Τόσο «δάκρυ», τόση ανάλυση, τέτοια αποθέωση της μολότοφ, τόση σπουδή να σκύψουν στο πρόβλημα, να αυτομαστιγωθούν, να καταγγείλουν τον ένοχο, δείχνοντας με το δάκτυλο την «κοινωνία» (όλη την κοινωνία...) και τα κόμματα (όλα τα κόμματα...), τόση θλίψη και τόσος πολύς καταπιεσμένος διανοουμενισμός!

*

Αλήθεια, πού ήταν κρυμμένα όλα αυτά τόσο καιρό; Πώς έγινε να ρέει τόση ευαισθησία από τα μαρκούτσια τους και να ξεχειλίζουν τα τηλεοπτικά τους πάνελ από τέτοιο λιγωμένο ενθουσιασμό για το «κίνημα», όπως έσπευσαν να βαφτίσουν το μπάχαλο, κι όλα τούτα στο φόντο ενός πυρπολημένου σκουπιδοτενεκέ και με πλάνο μια σμπαραλιασμένη βιτρίνα;

*

Αλήθεια, όλοι αυτοί οι τόσο «ευαίσθητοι δέκτες», οι «ελεύθεροι από σκοπιμότητες» διαμορφωτές της κοινής γνώμης, πώς και δεν ένιωσαν καμία χορδή τους να πάλλεται, όταν, πριν μερικούς μήνες, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, 8 εργάτες έγιναν φέτες στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη;

Πού ήταν όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι του ανέξοδου «αντισυστημικού» λόγου, όταν από την αρχή της χρονιάς 122 (επαναλαμβάνουμε: 122!) εργάτες πήγαν για μεροκάματο και γύρισαν στα φέρετρα της εργοδοτικής ασυδοσίας;

*

Οταν οι μαθητές κινητοποιούνται κατά χιλιάδες, χωρίς κουκούλες και μαδέρια, απαιτώντας τα δικαιώματά τους στη ζωή, εκείνοι καλούν το κράτος να πιάσει τα «παλιόπαιδα» από τ' αυτί.

Οταν οι φοιτητές ξεχύνονται στο δρόμο, χωρίς μαδέρια και κράνη, ζητώντας προστασία του δημόσιου Πανεπιστημίου, αυτοί ζητούν κατάργηση του ασύλου και επιβολή του «νόμου» και της «τάξης».

Οταν οι αγρότες βγαίνουν στις εθνικές οδούς, εκείνοι ωρύονται γιατί «κόβεται η χώρα στα δύο».

Οταν οι εργάτες απεργούν και οι ναυτεργάτες διαδηλώνουν, εκείνοι ωρύονται γιατί διαταράσσεται η «κοινωνική γαλήνη».

Οταν οι μετανάστες ζητούν μεροκάματο, αυτοί αποδίδουν εύσημα στην Αστυνομία, που, με τις δικές της πλάτες, οι τσιφλικάδες λιντζάριζαν τους οικονομικούς πρόσφυγες στη Μανωλάδα.

*

Κι όμως!

Τώρα, σε ένα ρεσιτάλ τυμβωρυχίας και με νωπό το αίμα του 15χρονου, σπεύδουν - την ώρα που δε χαραμίζουν ούτε ένα πλάνο, ούτε μια εικόνα, ούτε μια λέξη για τις διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων ενάντια στην καταστολή και την αστυνομική βία - να βαφτίσουν «κίνημα» αυτό το αμάλγαμα από κρανοφόρους, αγανακτισμένους πολίτες, ροπαλοφόρους, κουμπουροφόρους, χουλιγκάνους, χρυσαυγίτες, πλιατσικολόγους και κουκουλοφόρους, το οποίο, εκτός των άλλων, είναι και ποσοτικά αμελητέο μπροστά στο ποτάμι των διαδηλωτών με τα καθαρά πρόσωπα.

*

Η ευκολία με την οποία τα κανάλια, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και διάφορες γραφίδες μιλούν για «κοινωνική εξέγερση» και αποτίουν φόρο τιμής στην «κοινωνική οργή» της ...κουκούλας, βάζει σε σκέψεις.

Αυτή η θωπεία στη θολούρα, που μυρίζει από μακριά το άγχος των εμπνευστών και των κονδυλοφόρων της να αποθεώσουν το ξεστράτημα της ριζοσπαστικοποίησης, να είναι ταξικός προσανατολισμός ή απλώς ταξικό ένστικτο;

*

Οπως και να έχει ένας πυρπολημένος σκουπιδοτενεκές είναι μια πολύ πιο εύκολα ενσωματώσιμη εικόνα για το σύστημα, από την εικόνα δεκάδων χιλιάδων νέων που βγαίνουν στο δρόμο στην πορεία του Πολυτεχνείου φτάνοντας μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία. Αυτή η εικόνα δεν παίχτηκε στα κανάλια τους...

Ούτε η εικόνα της προχτεσινής μεγαλειώδους πορείας των μαθητών παίχτηκε. Ούτε η χτεσινή γιγάντια διαδήλωση των εργατών παίχτηκε.