Ιούλης 2004. Πάλι οι αγαπημένοι ήχοι της Καραϊβικής. Επιστρέφω στην Κούβα, αυτήν τη φορά για τη σειρά ντοκιμαντέρ «Ρεπόρτερ μεγάλων αποστάσεων» στην ΕΡΤ. Συναντώ τον αντιπρόεδρο της Κούβας και πρωτεργάτη της νίκης στον Κόλπο των Χοίρων, τον θρυλικό Χοσέ Ραμόν Φερνάντες. Εναν ψηλό, ευθυτενή 82χρονο άντρα που μου κάνει μια πολύ δυνατή χειραψία και τραβάει ευγενικά την καρέκλα για να καθίσω.

Τον ρωτάω για την εισβολή, που έμεινε στην Ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες των ΗΠΑ. Αστράφτουν τα μάτια του, όταν περιγράφει το πάθος και τη γενναιότητα των Κουβανών που συσπειρώθηκαν τότε γύρω από τον Κάστρο κι εκείνον.

«Μοιράσαμε όπλα στον λαό», μου λέει, «για ν' αντιμετωπίσει τους εισβολείς. Δίπλα μας είχαμε τον Τσε, που μας εμψύχωνε. "Πρέπει να θυμάστε", μας έλεγε, "ότι αυτήν τη στιγμή είμαστε σε πόλεμο, στον Ψυχρό Πόλεμο, έναν πόλεμο χωρίς πρώτη γραμμή, χωρίς συνεχείς βομβαρδισμούς, από τη μια μεριά είμαστε εμείς, ο μικρός πρωταθλητής της Καραϊβικής, και από την άλλη η μεγάλη ιμπεριαλιστική ύαινα. Είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο και γνωρίζουμε ότι ένας από τους δύο θα πεθάνει στη μάχη, αλλά δεν θα είμαστε εμείς αυτοί"».

Ο Φερνάντες μιλάει με περηφάνια κι ένα συνεχές χαμόγελο για εκείνον τον Απρίλη του 1961, οπότε και «χρειάστηκαν μόλις 72 ώρες για να μετατραπεί η εισβολή των Αμερικανών σε απόλυτο φιάσκο».

«Εχετε πει ότι από τη σκοπιά της στρατηγικής η επιχείρηση των Αμερικανών ήταν αψεγάδιαστη», του λέω. «Είναι αλήθεια αυτό, αλλά είχαν απέναντί τους έναν θαρραλέο λαό που έβλεπε αυτήν την επίθεση ως ευκαιρία για να καθορίσει τη μοίρα του!».

Μας κερνάει πορτοκαλάδες και χειροποίητο κέικ. Οταν φεύγουμε, μου λέει: «Θα χαρώ να σας ξαναδώ το συντομότερο», και μου ξανασφίγγει το χέρι, στα όρια του πόνου...

-- Στο παρελθόν υπήρξατε και τραγουδίστρια, έτσι δεν είναι;

-- Αυτό ξεκίνησε από τον Μάνο Λοΐζο και τον Χρήστο Λεοντή. Πηγαίναμε, λοιπόν, σε μια ταβέρνα, στους «Φαίακες», ο Μάνος μάς τραγούδαγε τα τραγούδια, μας τα μάθαινε, μετά ερχόταν κι ο Χρήστος και ο Μίκης και η Φαραντούρη, κοριτσάκι. Αφού μαθαίναμε τα τραγούδια, πηγαίναμε στην Πλάκα. Σάββατο κυρίως, με μακαρονάδες και τέτοια.

Μετά πηγαίναμε στην Πνύκα, σε άλλη ταβέρνα, και ύστερα πάλι τα μαζεύαμε, πηγαίναμε και τραγουδάγαμε σε άλλη γειτονιά. Δηλαδή γινόταν στόμα με στόμα η διάδοση αυτών των τραγουδιών. Κάποια στιγμή λέει ο Μάνος, «θέλω να κάνω μια συναυλία, αλλά δεν έχω χορωδία». Τότε επιστρατεύτηκαν κάποιοι Λαμπράκηδες που τους ανέβασε στη σκηνή. Ετσι ανέβηκα κι εγώ, που απλώς ανοιγόκλεινα το στόμα...

-- Ενα άλλο ζήτημα που έχω σημειώσει να συζητήσουμε είναι και το ποσό που έχει ο λογαριασμός σας στο Ταμιευτήριο. Εχετε 165 ευρώ και 86 λεπτά. Αυτά τα λεφτά πού τα βρήκατε;

-- Κοίταξε να σου πω... Είναι φυσιολογικό (γέλια). Η οικογένειά μου ήταν μια οικογένεια που δεν είχε χρήματα και δεν έχω κληρονομιές από πουθενά.

Ο,τι ισχύει για όλα τα στελέχη του Κόμματος ισχύει και για μένα. Οταν έχουμε μια θέση, παράλληλα δεν μπορούμε να εξασκήσουμε κάποιο επάγγελμα, παίρνουμε έναν μισθό από τον οποίο δεν μπορεί να κρατηθεί απόθεμα. Επειδή κάποιος μπορεί να πει «α, την κακομοίρα! Αφού δεν μπόρεσε να κάνει επάγγελμα, περιορίστηκε», να πω ότι αν δεν ήμουν στη διάθεση του Κόμματος, θα ήμουν καθηγήτρια σε ένα σχολείο και πόσος νομίζετε πως θα ήταν ο μισθός μου; Δηλαδή δεν έκανα και καμιά μεγάλη θυσία. Ο,τι έχω τώρα, αυτό θα είχα και τότε, ειλικρινά.

2008, εκπομπή «Top Stories» στην ΕΡΤ

Αποδελτιώνοντας την ...«Αποδελτίωση», η Σεμίνα Διγενή δίνει μια γεύση σε τίτλους από τις δεκάδες συνεντεύξεις:

Χάρις Αλεξίου: «Δεν χορταίνω την αγάπη, θέλω κι άλλη». Δήμητρα Γαλάνη: «Αν δεν ξαναγίνουμε άνθρωποι, το χάσαμε το παιγνίδι». Αλέιδα Γκεβάρα: «Ο μπαμπάς μου δεν μπορούσε να πει ψέματα». Χρήστος Δάντης: «Αυτή η κυβέρνηση μας προσβάλλει και μας απαξιώνει». Μίκης Θεοδωράκης: «Ο καπιταλισμός δημιούργησε τη νέα δυστυχία». Πότα Κακκαβά: «Εγώ είμαι μια ζωή με τους ξεβράκωτους». Κώστας Καλδάρας: «Η κυβέρνηση εκδικείται τον πολιτισμό και τη μη κατευθυνόμενη ψυχαγωγία». Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας: «Θα φύγουμε πριν μας διώξει το επάγγελμα». Πάνος Κοκκινόπουλος: «Η τέχνη είναι μέσο αντίδρασης». Λεξ: «Δεν είμαι καλλιτέχνης, είμαι εμπόδιο». Χάρρυ Κλυνν: «Στη χώρα που περισσεύει το γελοίο, λείπει το γέλιο». Δημήτρης Κουτσούμπας: «Αν συναντούσα τον έφηβο εαυτό μου, θα του έλεγα να κάνει ακριβώς τα ίδια». Γιώργος Μαρίνος: «Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε άγιοι ή τέρατα». Νατάσσα Μποφίλιου: «Ανήκω σε μια γενιά που έμεινε για πολύ κλεισμένη στο δωμάτιό της». Αλέκος Παναγούλης: «Σε καθιστώ υπεύθυνη για το σακάκι μου, έχω σημαντικά πράγματα μέσα». Βασίλης Παπαβασιλείου: «Είμαι ένας σκηνίτης, ξεπέρασα τον εμφύλιο των ιδιοτήτων». Δημήτρης Παπαδημητρίου: «Η αληθινή τέχνη ανατρέπει την καθεστηκυία εντύπωση του κόσμου». Αλέκα Παπαρήγα: «Για τους κομμουνιστές, δεν υπάρχει συνταξιοδότηση. Μέχρι το τέλος προσφέρουν». Νίκος Πορτοκάλογλου: «Είμαστε κοινωνία απροσάρμοστων ανηλίκων». Ερη Ρίτσου: «Ο Ρίτσος δεν άντεχε τη χίπικη φάση μου». Τάνια Τσανακλίδου: «Λάθη και χαστούκια μ' έκαναν καλύτερη». Μαρία Φαραντούρη: «Αν πήραμε τη ζωή μας λάθος, ν' αλλάξουμε ζωή». Δημήτρης Χορν: «Ανήκω στον σκουπιδοτενεκέ του ζωδιακού κύκλου».