουν από τις πολιτικές της ΕΕ, εκφράζουν ήδη την αγανάκτησή τους και τη διαφωνία τους με τις ευρωενωσιακές επιλογές με λιγότερο ή περισσότερο αγωνιστικό τρόπο.

Δυστυχώς το ψήφισμα για τη διακυβερνητική Διάσκεψη, αντί να αφουγκραστεί την αγωνία και να στηρίξει τις διεκδικήσεις όλων αυτών των κοινωνικών στρωμάτων, ανταποκρίνεται άμεσα στα κελεύσματα του μεγάλου κεφαλαίου, υιοθετεί τις επιλογές των μονοπωλίων για στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, για επεμβάσεις σε τρίτες χώρες, ακόμα και στρατιωτικές, για παραπέρα περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας της κάθε χώρας.

Η ΕΕ μετά τις Συνθήκες της Ενιαίας Πράξης, του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ, βαδίζει τώρα, κάτω από την πίεση της Διεύρυνσης και της Νέας Τάξης, στην αντιμετώπιση θεμάτων που δεν μπόρεσαν να επιλύσουν στις προηγούμενες Διακυβερνητικές Διασκέψεις.

Παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο επίθεσης του μεγάλου κεφαλαίου ενάντια στα δημοκρατικά, κοινωνικά, συλλογικά και ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, που οι εργαζόμενοι κατάκτησαν, με σκληρούς αγώνες, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση χρησιμοποιείται σαν πολιορκητικός κριός του ιμπεριαλισμού, των πολυεθνικών, για να σπάσει τις αντιστάσεις των λαών να κάμψει τους αγώνες τους για ένα καλύτερο αύριο.

Οι προσπάθειες που γίνονται, υποτίθεται στο όνομα της δημοκρατίας και της "αποτελεσματικότητας των θεσμών", έχουν κύριο στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων, δεν μπορούν παρά να βρουν αντιμέτωπους τους εργαζόμενους, τους λαούς της Ευρώπης.

Τι άλλο σημαίνει άλλωστε η γενίκευση του κανόνα της πλειοψηφίας με όριο την πλειοψηφία των κρατών και των κατοίκων της ΕΕ, εκτός από πλήρη αδιαφορία και υποβάθμιση των συμφερόντων των "μικρότερων" χωρών, των λιγότερο ανεπτυγμένων περιοχών, των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων και γενικότερα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων της ΕΕ;

Τι άλλο σημαίνει η κατάργηση της δυνατότητας μίας χώρας να θέσει βέτο όταν θίγονται ζωτικά εθνικά της συμφέροντα;

Τι σημαίνει η κυκλική εναλλαγή στις εθνικότητες των επιτρόπων, και η μη κυκλική εναλλαγή στην Προεδρία της Ενωσης, από το να παραμείνει μία λεγόμενη μικρότερη χώρα μακριά από τα κέντρα εξουσίας για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αδυνατώντας ουσιαστικά να στηρίξει τα συμφέροντά της και του λαού της, όσο φυσικά αυτό μπορεί να γίνει στα πλαίσια της ΕΕ;

Τι σημαίνει ο περιορισμός του αριθμού των ευρωβουλευτών, παρά την αύξηση των χωρών - μελών της ΕΕ, από το να αποκλειστούν οι όποιες ενοχλητικές για το μεγάλο κεφάλαιο και για τα σχέδιά του φωνές, από την προώθηση πολιτικών διαδικασιών που δε θα επιτρέπουν την ύπαρξη εναλλακτικών προτάσεων και θα περιορίζονται σε ανούσιες και ακίνδυνες για το κεφάλαιο εναλλαγές εξουσίας;

Γιατί αποδυναμώνεται ο ρόλος των εθνικών κοινοβουλίων, περιορίζοντας ουσιαστικά τον όποιο δημοκρατικό έλεγχο;

Γιατί αλλάζει το ειδικό βάρος των ψήφων στο Συμβούλιο σε όφελος των μεγάλων χωρών, εις βάρος των μικρών;

Ολα αυτά και άλλα που περιλαμβάνονται μέσα στο ψήφισμα του ΕΚ, που οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ θα καταψηφίσουμε, όπως και στις πρόσφατες προτάσεις της Επιτροπής, μπορούν να οδηγήσουν σε ένα μόνο συμπέρασμα: Οι λαοί της Ευρώπης δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα θετικό και από αυτή τη Διακυβερνητική Διάσκεψη. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους είναι δική τους υπόθεση και οι ίδιοι μόνο μπορούν να το κάνουν, με τους δικούς τους αγώνες. Αγώνες που θα βρίσκει μπροστά της η ΕΕ όλο και πιο έντονους, όλο και πιο δυναμικούς παρά τις προσπάθειές της να παραπλανήσει, να ρίξει στάχτη στα μάτια ή να χρυσώσει το χάπι. Αγώνες που θα οδηγήσουν στο συντονισμό δράσης των λαών της ΕΕ, σε ένα πανευρωπαϊκό πανίσχυρο λαϊκό μέτωπο ενάντια στην ΕΕ και την πολιτική της, για μία άλλη Ευρώπη χωρίς δυνάστες, εκμετάλλευση και πολέμους».