Associated Press

1.900 θέσεις εργασίας κόβονται από την επιχείρηση κατασκευής φορτηγών ΜΑΝ

Associated Press

Στη «Φολκσβάγκεν» ήδη χρησιμοποιείται «πείραμα» εκμετάλλευσης της στρατιάς των ανέργων

Δυο μέρες μετά την ανακοίνωση αυτών των στατιστικών στοιχείων έκανε την εμφάνιση στον γερμανικό Τύπο ένας «μάγος» που ισχυρίζεται ότι βρήκε το ελιξίριο της θεραπείας. Μπορεί, βεβαιώνει, μέσα σε τρία έως πέντε χρόνια με τη μέθοδό του να μειωθεί η ανεργία κατά 50% και να φτάσει το 1,9 εκατομμύριο. Πρόκειται για τον κύριο Μάιχαρντ Μίγκελ, διευθυντή του Ινστιτούτου Οικονομίας και Κοινωνίας (IWG) της Βόννης.

Από τη δεκαετία του '70 έχουν δοκιμαστεί στη Γερμανία όλα όσα μπορούσαν να επιτευχθούν με κρατική ρύθμιση της αγοράς της εργασίας και όμως οι αριθμοί των ανέργων αυξάνονται συνεχώς. «Πρέπει να καταλάβουμε ότι στην έως τώρα διάγνωση και θεραπεία υπάρχει κάτι το εσφαλμένο», λέει.

Η θεραπεία λοιπόν συνίσταται στην «απορύθμιση της αγοράς της εργασίας» με τη βοήθεια της δημιουργίας «ενός τομέα χαμηλών μισθών, πιο ευέλικτων συλλογικών συμβάσεων εργασίας και καλύτερης εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης». Επιπλέον, προτείνει, το ποσό της παρεχόμενης κοινωνικής βοήθειας στους μακρόχρονα ανέργους να μειωθεί στο 75% του σημερινού επιπέδου. «Τότε δημιουργείται κίνητρο, οι λιγότερο ειδικευμένοι (εργάτες) να αρχίσουν εργασία με μικρότερη αμοιβή». Γνωστή, λοιπόν, η θεραπεία: Οχι περικοπή των κερδών των επιχειρήσεων, αλλά των ημερομισθίων.

Προς την ίδια κατεύθυνση της μείωσης του χαμηλού επιδόματος κοινωνικής βοήθειας κινείται και η πρόταση του χριστιανοδημοκράτη πρωθυπουργού του κρατιδίου της Εσσης, Ρόλαντ Κοχ, που δηλώνει ότι στη Γερμανία πρέπει να εφαρμοστεί το μοντέλο της πολιτείας Ουισκόνσιν των ΗΠΑ. Προτείνει, δηλαδή, το κράτος να προσφέρει σε ικανούς για εργασία μια απασχόληση και σε όποιον αρνείται να του παρέχεται «η δυνατότητα μιας πολύ μέτριας ζωής ως την απλή στέγαση». Σε απάντηση η αντιπρόεδρος των συνδικάτων της Σαξωνίας δήλωσε ότι αυτό είναι «η βλακωδέστερη συζήτηση αυτού του καλοκαιριού» και έφερε ως παράδειγμα την πόλη του Κέμνιτς (πρώην Καρλ-Μαρξ-Στατ) όπου πήγε να εφαρμοστεί ένα τέτοιο μοντέλο, με αποτέλεσμα «μετά από 1.000 και πάνω επισκέψεις σε επιχειρήσεις μέσα σε ένα χρόνο βρέθηκε μόνο μια χαμηλόμισθη θέση για μικροειδικευμένο».

Βρισκόμαστε βέβαια πολύ μακριά από την αμερικανική πολιτεία του Ουισκόνσιν, για να έχουμε άμεση αντίληψη για το διαφημιζόμενο μοντέλο. Εχουμε όμως τη δυνατότητα να δανειστούμε μερικά από τα πολυάριθμα στοιχεία που παραθέτει για τα αντικοινωνικά αποτελέσματά του στη «Νόιες Ντόιτσλαντ» (14 του Αυγούστου) ο ανταποκριτής της στη Νέα Υόρκη. Γράφει ανάμεσα στα άλλα: Επινοητής του είναι ο Τόμι Θόμπσον, πρώην κυβερνήτης αυτής της πολιτείας και τώρα υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας στην κυβέρνηση Μπους. Το πρόγραμμά του όριζε: Κοινωνική βοήθεια και άλλα δημόσια βοηθήματα δικαιούται μόνο ο άνεργος που μετέχει στα λεγόμενα προγράμματα επιμόρφωσης και αποδείχνει ότι προσπαθεί αδιάκοπα να βρει εργασία, και τότε πάλι μόνο η κοινωνική βοήθεια δεν ξεπερνάει τα δύο χρόνια σε όλη την εργασιακή ζωή του ενδιαφερόμενου. Σήμερα στο Ουισκόνσιν υπάρχουν 7.000 αποδέκτες της κοινωνικής βοήθειας, 67% λιγότεροι από το 1986, που άρχισε η εφαρμογή του προγράμματος του Tommy Thompson. Τι έγιναν οι τόσοι άλλοι; Ο Γερμανός ανταποκριτής δίνει την απάντηση μέσω των «Τάιμς της Νέας Υόρκης», που προ διετίας έγραφε σχετικά: «Οι συνθήκες ζωής των ανέργων επιδοτούμενων, που άρχισαν να εργάζονται με βάση το πρόγραμμα του σημερινού υπουργού του Μπους, δε βελτιώθηκαν καθόλου. Οι ετήσιες αποδοχές τους ήταν κατά 400 δολάρια κατώτερες από το επίδομα της κοινωνικής βοήθειας».

Αλλοι αριθμοί - γράφει η «Νόιες Ντόιτσλαντ» - επιβεβαιώνουν ότι το 1997 μόνο το 1/4 των φτωχών αυτής της πολιτείας επιδοτούνταν. Και 62% αυτών που βρήκαν εργασία έγιναν φτωχότεροι: «Με ετήσιο μέσο όρο εσόδων 8.560 δολάρια έμειναν κάτω από το κατώτατο όριο φτώχειας. Παρότι εργάζονται, καταφεύγουν στις εστίες όπου τους παρέχεται δωρεάν ένα πιάτο σούπας. 38% αυτών που δεν αναφέρει η στατιστική δεν έχουν καθόλου έσοδα, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις».

Στο περιοδικό «The Nation», πληροφορεί ο Γερμανός ανταποκριτής, αναφέρονται τα εξής στοιχεία: «Ενώ ο αριθμός των αποδεκτών κοινωνικής βοήθειας υποχώρησε, αυξήθηκαν η κακοποίηση παιδιών, η βία κατά των γυναικών, οι συλλήψεις νεολαίων και η θνησιμότητα των παιδιών, ιδιαίτερα ανάμεσα στους Αφροαμερικανούς και τους Λατινοαμερικανούς».

Αλλά δεν είναι μόνο οι χριστιανοδημοκράτες (CDU) και οι κοινωνικο-χριστιανιστές (CSU), της Βαυαρίας, που πιστεύουν να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας με «καταναγκαστικούς» εργάτες. Μάλιστα, η «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (20/8) επικαλείται τη μαρτυρία σοσιαλδημοκρατικού στελέχους ότι το «σύστημα» αυτό εφαρμόζεται ήδη και σε αρκετούς νομούς. Στο χορό αυτό μπήκε τώρα και ο αντιπρόεδρος των σοσιαλδημοκρατών (SPD) και υπουργός Αμυνας, Ρούντολφ Σάρπινγκ, που απαιτεί το ίδιο. Συγκεκριμένα, προτείνει, σε νέους ανέργους έως 25 ετών να προσφέρουν εργασία σε δημοτικά έργα προστασίας περιβάλλοντος, περιποίησης γερόντων και αρρώστων. Και όποιος αρνείται, «να χάνει κάθε δημόσια υποστήριξη». Από τις πολλές απαντήσεις αναγνωστών στον Τύπο, αναφέρω μια χαρακτηριστική: «Ο κ. Σάρπινγκ προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον κόσμο ακριβώς την ώρα που στέλνει στρατιώτες στη FYROM».

Βρίσκεται μήπως η καταπολέμηση της ανεργίας στη μείωση του πολύ μεγάλου αριθμού υπερωριών; Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας των Συνδικάτων (DGB), Ντίτερ Σούλτε, δηλώνοντας ότι με μείωση των υπερωριών κατά 30% θα δημιουργούνταν έως 300.000 θέσεις εργασίας.

Στο θέμα αυτό η αντιπρόεδρος των συνδικάτων της Θουριγγίας έχει μια τελείως διαφορετική άποψη: «Η μείωση του χρόνου εργασίας δεν είναι το σημαντικότερο αίτημα των εργαζομένων. Αυτό φαίνεται από τον μεγάλο αριθμό εθελοντικών υπερωριών. Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται σωστά το ζήτημα, ότι δηλαδή οι υπερωρίες θα ήταν περιττές, αν για την κάθε ώρα εργασίας κέρδιζαν περισσότερα. Αυτό ισχύει και για τη Δύση και για την Ανατολή. Πολλοί έχουν φόβο ότι, αν αρνηθούν πρόσθετες ώρες εργασίας, θα είναι οι πρώτοι που θα απολυθούν».

Ειδικά για την Ανατολική Γερμανία η συνδικαλίστρια αυτή υποστηρίζει ότι στη μεταλλοβιομηχανία το εβδομαδιαίο ωράριο εργασίας κυμαίνεται μεταξύ 35 και 42 ωρών και γενικά κατά μέσο όρο εφαρμόζεται η βδομάδα των 39,7 ωρών. Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι να καθιερωθεί γενικά η βδομάδα των 35 ωρών και να αυξηθούν οι αποδοχές των εργαζομένων που, π.χ., στη Θουριγγία αποτελούν το 50-70% των αντίστοιχων αποδοχών στη Δυτ. Γερμανία.

Εδώ πάλι πρόκειται για ένα μοντέλο της αυτοκινητοβιομηχανίας «Φολκσβάγκεν», που προσφέρει σε 5.000, ως επί το πλείστον ανέργους, εργασία αντί, ονομαστικά, 5.000 μάρκων (ακαθάριστων) το μήνα - ουσιαστικά 4.500 συν 500 μάρκα για φόρους και «συμμετοχή στα κέρδη». Αλλά το μυστικό της υπόθεσης είναι ότι κατά τη συμφωνία που κλείστηκε στις 28 του Αυγούστου το εβδομαδιαίο ωράριο καθορίζεται «βασικά» σε 35 ώρες, αλλά αν οι ανάγκες της παραγωγής το απαιτούν μπορεί να φτάσουν τις 42 ώρες. Ενα άλλο ρίσκο για τους υποψήφιους 5.000 είναι ότι θα εξετάζεται η ποιότητα της παραγωγής. Αν δεν αρέσει στα αφεντικά πρέπει το κομμάτι του αυτοκινήτου να ξαναδουλευτεί.

Κάτω από το βάρος της μαζικής ανεργίας έτρεξαν ήδη οι 5.000 υποψήφιοι για τη «Φολκσβάγκεν» και ο καγκελάριος χαιρέτισε τη συμφωνία ως απόδειξη της «ανανεωτικής ικανότητας της Γερμανίας».

Λίγες μέρες πριν τη συμφωνία αυτή δημοσιεύτηκε το συμπέρασμα μελέτης του Οικονομικού και Κοινωνικού Επιστημονικού Ινστιτούτου (WSI), σύμφωνα με το οποίο δικαιολογείται γενικά η αύξηση των ημερομισθίων κατά 3,5%. Αλλά η ηγεσία της Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας (DGB) ισχυρίζεται ότι η μαζική ανεργία και η όχι καλή κατάσταση της οικονομίας δεν ευνοούν τη διαπραγματευτική θέση των συνδικάτων.

Η στάση αυτή εξηγεί γιατί - παρά τα 4 εκατομμύρια ανέργους - ο διεκδικητικός αγώνας των εργαζομένων είναι ακόμα αρκετά άτονος.

Ο Χόρχε Γκόμες, μέλος του ΠΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος Κολομβίας και υπεύθυνος του οργανωτικού τομέα του κόμματος, βρέθηκε στην Αθήνα και παραχώρησε στο «Ρ» μια σύντομη συνέντευξη για τις τελευταίες εξελίξεις στην πολύπαθη πατρίδα του.

-- Στην Κολομβία πραγματοποιήθηκαν τον τελευταίο καιρό εντυπωσιακές, σε όγκο και παλμό, κινητοποιήσεις του λαϊκού, μαζικού κινήματος κυρίως των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων στον κλάδο υγείας. Πρόκειται για επαναδραστηριοποίηση του λαϊκού, μαζικού κινήματος; Πώς το σχολιάζετε;

-- Πράγματι, τον τελευταίο καιρό στην πατρίδα μας παρατηρείται μία πολύ σημαντική διαδικασία επαναδραστηριοποίησης των μαζών σαν απάντηση στη μεγάλη νεοφιλελεύθερη επίθεση που δέχεται ο λαός μας και που χαρακτηρίζεται από τα νομοσχέδια που παρουσίασε ο πρόεδρος της χώρας, Παστράνα, στο Κοινοβούλιο. Με αυτά τα νομοσχέδια γίνεται προσπάθεια να αυξηθούν τα αντιλαϊκά μέτρα που χαρακτηρίζουν αυτήν την κυβέρνηση. Πρέπει να πούμε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία ελαστικοποίησης της εργασίας, της δημοσιονομικής αναπροσαρμογής, των περικοπών στην κοινωνική ασφάλιση, προσπάθεια αλλαγής των ορίων συνταξιοδότησης, καθώς και μείωσης των εργοδοτικών εισφορών. Πρόκειται για μια σειρά μέτρα που ένωσαν τον κολομβιανό λαό και τον ώθησαν στους δρόμους, με αποτέλεσμα η δράση του μαζικού, λαϊκού κινήματος να παρουσιάσει μία εντυπωσιακή ανάπτυξη.

--Ταυτόχρονα, ακούσαμε ότι τον τελευταίο καιρό υπάρχει και ένα φοβερό κύμα τρομοκρατίας που χαρακτηρίζεται από εκρήξεις βομβών, όπως αυτή στις 25 Μάη στο Πανεπιστήμιο, όπου υπήρξαν 4 νεκροί και πολλοί τραυματίες. Τι έχετε να μας πείτε γι' αυτό;

-- Οι Ενοπλες Δυνάμεις, μαζί με το αγαπημένο τους παιδί, που είναι οι παραστρατιωτικές οργανώσεις, έχουν περάσει, παράλληλα με τον ξεσηκωμό -τη μεγάλη δραστηριοποίηση του λαϊκού μαζικού κινήματος που χαρακτηρίζει τη χώρα μας τον τελευταίο καιρό- σε μεγάλης κλίμακας επίθεση, που χαρακτηρίζεται κυρίως από κατακόρυφη αύξηση των σφαγών. Εδώ θα πρέπει να πω ότι η χώρα μας έχασε φέτος 45 συνδικαλιστικά στελέχη, είναι πάνω από 4.000 τα πολιτικά και κοινωνικά στελέχη της Αριστεράς που δολοφονήθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια. Ταυτόχρονα, τον τελευταίο καιρό παρατηρείται και μία ιδιαίτερη κατάσταση στις πόλεις όπως η Μπαράνκα, το Μεντεγίν, η Μπογκοτά, που πλήττονται όχι μόνο από τις μεγάλες σφαγές, αλλά και από τρομοκρατικές ενέργειες, όπως αυτή που αναφέρατε. Επίσης τα γραφεία της εφημερίδας του κόμματός μας, «Βος», ήταν στόχος μιας απόπειρας τρομοκρατικής ενέργειας που αποτράπηκε λόγω της κινητοποίησης των μελών του κόμματος, αλλά και οργανώσεων των γειτόνων, και έτσι δεν εξερράγη μία βόμβα μεγάλης ισχύος, που σύμφωνα με τις αρχές, θα είχε φοβερές και ανυπολόγιστες συνέπειες, όχι μόνο για τα γραφεία της εφημερίδας και τους εργαζόμενους σε αυτήν, αλλά και για πολλά τετράγωνα της ευρύτερης περιοχής. Ολα αυτά εντάσσονται στα πλαίσια της απάντησης των Ενόπλων Δυνάμεων, των παραστρατιωτικών, του κράτους αλλά και της κολομβιανής ολιγαρχίας στη μεγάλη ανάπτυξη που παρουσιάζει το λαϊκό, μαζικό κίνημα, καθώς και στην προσπάθεια να εμποδίσουν μια διαδικασία μοναδικής σημασίας για τη χώρα μας και αναφέρομαι στη διαδικασία διαλόγου μεταξύ της κυβέρνησης και του αντάρτικου κινήματος.

-- Μια και το αναφέρατε μπορείτε να μας πείτε μερικά λόγια για την πορεία των διαπραγματεύσεων;

-- Η αύξηση της στρατιωτικής ικανότητας του αντάρτικου κινήματος στην Κολομβία, η επέκτασή του σε εθνικό επίπεδο, καθώς και η αύξηση των λαϊκών αγώνων οδήγησαν στην έναρξη της διαδικασίας διαλόγου. Σ' αυτό συνέβαλε και η διάσπαση στους κόλπους της ολιγαρχίας, όταν εμφανίστηκαν φωνές που πιστεύουν ότι είναι δύσκολη ή σχεδόν αδύνατη η στρατιωτική λύση σ' αυτήν την κοινωνική και ένοπλη σύρραξη. Αυτή τη στιγμή η διαδικασία διαλόγου βρίσκεται σε μία φάση στασιμότητας, προϊόν μιας αντίφασης που ο πρόεδρος Παστράνα δεν κατάφερε να λύσει. Γιατί, ενώ ο πρόεδρος Παστράνα πηγαίνοντας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων δεσμεύεται για μία αλλαγή στην οικονομική και κοινωνική πολιτική, ταυτόχρονα προωθεί μια σειρά αντιλαϊκά μέτρα με νομοσχέδια που παρουσιάζει στη Βουλή. Αυτή η στάση έκανε το αντάρτικο κίνημα να αμφιβάλει για την ειλικρίνεια του προέδρου, όσον αφορά την ικανότητα, την πολιτική αποφασιστικότητα που θα πρέπει να περιβάλει τη διαδικασία διαλόγου. Ετσι υπάρχει σε εθνικό επίπεδο μια απαισιοδοξία όσον αφορά την ειλικρίνεια του κολομβιανού κράτους απέναντι σε αυτή τη διαδικασία. Είναι ανεξήγητη αυτή η στάση της λεγόμενης διπλής ηθικής, που οδήγησε αυτή τη στιγμή στη στασιμότητα της διαδικασίας διαλόγου. Οι Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις (FARC-EP)θέλοντας για άλλη μια φορά να αποδείξουν την καθαρή τους πολιτική απόφαση υπέρ μιας πολιτικής λύσης στην κοινωνική και ένοπλη σύγκρουση, προχώρησαν στην ανθρωπιστική ανταλλαγή που είχαν συμφωνήσει με την κυβέρνηση, που ουσιαστικά είναι μια ανταλλαγή αιχμαλώτων, μεταξύ στρατιωτών που αιχμαλωτίστηκαν από τις FARC-EP κατά τη διάρκεια μαχών πριν από τρία περίπου χρόνια και μιας ομάδας ανταρτών που κρατούνται στις κολομβιανές φυλακές. Αυτή η διαδικασία ανταλλαγής αιχμαλώτων έχει εμψυχώσει το λαό μας που ελπίζει και απαιτεί να προχωρήσει η ειρηνευτική διαδικασία, διότι δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή η κατάσταση βίας που πλήττει τη χώρα έχει φέρει σε πολύ δύσκολη θέση το λαϊκό κίνημα, που παρά τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και το τρομερό κύμα βίας ανακάμπτει με ιδιαίτερα αγωνιστική διάθεση.

Εμείς είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι η σημαία της ειρήνης, η σημαία της πολιτικής λύσης μέσω διαπραγματεύσεων, περνάει σήμερα μέσα από την πάλη ενάντια στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο.