Οι άντρες και οι γυναίκες της Αϊτής πριν από το σεισμό δε γνώριζαν στοιχειώδη πράγματα της ζωής, όπως η τροφή, η δουλειά, η ανάπαυση, η τρυφερότητα. Γνώριζαν μόνο την ταξική βία, που δημιουργεί παιδιά ορφανά από γονείς και γονείς «ορφανούς» από παιδιά. Σήμερα, εκτός από τις αφόρητες δυσκολίες, υφίστανται επιπλέον και την ιμπεριαλιστική κατοχή των πάνω απο 16.000 στρατιωτών των ΗΠΑ. Στην Αϊτή πριν από το σεισμό, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του 2007, υπήρχαν 380.000 ορφανά παιδιά. Τώρα πια τα ορφανά παιδιά και οι «ορφανοί» γονείς αριθμούν εκατομμύρια.

«Δεκάδες χιλιάδες παιδιά έχουν μείνει ορφανά μετά το σεισμό, τόσα πολλά που οι αξιωματούχοι δεν αποτολμούν καν να πουν έναν αριθμό. Με την πόλη να έχει καταρρεύσει και το αυξανόμενο χάος, πολλά παιδιά ζουν στους δρόμους. Δίχως αμφιβολία, τα περισσότερα είναι εγκαταλειμμένα στους δρόμους», θα δηλώσει η Ελίζαμπεθ Ρότζερς από τη διεθνή οργάνωση για τα ορφανά παιδιά SOS Children.

Το ερώτημα για το μέλλον των παιδιών είναι αδυσώπητο και οι απαντήσεις που έχουν δοθεί μέχρι στιγμής απλώς πολλαπλασιάζουν τη φρίκη.

Εξίσου χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Αϊτινού πρωθυπουργού Ζαν - Μαξ Μπελρίβ στο CCN ότι ήδη υπάρχουν στοιχεία πως «γίνεται εμπόριο οργάνων παιδιών», ενώ πρόσθεσε με νόημα ότι γίνεται επίσης εμπόριο ενηλίκων τραυματιών ή δολοφονημένων, καθώς τα κυκλώματα αυτά «χρειάζονται όλους τους τύπους οργάνων».

Εδώ και μέρες, η UNICEF προειδοποίησε πως πολλά από τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά που έμειναν άστεγα στην Αϊτή από το σεισμό της περασμένης βδομάδας μεταφέρονται λαθραία έξω από τη χώρα. Ο Γκίντο Κορνάλε, εκπρόσωπος της UNICEF στην Αϊτή, δήλωσε ότι «άνθρωποι με κακές προθέσεις» κλέβουν παιδιά - ακόμα και από νοσοκομεία - και τα μεταφέρουν εκτός της χώρας με σκοπό να «τα πουλήσουν».

«Αναγκαστήκαμε να απομακρύνουμε παιδιά που βρίσκονταν σε νοσοκομεία για να τα προστατεύσουμε διότι παρατηρήσαμε ότι υπήρχαν άνθρωποι που έρχονταν να αρπάξουν παιδιά», τόνισε. Ο Κορνάλε επισήμανε ότι στο φαινόμενο συμβάλλουν οι χαλαροί έλεγχοι στο αεροδρόμιο και στα έγγεια σύνορα με τη Δομινικανή Δημοκρατία. «Η πρόσβαση στο αεροδρόμιο είναι ανοιχτή. Εμείς, η Αστυνομία της Αϊτής και η MINUSTAH (σ.σ. η, υποτίθεται, ειρηνευτική αποστολή των Ηνωμένων Εθνών για τη Σταθεροποίηση στην Αϊτή) δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε την πρόσβαση στους διαδρόμους από όπου απογειώνονταν αεροσκάφη και η UNICEF σημείωσε ότι παιδιά οδηγούνταν σε αεροπλάνα». Ας σημειωθεί ότι τον αποκλειστικό έλεγχο του αεροδρομίου, 48 ώρες μετά το σεισμό, τον ανέλαβαν οι αμερικανικές δυνάμεις.

Την ίδια στιγμή, τρεις μεγάλες οργανώσεις αρωγής, οι Save The Children, World Vision και η Βρετανική Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού, ζήτησαν μορατόριουμ των υιοθεσιών τουλάχιστον έως ότου εξαντληθεί κάθε προσπάθεια τα παιδιά να επανενωθούν με τις οικογένειές τους, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος οικογένειες να χωριστούν για πάντα.

Στις ΗΠΑ, πάντως, οι μαζικές υιοθεσίες ξεκίνησαν, όπως και στον Καναδά, καθώς ήδη έχουν μεταφερθεί δεκάδες παιδιά, ενώ ακόμη Γαλλία και Ολλανδία έχουν επιταχύνει τις διαδικασίες υιοθεσίας για να επιτραπεί σε εκατοντάδες παιδιά από την Αϊτή να ενταχθούν σε νέες οικογένειες. Εξαιτίας της κατακραυγής και των συνεχών καταγγελιών, η κυβέρνηση της Αϊτής έβαλε φρένο στις διαδικασίες των εσπευσμένων υιοθεσιών. Τις νόμιμες τουλάχιστον... Ομως, τίποτα καθώς φαίνεται, ούτε οι καλύτερες των προθέσεων, μπορεί να προστατεύσει τα ορφανά ή εγκαταλειμμένα παιδιά.

Οι επαγγελματικές και κοινωνικές προοπτικές ενός παιδιού που είχε γεννηθεί σε κάποια φτωχή οικογένεια στην Αϊτή - δηλαδή το 80% του πληθυσμού - πριν το σεισμό ήταν τρεις: σκλαβιά, σκλαβιά, σκλαβιά.

Το θέμα της σκλαβιάς των παιδιών της Αϊτής και του εξαναγκασμού τους στην πορνεία δεν αφορά το «αν», αφορά το «πότε». Πότε οι επίδοξοι εκμεταλλευτές θα δουν την ευκαιρία να βγάλουν χρήματα πουλώντας παιδιά για σεξ ή απλήρωτη εργασία; Πότε θα εξαντληθεί η διεθνής βοήθεια, και τα εκατομμύρια φτωχά και ορφανά παιδιά της Αϊτής θα αφεθούν να τα βγάλουν πέρα μόνα τους; Πότε τα αγροκτήματα, τα πορνεία, οι κατοικίες πλουσίων και ούτω καθεξής θα αρχίσουν να παρασέρνουν παιδιά στη σκλαβιά με την υπόσχεση της αγάπης και της θαλπωρής; Συντομότερα από όσο θα άρεσε στον καθένα να παραδεχτεί.

Ακόμα και πριν ο σεισμός των 7-7,3 βαθμών και ο μετασεισμός των 6,1 βαθμών σαρώσει την πρωτεύουσα της Αϊτής, το Πορτ-ο-Πρενς, στη χώρα ζούσαν σχεδόν 250.000 σκλαβωμένα παιδιά, σύμφωνα με έκθεση του Ιδρύματος Παναμερικανικής Ανάπτυξης που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 21 Δεκέμβρη 2009, δηλαδή μόλις μερικές μέρες πριν από το σεισμό της 12ηςΓενάρη.

Τα σκλαβωμένα παιδιά είναι γνωστά ως ρέσταβεκς (restaveks, από τη γαλλική έκφραση reste avec - μένω μαζί και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως οικιακός βοηθός) και αναγκάστηκαν να γίνουν δούλοι σε σπίτια για ελάχιστα ή καθόλου χρήματα. Αλλα παιδιά πουλήθηκαν σε πορνεία, αναγκάστηκαν να δουλέψουν σε αγροκτήματα, μεταφέρθηκαν λαθραία για να ζητιανεύουν και να κάνουν δουλειές του ποδαριού στους δρόμους. Παρά τη φήμη της Αϊτής που οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν η πρώτη χώρα που αποτίναξε τις αλυσίδες της αποικιοκρατικής σκλαβιάς το 1804 (πρώτη χώρα που αναγνώρισε το ελληνικό κράτος), η καταναγκαστική εργασία και η καταναγκαστική πορνεία υπήρξαν πραγματικότητα για πολλά παιδιά στην Αϊτή έκτοτε, λόγω της εξαθλίωσης, της φτώχειας, των συνεχών πραξικοπημάτων.

Οι ρέσταβεκς δε θα πάψουν ποτέ να είναι σκλάβοι. Στο 15ο έτος της ηλικίας, έτος που κατά το νόμο δικαιούνταν αμοιβή για τις παροχές υπηρεσιών, συνήθως πετάγονταν στο δρόμο από τα σπίτια τα οποία τους «φιλοξενούσαν» χωρίς κανένα έγγραφο, χωρίς να γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση, δίχως τίποτα, ούτε ένα κομμάτι ψωμί. Η τύχη αυτών των παιδιών, αυτών που επισήμως δεν υπάρχουν, είναι προδιαγεγραμμένη: Πέφτουν θύματα κυκλωμάτων. Μερικά εξαφανίζονται, τα κορίτσια κατά το σύνηθες καταλήγουν σε οίκους ανοχής, άλλα στη Δομινικανή Δημοκρατία προσπαθώντας να βγάλουν τα προς το ζην κάνοντας δουλειές του ποδαριού: Καθαρίζοντας παρμπρίζ στα φανάρια, γυαλίζοντας παπούτσια, ζητιανεύοντας. Αλλα ποιος ξέρει πού...

Ετσι, η καταστροφή που προκάλεσε ο σεισμός και οι συνέπειές της θα κάνουν αναπόφευκτα μια τραγική κατάσταση εκθετικά χειρότερη και είναι πολύ πιθανό ένα ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό της επόμενης γενιάς Αϊτινών να μεγαλώσουν ζώντας υπό κάποιου είδους δουλεία.

Και γιατί αυτή η καταστροφή θα προκαλέσει την επόμενη, τη διαδεδομένη σκλαβιά των παιδιών της Αϊτής; Η οργάνωση World Vision στοιχειοθέτησε τους λόγους και τις δυναμικές που διαμορφώνονται μετά το σεισμό κι ευνοούν το λαθρεμπόριο παιδιών:

• Παιδιά χωρίζονται από τις οικογένειές τους. Τα παιδιά που δεν έχουν ενήλικες να τα φροντίζουν καθίστανται ευάλωτα στην κακομεταχείριση, στην αμέλεια, στην εκμετάλλευση, ειδικά μετά από φυσικές καταστροφές, διότι δεν υπάρχει κανείς να τα προστατεύσει και οι βασικές τους ανάγκες μένουν ανικανοποίητες.
• Τα παιδιά δεν έχουν ασφαλείς χώρους. Μετά από καταστροφές σαν αυτή, τα παιδιά συχνά δεν πάνε στο σχολείο για μεγάλες περιόδους, και δεν υπάρχουν ασφαλείς χώροι γι' αυτά. Πολλά καταλήγουν στους δρόμους, όπου είναι εύκολοι στόχοι εκμεταλλευτών.
• Οι ψυχολογικές, συναισθηματικές και σωματικές ανάγκες των παιδιών που επιβιώνουν από καταστροφές δεν ικανοποιούνται. Τα παιδιά, ειδικά όσα είναι μικρά και δεν μπορούν να καταλάβουν τι συνέβη, συχνά χρειάζεται να επεξεργαστούν τις εμπειρίες τους. Χρειάζονται συναισθηματική στήριξη, ομαλότητα, τρυφερότητα και στοργή, και πολλά ίσως να τα δεχτούν από κάποιον λαθρέμπορο ανθρώπων ή κάποιον άλλο που έχει σκοπό να τα βλάψει.
• Βιαστικές υιοθεσίες τείνουν να ακολουθούν τις φυσικές καταστροφές. Οι υιοθεσίες με ανάδοχους από ξένες χώρες μπορούν να βοηθήσουν πολύ μικρό αριθμό παιδιών που έμειναν ορφανά από αυτήν την καταστροφή, και δεν είναι η καταλληλότερη λύση για εκτεταμένη βοήθεια. Οταν οργανισμοί και χώρες προσπαθούν να υιοθετήσουν παιδιά πολύ βιαστικά, αναλαμβάνουν το ρίσκο να κόψουν τις σχέσεις παιδιών με τις οικογένειές τους και εκθέτουν τα παιδιά στον κίνδυνο της εκμετάλλευσης.

Σε μια κίνηση που μιμείται την Επιχείρηση Πέδρο Παν (Πίτερ Παν) της δεκαετίας του 1960, καθολικές φιλανθρωπικές οργανώσεις και οργανώσεις προάσπισης των δικαιωμάτων μεταναστών στη νότια Φλόριντα σχεδιάζουν μια «φιλόδοξη προσπάθεια» για την από αέρος μεταφορά πιθανώς ακόμα και χιλιάδων παιδιών από την Αϊτή που έμειναν ορφανά από το φρικτό σεισμό της Τρίτης.

«Θα χρησιμοποιήσουμε το μοντέλο που είχαμε χρησιμοποιήσει πριν 40 χρόνια στο Πέδρο Παν για να φέρουμε αυτά τα ορφανά στις Ηνωμένες Πολιτείες για να τους προσφέρουμε νέα ζωή, ένα λαμπρό κι ελπιδοφόρο μέλλον», δήλωσε ο Ράντολφ Μακ Γκρόρτι, διευθυντής της Νομικής Υπηρεσίας των καθολικών οργανώσεων αλληλεγγύης, σε συνέντευξη Τύπου στα γραφεία του μέλους της Βουλής των Αντιπροσώπων Μάριο Δίας - Μπαλάρτ.

«Με δεδομένο το τεράστιο μέγεθος αυτού που συνέβη στην Αϊτή, είναι μια προτεραιότητα να φέρουμε αυτά τα παιδιά που έμειναν ορφανά στις Ηνωμένες Πολιτείες», συνέχισε. Στελέχη της Αρχιεπισκοπής του Μαϊάμι και άλλες τοπικές οργανώσεις έχουν ήδη εντοπίσει ένα χώρο όπου μπορούν προσωρινά να στεγαστούν τα παιδιά στην Κομητεία Μπράουαρντ, είπε ο Μακ Γκρόρτι και πρόσθεσε ότι οι οργανώσεις βρίσκονται σε επαφή με την κυβέρνηση Ομπάμα κι έχουν ζητήσει τη βοήθειά της για να μεταφερθούν τα παιδιά από την Αϊτή στις ΗΠΑ με βίζες για ανθρωπιστικούς λόγους.

Τι είναι, όμως, η «φιλόδοξη» επιχείρηση Πέδρο Παν που μάλλον προσομοιάζει με την «ανθρωπιστική επιχείρηση» των ΗΠΑ, που δεν είναι άλλη από τη στρατιωτική κατοχή; Η επιχείρηση Πέδρο Παν άρχισε την 26η Δεκέμβρη 1960, στο πλαίσιο μιας επιτυχημένης μυστικής εκστρατείας για να μεταφερθούν παιδιά έξω από τη νέα Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, όπου, κατά τη CIA, τους Αμερικανούς αξιωματούχους και άλλα στελέχη γινόταν «κομμουνιστική κατήχηση», η οποία εξαπλωνόταν σε καθολικά και ιδιωτικά σχολεία.

Εως να τερματιστεί, 22 μήνες αργότερα, η μαζική και δίχως προηγούμενο έξοδος των παιδιών - 5 έως 17 ετών - είχε πραγματοποιηθεί η μεταφορά 14.048 ασυνόδευτων Κουβανών ανηλίκων στην Αμερική, με τη μυστική βοήθεια της κυβέρνησης των ΗΠΑ, η οποία χρηματοδότησε την προσπάθεια και παρείχε τις απαλλαγές από βίζες, και της Καθολικής Εκκλησίας η οποία υποσχέθηκε να φροντίσει τα παιδιά. Ο Ρωμαιοκαθολικός ιερωμένος στο Μαϊάμι Μπράιαν Γουόλς θεωρείται ο πατέρας της προσπάθειας.

Καθώς τα παιδιά εισέρχονταν στο Μαϊάμι και ο αριθμός τους διογκωνόταν, πολλά πήγαν να ζήσουν με συγγενείς τους ή οικογενειακούς φίλους, ενώ άλλα στάλθηκαν σε σπίτια μελών οικογενειών στο Μαϊάμι - Ντέιντ και στρατόπεδα που ονομάζονταν Φλόριντα Σίτι, Κένταλ και Ματεκούμπε. Κατόπιν μετακινήθηκαν σε άλλες Αρχιεπισκοπές σε όλη τη χώρα, όπως στη Νεμπράσκα, στην Ουάσιγκτον και στην Ιντιάνα, χωρίς φυσικά να «υιοθετηθούν» από κάποια οικογένεια και τελικά να γνωρίσουν τη σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική κακοποίηση, όπως θα καταγγείλουν τα ίδια τα παιδιά ως ενήλικες και δεκαετίες μετά...