ΜΟΣΧΑ (ανταπόκριση Ν. ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ).-

Στις 22 Μάη η Μόσχα ξεπροβόδισε στην τελευταία του κατοικία το θρύλο του 20ού αιώνα, τον παγκοσμίως γνωστό αεροπόρο Αλεξέι Πετρόβιτς Μαρέσιεφ. Ο κόσμος έμαθε για το θρυλικό αυτό αεροπόρο, ήρωα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, από το βιβλίο του Σοβιετικού συγγραφέα Μπορίς Πολεβόι «Ενας πραγματικός άνθρωπος», το οποίο είχε κυκλοφορήσει στη διάρκεια του πολέμου και έχει γίνει το αγαπημένο βιβλίο εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις ηπείρους. Το βιβλίο αυτό έχει μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες των λαών της πρώην ΕΣΣΔ και σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Με βάση το βιβλίο γυρίστηκε κινηματογραφική ταινία, γράφτηκε όπερα. Αυτός ο πραγματικός άνθρωπος υπήρξε ζωντανό σύμβολο της γενιάς των πατεράδων και παππούδων, της γενιάς των νικητών που συνέτριψαν τη φασιστική χιτλερική Γερμανία. Ο Μαρέσιεφ δεν ήταν δημοφιλής μόνο επειδή είχε πραγματοποιήσει 86 μαχητικές πτήσεις και είχε καταρρίψει 11 αεροπλάνα του εχθρού, αλλά, γιατί τα 7 απ' αυτά τα κατέρριψε, έχοντας... ξύλινα πόδια.

Στις 4 Απρίλη 1942, σε αερομαχία στην περιοχή Νόβγκοροντ ,το αεροπλάνο του Μαρέσιεφ χτυπήθηκε. Κατόρθωσε, ωστόσο, να το προσγειώσει στο έδαφος που είχαν καταλάβει οι φασίστες. Πληγωμένος και στα δυο πόδια, 18 μέρες ο αεροπόρος προσπαθούσε να φτάσει στα σοβιετικά στρατεύματα. Λιποθυμώντας από την απώλεια αίματος και την πείνα, συνέρχονταν και πεισματώδικα σερνόταν προς τους δικούς του. Μόλις στις 22 Απρίλη ήρθε η σωτηρία του: στο Πλαβ τον βρήκαν παιδιά του χωριού. Υστερα από μια βδομάδα προσγειώθηκε αεροπλάνο κοντά στο χωριό και μετέφερε τον Μαρέσιεφ στη Μόσχα. Εγχειρίστηκε, αλλά, δυστυχώς, δε στάθηκε δυνατό να σωθούν τα πόδια του που είχαν πάθει γάγγραινα. Κόπηκαν και τα δυο. Ο δρόμος προς τον ουρανό είχε κοπεί. Ωστόσο, ο Μαρέσιεφ δε συμφώνησε με την «καταδικαστική» απόφαση των γιατρών και αποφάσισε να επιστρέψει στην αεροπορία. Μετά από πολλούς μήνες βασανιστικών ασκήσεων όχι μόνο έμαθε να βαδίζει με ξύλινα πόδια, αλλά και να χορεύει. Και το κυριότερο, άρχισε να πετάει, επέστρεψε πάλι στο μέτωπο και άρχισε να κατακεραυνώνει τον εχθρό.

Μετά τη Νίκη ο Μαρέσιεφ, με την ιδιότητα του διευθυντή της Αεροπορικής Σχολής της Μόσχας ετοίμαζε νέα τμήματα πιλότων της πολεμικής αεροπορίας. Στη συνέχεια επί πολλές δεκαετίες ανέπτυξε κοινωνική δραστηριότητα ως γενικός γραμματέας της Σοβιετικής Επιτροπής Βετεράνων του Πολέμου μετά την ίδρυσή της το 1957 και από το 1958 ήταν ένας από τους αντιπροέδρους της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αντιστασιακών.

Γιος εργάτη, κομμουνιστής, ήρωας της Σοβιετικής Ενωσης, ο Αλεξέι Μαρέσιεφ υπήρξε υπόδειγμα πραγματικού ανθρώπου. Τον θαύμαζε η νεολαία της ΕΣΣΔ. Με τη γενναιότητα και την αυταπάρνησή του ενέπνευσε πολλούς από εκείνους που για διάφορους λόγους είχαν χάσει τα πόδια τους, αλλά επέστρεψαν στην κύρια απασχόλησή τους, χωρίς την οποία δεν εννοούσαν τη ζωή τους. Για τέτοιους ανθρώπους στη σοβιετική εποχή είχε γραφεί μάλιστα βιβλίο με τίτλο «Πόσοι Μαρέσιεφ υπάρχουν σε μας;».

Ο Αλεξέι Μαρέσιεφ έφυγε από τη ζωή δυο μέρες πριν συμπληρώσει τα 85 του χρόνια. Στις παραμονές αυτής της επετείου η εφημερίδα «Πράβντα» δημοσίευσε ένα εκτενές άρθρο του συνταγματάρχη εα Ανατόλι Χορομπρίχ, ο οποίος διηγείται πώς σε μια από τις τελευταίες συναντήσεις με τον Μαρέσιεφ, αυτός παραπονιόταν ότι «η υγεία μάς προδίνει»: «Είμαστε, όπως λέγεται, οικογενειακώς άρρωστοι, εγώ, η σύζυγός μου, Αλίνα Βικτόροβνα και ο γιος. Μόνο για τα φάρμακα χρειάζονται 1.000 ρούβλια. Και η σύνταξή μου είναι συνηθισμένη. Η κυβέρνηση παραδέχεται ότι ο λαός στη χώρα μας ζει φτωχά, ξέρω όμως ό,τι φτωχότερα απ' όλους ζούνε οι ανάπηροι πολέμου...». Αυτός, που έχει δώσει την υγεία του στον πόλεμο για την τιμή, τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της πατρίδας, το γνώριζε από τη δική του πείρα.

Την Τρίτη στο Σπίτι του Ρωσικού Στρατού η Μόσχα αποχαιρέτισε το θρύλο του 20ού αιώνα, τον ήρωα αεροπόρο Αλεξέι Μαρέσιεφ. Ηρθαν για το τελευταίο «αντίο» βετεράνοι του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, υψηλόβαθμοι αξιωματικοί και απλοί άνθρωποι, οι οποίοι μεγάλωσαν με το παράδειγμά του και για τους οποίους ήταν και παράμεινε σύμβολο της Σοβιετικής Πατρίδας. Πάνω από τον τάφο στο μοναστήρι Νοβοντέβιτσιε αντήχησαν οι κανονιοβολισμοί - οι τελευταίες τιμές στον άνθρωπο, μαζί με τον οποίο έφυγε ακόμα ένα κομμάτι της σοβιετικής ιστορίας. Αντίο, πραγματικέ άνθρωπε!..