Προσκεκλημένη στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του «ΑΛΤΕΡ» ήταν χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, όπου και συζήτησε με τον παρουσιαστή του δελτίου Νίκο Χατζηνικολάου. Παραθέτουμε τη συζήτηση που διεξήχθηκε.

-- Από το ΚΚΕ, από ορισμένους βουλευτές της ΝΔ, απ' τον ΛΑ.Ο.Σ., από τρεις διαφορετικούς χώρους και διαμετρικά αντίθετους πολιτικά, φεύγουν βέλη κατά του ΣΥΡΙΖΑ, τι σας οδήγησε σ' αυτή τη δήλωση;

-- Οταν κάναμε αυτή τη δήλωση, δεν την κάναμε εν θερμώ. Το σκεφτήκαμε και το μετρήσαμε πολύ, γιατί ξέραμε ότι θα υπάρχει η γνωστή - άγνωστη αντίδραση σ' αυτά που θα πούμε. Και το γνωστό τροπάρι ότι γίναμε Πολύδωροι, τα ΚΝΑΤ, ότι είμαστε όλα αυτά που λέγονται.

Αυτή τη δήλωση την κάναμε χωρίς να ταυτίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ με τους κουκουλοφόρους. Είπαμε όμως ότι τους χαϊδεύει τα αυτιά, όταν τους αναγορεύει σε κίνημα ιδιότυπο, καινούργιο, σε σύγχρονο κίνημα παραλληλισμένο με τον Μάη του '68. Το είπαμε με αίσθημα ευθύνης εν γνώσει του τι θα ακούσουμε και των συνεπειών.

-- Είπατε δεν τους ταυτίζω αλλά «χαϊδεύουν τα αυτιά τους». Θεωρείτε, δηλαδή, ότι ψαρεύουν ψήφους;

-- Ετσι το ερμηνεύουμε. Ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν ταυτίζεται με αυτούς. Οταν όμως πας με το άγχος της κάλπης ή όταν ταυτίζεις κάθε μορφή πάλης με το λαϊκό κίνημα χωρίς να σκέφτεσαι από πού ξεκινάνε αυτά και τι υπηρετούν, τότε ή άγνοια είναι ή απειρία ή ψηφοθηρία. Εγώ δε θέλω να κάνω ψυχανάλυση. Σήμερα όμως που βγαίνουν στους δρόμους - και καλά κάνουν - παιδιά 14 και 15 χρόνων και αυθόρμητα κάτω απ' τη δικαιολογημένη αγανάκτηση...

-- Λέτε ότι κάνουν καλά που βγαίνουν στο δρόμο;

-- Βεβαίως, στο βαθμό που βγαίνουν είτε γιατί είναι παιδιά λαϊκών οικογενειών που υποφέρουν είτε γιατί δεν μπορούν να συγχωρήσουν αυτό που έγινε στα Εξάρχεια, όταν βγαίνουν τα 15χρονα στους δρόμους και καλά κάνουν...

-- Μιλάτε για ειρηνικές διαμαρτυρίες;

-- Μιλάω για διαδηλώσεις. Οταν βγαίνουν στο δρόμο - και καλά κάνουν και βγαίνουν και δε βγαίνουν κατά παραγγελία, ούτε με εντολές τα 15χρονα - δεν μπορεί εγώ να βγαίνω στην τηλεόραση και να λέω ότι το κίνημα των μαζών είναι οι κουκουλοφόροι. Δε θέλω να συνεχίσω αυτή τη συζήτηση.

Θα ξεκαθαρίσω το εξής: Σήμερα είναι μια άλλη μέρα και αύριο μια άλλη. Χωρίς να ξεχάσουμε καθόλου τη δολοφονία που έγινε, είτε ήταν εποστρακισμός είτε όχι. Σημασία έχει ότι σηκώθηκε ένα χέρι και πυροβόλησε χωρίς λόγο. Αλλά και με λόγο, με τη διαπαιδαγώγηση και τον κακό προσανατολισμό που έχουν τα σώματα ασφαλείας που επηρεάζει ένα μέρος απ' αυτούς.

Χωρίς να ξεχνάμε άλλες δολοφονίες, τα θύματα εγκληματικών εργατικών ατυχημάτων, τους νεκρούς στο Πέραμα - και κακώς έχουν ξεχαστεί, είναι κι αυτοί θύματα δολοφονίας με άλλα μέσα - πρέπει να δούμε τι θα γίνει το επόμενο διάστημα, όπου, είτε εξαιτίας της κρίσης είτε στο όνομα της κρίσης, έρχονται πολύ χειρότερα μέτρα.

Χρειάζεται ένα κίνημα λαϊκό που θα συνδυάζει το αυθόρμητο και το οργανωμένο, που θα έχει και εργαζόμενους που θα μπαίνουν πρώτη φορά στη μάχη, ένα κίνημα καλά οργανωμένο, περιφρουρημένο και όσον αφορά τα αιτήματα και τους στόχους και τις μορφές πάλης, γιατί αυτό το κίνημα μπορεί να νικήσει. Για μας ισχύει το «αγώνας, ρήξη, ανατροπή» κι αυτά δεν έχουν σχέση με τους μασκοφόρους, τους κουκουλοφόρους, που ο πυρήνας τους έχει σχεδιαστεί αλλού εντός και εκτός Ελλάδας.

-- Υπάρχει προβοκατόρικος πυρήνας, που εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα;

-- Σε όλη την Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο έχουμε γνωρίσει τέτοιες καταστάσεις, όταν το λαϊκό κίνημα πάει να φουντώσει...

-- Πιστεύετε ότι μυστικές υπηρεσίες βρίσκονται πίσω από τέτοιες ενέργειες;

-- Βεβαίως, βεβαίως. Ας το πω κι αλλιώς. Υπάρχουν δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα παγκόσμια. Το ένα αντιμετωπίζει τα λαϊκά κινήματα και με αυτούς τους τρόπους. Δε λέω ότι είναι ο κύριος τρόπος αλλά είναι και αυτός. Να μπερδέψει, να συκοφαντήσει, να παγιδέψει ιδιαίτερα νέους ανθρώπους και ανθρώπους που έχουν φτάσει στο απροχώρητο, δεν αντέχουν άλλο την κατάσταση, να τους παγιδέψει σε μορφές δράσης που ξεκινάνε από πλιάτσικο σε μπουφάν και κινητά...

-- Αυτοοργανώνονται, λέει, και ανησυχώ πολύ ότι μπορεί να έχουμε τραυματισμούς... αυτοπροστατεύονται οι έμποροι κ.λπ. γιατί θεωρούν ότι αστυνομία δεν μπορεί να τους προστατέψει. Αφέθηκε η Αθήνα να καεί και το εμπορικό κέντρο που δίνει ψωμί σε πολλές οικογένειες να γίνει πεδίο πολέμου.

-- Εγώ θα πω και τους ανθρώπους που αναγκάζονται να περνάνε απ' το κέντρο της Αθήνας. Περνάνε εκατομμύρια άνθρωποι. Δε θα συμφωνήσω με μια λογική, ανεξάρτητα από πού πηγάζει, σαν αυτοσυντήρηση που μπορεί να οδηγήσει στο «γεμίστε την Ελλάδα με περισσότερους αστυνομικούς, ειδικούς φρουρούς, σώματα και παρασώματα». Αυτό είναι επικίνδυνο.

Εμείς είμαστε υπέρ της οργάνωσης των λαϊκών μαζών και πάντα υπάρχουν και νέες μορφές οργάνωσης, αλλά έχω αρκετές επιφυλάξεις για το πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η υπόθεση. Θεωρώ ότι υπάρχουν οργανωμένοι φορείς υπεύθυνοι με προέδρους, γραμματείς, υπάρχουν μαζικοί φορείς των εργατοϋπαλλήλων, των μικρομεσαίων, της αγροτιάς και πρέπει κι αυτοί να μιλήσουν υπεύθυνα για το πώς θα προστατευτεί το λαϊκό κίνημα από την προβοκάτσια. Δε φοβόμαστε το αυθόρμητο...

-- Στην Πάτρα έγινε πόλεμος. Επωφελήθηκαν της «Χρυσής Αυγής»...

-- Γι' αυτό σας λέω ότι την ευθύνη πρέπει να την πάρουν οι οργανωμένοι φορείς και δεν πρέπει να φτάσουμε στο «περισσότερη αστυνομική βία» και καταστολή ούτε στο «να πάρει ο καθένας στα χέρια του την υπόθεσή του». Η αποκάλυψη για το πού αντικειμενικά οδηγούν οι μασκοφόροι και οι θύλακες στα σώματα ασφαλείας, στον κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό, η κοινωνική καταδίκη, η πολιτική καταδίκη, το ξεχώρισμα του κινήματος απ' αυτούς τους μηχανισμούς, η κοινωνική κριτική και η πολιτική αποκάλυψη είναι θώρακας, ένας απ' τους θώρακες.

-- Ας δεχτούμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι των επεισοδίων που ζήσαμε αυτές τις μέρες προέρχεται από τους «γνωστούς αγνώστους των Εξαρχείων». Υπάρχει εκτός από αυτό και μια αυθόρμητη κοινωνική λαϊκή εξέγερση, υπάρχει ένα αυθόρμητο κίνημα νέων παιδιών. Γιατί είδαμε, πρέπει να σας ότι εγώ συγκινήθηκα από κάποια πράγματα, τα παιδιά που πήγαν με μαύρες μπλούζες στα σχολεία, τα παιδιά που πήγαν στη Βουλή με τα λουλούδια και τις επιστολές, τα παιδιά που μαζεύτηκαν έξω από τα αστυνομικά τμήματα σε όλη την Ελλάδα και διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά. Μήπως αναπτύχθηκε, με αυτήν την αφορμή του θανάτου του 15χρονου μαθητή και μια άλλη εξέγερση, με άλλα ειρηνικά χαρακτηριστικά;

-- Κατ' αρχήν, δε θέλω να δαιμονοποιήσω τα Εξάρχεια. Αυτό που υπάρχει, και το λέω υπεύθυνα, υπήρχε ετοιμότητα. Εδώ δεν είναι θέμα γεωγραφικού χώρου. Και βέβαια τα Εξάρχεια ίσως υποφέρουν, γιατί είναι κοντά, είναι στο Κέντρο, είναι στο Πολυτεχνείο κοντά και θέλουν διάφοροι να δώσουν ένα συμβολισμό στο Πολυτεχνείο.

Υπήρχε ένα σχέδιο, σίγουρα, το οποίο μπορεί να έχει διαμορφωθεί πριν ένα δύο, τρία, τέσσερα, πέντε χρόνια, εάν υπάρξει ένα γεγονός να υπάρχει μια οργανωμένη, αντιδραστική αντίδραση, ακριβώς επειδή βλέπουν ότι θα υπάρχει κίνημα και πιο οργανωμένο και πιο σχεδιασμένο αλλά και αυθόρμητο, να μπορέσουν ακριβώς αυτό το κίνημα να το καναλιζάρουν πριν μετατραπεί από αυθόρμητο σε πιο συνειδητό και πιο σχεδιασμένο, που να αντέχει στο χρόνο.

Προϋπάρχει η εξέγερση των νέων, προϋπάρχει η δυναμική της εξέγερσης των νέων ανθρώπων που καταλαβαίνουν τι σπουδάζουν. Δύο οκτάωρα ξοδεύουν τα παιδιά στο σχολείο και στο φροντιστήριο, κι αν μπουν στα πανεπιστήμια μπορεί να μη βρουν δουλειά, αν δεν μπουν θα τρέχουν από δω κι από κει σε σχολές αμφίβολης αξίας. Υπάρχουν οι άνεργοι, νέοι οι οποίοι είναι και πτυχιούχοι και μη πτυχιούχοι.

Επομένως, αυτό το κίνημα των νέων προϋπάρχει και υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο, να το πω καθαρά, που είναι πολιτικό και πολύ πολιτικοποιημένο σχέδιο, που θέλει αυτό το κίνημα να το καναλιζάρει σε δρόμους ανώδυνους και επικίνδυνους. Εμείς, θα το πω για άλλη μια φορά, είμαστε υπέρ ενός κινήματος που οδηγεί στην ανατροπή. Ενός κινήματος με όλες τις μορφές πάλης. Ενα κίνημα όμως που περιφρουρείται από την προβοκάτσια, που εκτιμάει κάθε φορά τη στιγμή, τη φάση και ξέρει πότε πρέπει να επιτεθεί πότε πρέπει να είναι ευλύγιστο, πότε πρέπει να προετοιμάσει την επόμενη φάση.

Δεν μπορούμε να παίξουμε με τυχοδιωκτισμούς και δεν μπορούμε να χαϊδέψουμε, αν θέλετε ακόμη, αυτιά και ανθρώπους, οι οποίοι από αμεριμνησία για τον κίνδυνο μπορεί να παρασυρθούν να κάνουν μια ζημιά για τους εαυτούς τους και στο κίνημα.