Ανεξάρτητα από την έκταση του φαινομένου, αυτό που γίνεται στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της χώρας από το Σάββατο, έχει ξαναγίνει. Με την αθώωση του δολοφόνου του Καλτεζά, το 1990, η οργή ξεχείλισε ξανά με τρόπο τυφλό. Αλλά και πάλι αυτό δεν εμπόδισε 5 χρόνια αργότερα να δέρνονται οι συνταξιούχοι έξω από το Μαξίμου.

Και πάλι τότε η οργή ξέσπασε. Αλλά αυτό και πάλι δεν εμπόδισε το κράτος να ανακηρύξει εκείνους που πριν έδερναν γέροντες σε «πραίτορες» κατά των εργατών και των φοιτητών, αυτό δεν εμπόδισε το κράτος να μιλά επισήμως για το είδος της σφαίρας (!) που θα χρησιμοποιεί εναντίον του λαού, αν θα είναι «χρωμόσφαιρα», αν θα είναι «πλαστική σφαίρα», ή σφαίρα «κανονική», όπως αυτή που δολοφόνησε τον Αλέξανδρο.

*

Είμαστε πλέον αρκετά έμπειροι:

Η οργή είναι ένα θεσπέσιο συναίσθημα, που δεν πρέπει να εκτονώνεται μέσα από τον «ατομικό» δρόμο μιας «επανάστασης» που καταναλώνεται βάζοντας για στόχο τις βιτρίνες της Ερμού.

Η οργή για την αδικία και το έγκλημα, δεν πρέπει να αυτοευνουχίζεται μην μπορώντας να δει πέρα από τη «βιτρίνα» του συστήματος.

«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου», έλεγε ο Τσε Γκεβάρα και με την πείρα του επαναστάτη πρόσθετε: Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί τον καιρό της επανάστασης ο λαός θα πρέπει να αναγνωρίζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρωτοπορία του. Ο λαός δε θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με κουκουλοφόρους, έλεγε ο Τσε.

Που σημαίνει: Η κοινωνική αγανάκτηση γίνεται το άλλοθι της μεγαλύτερης κοινωνικής βαρβαρότητας όταν χειραγωγείται, όταν κανοναρχείται και - όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές - όταν εγκλωβίζεται και κατευθύνεται από μηχανισμούς που βρίσκονται σε ευθεία διασύνδεση με μυστικές και φανερές υπηρεσίες. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να αφήνεται να αξιοποιείται ως εργαλείο από πλευράς του κράτους, ώστε το τελευταίο να ενσωματώνει στους σχεδιασμούς του τους «χρήσιμους ηλίθιους», που το ίδιο κατασκευάζει, βρίσκοντας έτσι τα άλλοθι για να «νομιμοποιεί» και να ενισχύει την καταστολή, την ώρα που αναπαλαιώνει το προσωπείο του.

*

Πέρα και πίσω από τις «βιτρίνες» του συστήματος υπάρχει το σύστημα αυτό καθαυτό. Που αναπαράγεται εξασφαλίζοντας κοινωνική ανοχή μέσα από την καλλιέργεια του φόβου, της τρομοκρατίας, του μικροαστισμού, της ανασφάλειας που γεννά το συντηρητισμό και που αποθεώνει τον έντρομο «νοικοκύρη», ο οποίος «εκπαιδεύεται» να επιζητεί την επιβολή της «τάξης» και του «νόμου».

*

Το ζητούμενο, επομένως, δεν είναι να αντιπαρατεθεί η αγανάκτηση με τις βιτρίνες στην Πατησίων ή στη Στουρνάρη στο πλαίσιο μιας χιλιοπαιγμένης παράστασης μεταξύ ένστολων και μη κουκουλοφόρων. Το χιλιοπαιγμένο αυτό παιχνίδι είναι συνώνυμο της συκοφαντίας και της προβοκάτσιας κάθε γνήσιας προσπάθειας για τη μετεξέλιξη της κοινωνικής οργής σε κοινωνική εξέγερση. Οσοι αποπροσανατολισμένοι συμμετέχουν και όσοι συνειδητά παίζουν σε αυτό το παιχνίδι, οι δεύτεροι έχοντας επιτελικό ρόλο, στοχεύουν ακριβώς να μην υπάρξει αυτή η κοινωνική εξέγερση.

*

Το ζητούμενο είναι η εκ βάθρων, η εκ θεμελίων ανατροπή αυτού του συστήματος. Που σημαίνει αγώνας μαζικός, λαϊκός, συντεταγμένος, πολιτικός αγώνας, επίμονος, με καθαρά πρόσωπα και καθαρούς στόχους, που θα ξεσκεπάζει το σικέ παιχνίδι μεταξύ «πραιτόρων» και προβοκατόρων. «Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη», έγραφε στις 26 του Οκτώβρη του 1916 ο Λένιν, για τους ...«αντιεξουσιαστές» του καιρού του.

Αυτός είναι ο αγώνας που συντονισμένος, άρτια περιφρουρημένος και ταξικά προσανατολισμένος, χωρίς να πέφτει στη φάκα της κολακείας του «αυθόρμητου», του «χάους», του «μπάχαλου», θα ακυρώνει τους εκβιασμούς και τις κοινωνικές συμμαχίες που επιχειρεί το αστικό κράτος. Που θα διαμορφώνει λαϊκές πλειοψηφίες που βάζουν τη σφραγίδα τους στις κοινωνικές εξελίξεις μέσα από τη ριζική ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών.