Ανεξάρτητα από την έκταση του φαινομένου, αυτό που γίνεται στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της χώρας από το Σάββατο, έχει ξαναγίνει. Με την αθώωση του δολοφόνου του Καλτεζά, το 1990, η οργή ξεχείλισε ξανά με τρόπο τυφλό. Αλλά και πάλι αυτό δεν εμπόδισε 5 χρόνια αργότερα να δέρνονται οι συνταξιούχοι έξω από το Μαξίμου.

Και πάλι τότε η οργή ξέσπασε. Αλλά αυτό και πάλι δεν εμπόδισε το κράτος να ανακηρύξει εκείνους που πριν έδερναν γέροντες σε «πραίτορες» κατά των εργατών και των φοιτητών, αυτό δεν εμπόδισε το κράτος να μιλά επισήμως για το είδος της σφαίρας (!) που θα χρησιμοποιεί εναντίον του λαού, αν θα είναι «χρωμόσφαιρα», αν θα είναι «πλαστική σφαίρα», ή σφαίρα «κανονική», όπως αυτή που δολοφόνησε τον Αλέξανδρο.

*

Είμαστε πλέον αρκετά έμπειροι:

Η οργή είναι ένα θεσπέσιο συναίσθημα, που δεν πρέπει να εκτονώνεται μέσα από τον «ατομικό» δρόμο μιας «επανάστασης» που καταναλώνεται βάζοντας για στόχο τις βιτρίνες της Ερμού.

Η οργή για την αδικία και το έγκλημα, δεν πρέπει να αυτοευνουχίζεται μην μπορώντας να δει πέρα από τη «βιτρίνα» του συστήματος.

«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου», έλεγε ο Τσε Γκεβάρα και με την πείρα του επαναστάτη πρόσθετε: Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί τον καιρό της επανάστασης ο λαός θα πρέπει να αναγνωρίζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρωτοπορία του. Ο λαός δε θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με κουκουλοφόρους, έλεγε ο Τσε.

Που σημαίνει: Η κοινωνική αγανάκτηση γίνεται το άλλοθι της μεγαλύτερης κοινωνικής βαρβαρότητας όταν χειραγωγείται, όταν κανοναρχείται και - όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές - όταν εγκλωβίζεται και κατευθύνεται από μηχανισμούς που βρίσκονται σε ευθεία διασύνδεση με μυστικές και φανερές υπηρεσίες. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να αφήνεται να αξιοποιείται ως εργαλείο από πλευράς του κράτους, ώστε το τελευταίο να ενσωματώνει στους σχεδιασμούς του τους «χρήσιμους ηλίθιους», που το ίδιο κατασκευάζει, βρίσκοντας έτσι τα άλλοθι για να «νομιμοποιεί» και να ενισχύει την καταστολή, την ώρα που αναπαλαιώνει το προσωπείο του.

*

Πέρα και πίσω από τις «βιτρίνες» του συστήματος υπάρχει το σύστημα αυτό καθαυτό. Που αναπαράγεται εξασφαλίζοντας κοινωνική ανοχή μέσα από την καλλιέργεια του φόβου, της τρομοκρατίας, του μικροαστισμού, της ανασφάλειας που γεννά το συντηρητισμό και που αποθεώνει τον έντρομο «νοικοκύρη», ο οποίος «εκπαιδεύεται» να επιζητεί την επιβολή της «τάξης» και του «νόμου».

*

Το ζητούμενο, επομένως, δεν είναι να αντιπαρατεθεί η αγανάκτηση με τις βιτρίνες στην Πατησίων ή στη Στουρνάρη στο πλαίσιο μιας χιλιοπαιγμένης παράστασης μεταξύ ένστολων και μη κουκουλοφόρων. Το χιλιοπαιγμένο αυτό παιχνίδι είναι συνώνυμο της συκοφαντίας και της προβοκάτσιας κάθε γνήσιας προσπάθειας για τη μετεξέλιξη της κοινωνικής οργής σε κοινωνική εξέγερση. Οσοι αποπροσανατολισμένοι συμμετέχουν και όσοι συνειδητά παίζουν σε αυτό το παιχνίδι, οι δεύτεροι έχοντας επιτελικό ρόλο, στοχεύουν ακριβώς να μην υπάρξει αυτή η κοινωνική εξέγερση.

*

Το ζητούμενο είναι η εκ βάθρων, η εκ θεμελίων ανατροπή αυτού του συστήματος. Που σημαίνει αγώνας μαζικός, λαϊκός, συντεταγμένος, πολιτικός αγώνας, επίμονος, με καθαρά πρόσωπα και καθαρούς στόχους, που θα ξεσκεπάζει το σικέ παιχνίδι μεταξύ «πραιτόρων» και προβοκατόρων. «Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη», έγραφε στις 26 του Οκτώβρη του 1916 ο Λένιν, για τους ...«αντιεξουσιαστές» του καιρού του.

Αυτός είναι ο αγώνας που συντονισμένος, άρτια περιφρουρημένος και ταξικά προσανατολισμένος, χωρίς να πέφτει στη φάκα της κολακείας του «αυθόρμητου», του «χάους», του «μπάχαλου», θα ακυρώνει τους εκβιασμούς και τις κοινωνικές συμμαχίες που επιχειρεί το αστικό κράτος. Που θα διαμορφώνει λαϊκές πλειοψηφίες που βάζουν τη σφραγίδα τους στις κοινωνικές εξελίξεις μέσα από τη ριζική ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών.

Τόσο «δάκρυ», τόση ανάλυση, τέτοια αποθέωση της μολότοφ, τόση σπουδή να σκύψουν στο πρόβλημα, να αυτομαστιγωθούν, να καταγγείλουν τον ένοχο, δείχνοντας με το δάκτυλο την «κοινωνία» (όλη την κοινωνία...) και τα κόμματα (όλα τα κόμματα...), τόση θλίψη και τόσος πολύς καταπιεσμένος διανοουμενισμός!

*

Αλήθεια, πού ήταν κρυμμένα όλα αυτά τόσο καιρό; Πώς έγινε να ρέει τόση ευαισθησία από τα μαρκούτσια τους και να ξεχειλίζουν τα τηλεοπτικά τους πάνελ από τέτοιο λιγωμένο ενθουσιασμό για το «κίνημα», όπως έσπευσαν να βαφτίσουν το μπάχαλο, κι όλα τούτα στο φόντο ενός πυρπολημένου σκουπιδοτενεκέ και με πλάνο μια σμπαραλιασμένη βιτρίνα;

*

Αλήθεια, όλοι αυτοί οι τόσο «ευαίσθητοι δέκτες», οι «ελεύθεροι από σκοπιμότητες» διαμορφωτές της κοινής γνώμης, πώς και δεν ένιωσαν καμία χορδή τους να πάλλεται, όταν, πριν μερικούς μήνες, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, 8 εργάτες έγιναν φέτες στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη;

Πού ήταν όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι του ανέξοδου «αντισυστημικού» λόγου, όταν από την αρχή της χρονιάς 122 (επαναλαμβάνουμε: 122!) εργάτες πήγαν για μεροκάματο και γύρισαν στα φέρετρα της εργοδοτικής ασυδοσίας;

*

Οταν οι μαθητές κινητοποιούνται κατά χιλιάδες, χωρίς κουκούλες και μαδέρια, απαιτώντας τα δικαιώματά τους στη ζωή, εκείνοι καλούν το κράτος να πιάσει τα «παλιόπαιδα» από τ' αυτί.

Οταν οι φοιτητές ξεχύνονται στο δρόμο, χωρίς μαδέρια και κράνη, ζητώντας προστασία του δημόσιου Πανεπιστημίου, αυτοί ζητούν κατάργηση του ασύλου και επιβολή του «νόμου» και της «τάξης».

Οταν οι αγρότες βγαίνουν στις εθνικές οδούς, εκείνοι ωρύονται γιατί «κόβεται η χώρα στα δύο».

Οταν οι εργάτες απεργούν και οι ναυτεργάτες διαδηλώνουν, εκείνοι ωρύονται γιατί διαταράσσεται η «κοινωνική γαλήνη».

Οταν οι μετανάστες ζητούν μεροκάματο, αυτοί αποδίδουν εύσημα στην Αστυνομία, που, με τις δικές της πλάτες, οι τσιφλικάδες λιντζάριζαν τους οικονομικούς πρόσφυγες στη Μανωλάδα.

*

Κι όμως!

Τώρα, σε ένα ρεσιτάλ τυμβωρυχίας και με νωπό το αίμα του 15χρονου, σπεύδουν - την ώρα που δε χαραμίζουν ούτε ένα πλάνο, ούτε μια εικόνα, ούτε μια λέξη για τις διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων ενάντια στην καταστολή και την αστυνομική βία - να βαφτίσουν «κίνημα» αυτό το αμάλγαμα από κρανοφόρους, αγανακτισμένους πολίτες, ροπαλοφόρους, κουμπουροφόρους, χουλιγκάνους, χρυσαυγίτες, πλιατσικολόγους και κουκουλοφόρους, το οποίο, εκτός των άλλων, είναι και ποσοτικά αμελητέο μπροστά στο ποτάμι των διαδηλωτών με τα καθαρά πρόσωπα.

*

Η ευκολία με την οποία τα κανάλια, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και διάφορες γραφίδες μιλούν για «κοινωνική εξέγερση» και αποτίουν φόρο τιμής στην «κοινωνική οργή» της ...κουκούλας, βάζει σε σκέψεις.

Αυτή η θωπεία στη θολούρα, που μυρίζει από μακριά το άγχος των εμπνευστών και των κονδυλοφόρων της να αποθεώσουν το ξεστράτημα της ριζοσπαστικοποίησης, να είναι ταξικός προσανατολισμός ή απλώς ταξικό ένστικτο;

*

Οπως και να έχει ένας πυρπολημένος σκουπιδοτενεκές είναι μια πολύ πιο εύκολα ενσωματώσιμη εικόνα για το σύστημα, από την εικόνα δεκάδων χιλιάδων νέων που βγαίνουν στο δρόμο στην πορεία του Πολυτεχνείου φτάνοντας μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία. Αυτή η εικόνα δεν παίχτηκε στα κανάλια τους...

Ούτε η εικόνα της προχτεσινής μεγαλειώδους πορείας των μαθητών παίχτηκε. Ούτε η χτεσινή γιγάντια διαδήλωση των εργατών παίχτηκε.