Τρεις σχεδόν ώρες κράτησε η συνέντευξη του κ. Παπανδρέου χτες, αλλά το νόημά της συμπυκνώνεται σε μια και μόνο πρόταση.

Ηταν η τοποθέτηση του πρωθυπουργού στην ερώτηση του συντάκτη του «Ρ».

Πώς γίνεται να ζητείται από το λαό να πληρώσει την κρίση, όταν το κράτος μόλις πριν μερικούς μήνες έδωσε και εγγυήθηκε το αστρονομικό ποσό των 28 δισ. στις τράπεζες, ρωτήθηκε ο κ. Παπανδρέου.

Τι απάντησε;

Οτι διαφωνεί με τη θέση του ερωτώντος (αυτό δα έλειπε)

και τούτο διότι, όπως εξήγησε, και

«οι τράπεζες πλήρωσαν και συνέβαλαν (...)»!

***

Κατόπιν αυτής της δήλωσης δικαιώνεται πανηγυρικά το φιλοκυβερνητικό «Βήμα», το οποίο διετείνετο ήδη από την προεκλογική περίοδο ότι

*

«...βεβαίως δεν είναι τυχαίο ότι τούτες τις μέρες όλοι οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, εύχονται την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ και προσβλέπουν στη διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου» («Βήμα», 11/9/2009).

Το νέο επεισόδιο της γκρίνιας και των αντιπαραθέσεων που εκφράστηκαν στον ΚΤΕ του ΠΑΣΟΚ, εκείνο που βασικά αποτυπώνει δεν είναι ούτε την κυβερνητική «αρρυθμία», ούτε την «έλλειψη συντονισμού», ούτε την «πασαρέλα διαφωνιών», ούτε το άγχος των «προσωπικών στρατηγικών», ούτε - κατά μείζονα λόγο - τις «δύο γραμμές» στο κυβερνητικό στρατόπεδο.

Αυτό που - κατά κύριο λόγο - εκδηλώθηκε χτες με το αποκαλούμενο και ως «μπάχαλο» στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είναι η αντανάκλαση ενός αδιαμφισβήτητου γεγονότος:

Οτι, δηλαδή, το «εμπόριο ελπίδας» με το οποίο πασπάλισε τα κάλπικα ψίχουλα του προεκλογικού του λόγου το ΠΑΣΟΚ, αρχίζει να γίνεται κατανοητό από ευρύτερα λαϊκά στρώματα ότι επρόκειτο για εμπόριο απάτης.

Και όσο οι εξαπατημένοι θα οργίζονται αφού σιγά - σιγά η «χρυσόσκονη» εξατμίζεται, τόσο περισσότερο (και περισσότεροι) από αυτούς που τους εξαπάτησαν θα προσπαθούν (ανεπιτυχώς...) να βγάλουν «την ουρά τους απέξω».

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το «πώς» διακυβερνήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια, όπως ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός στο Ζάππειο και όπως έχουν εναλλάξ ισχυριστεί από τον Καραμανλή και τον Σημίτη, μέχρι τον Μητσοτάκη και τον Αντρέα Παπανδρέου.

Το πρόβλημα έχει να κάνει με το για «ποιον», δηλαδή προς όφελος «ποιου» κυβερνιέται η χώρα. Αυτό είναι που τελικά καθορίζει και το «πώς» κυβερνιέται. Οταν κυβερνάς για λογαριασμό των λίγων, το «πώς» το κάνεις - από ένα σημείο και μετά - προκύπτει και επιβάλλεται από την επιλογή του συστήματος να προχωρά πατώντας «επί των πτωμάτων» των πολλών.

Τα υπόλοιπα περί «αδιάφθορης», «τίμιας», «δίκαιης», «ειλικρινούς», «υπεύθυνης» και χωρίς αβελτηρίες διακυβέρνησης, είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες, εκ μέρους μιας άνευ αντικρίσματος - όπως αποδεικνύεται - ηθικολογίας, εκ μέρους όσων πολυλογούν περί το «πώς», ώστε να μην κριθούν ποτέ με γνώμονα το «για ποιον».

Η Αϊτή, αυτός ο πολύπαθος τόπος, δεν είναι μόνο η χώρα που έγινε η πρώτη ανεξάρτητη δημοκρατία Αφροαμερικανών και το μόνο κράτος που γεννήθηκε από την εξέγερση των επαναστατημένων δούλων.

Είναι και η χώρα, πρώτη αυτή στον κόσμο, ήδη από το 1822 - ενώ δηλαδή η Επάνασταση του 1821 ήταν στην αρχή της - που τάχθηκε υπέρμαχος το δίκιου του ελληνικού απελευθερωτικού αγώνα και αναγνώρισε την υπόσταση της Ελλάδας ως μέλους της Διεθνούς Κοινότητας, το Γενάρη του 1822.

Τα παραπάνω δε συνιστούν μια τυπική ιστορική αναφορά. Είναι υπόμνηση ότι στο «μικρό κόσμο» που ζούμε, η αλληλεγγύη μας σε στιγμές τραγωδίας, όπως αυτή που έπληξε το λαό της Αϊτής, είναι καθήκον και χρέος, που το ελληνικό κράτος υποχρεούται, με έργα και όχι με λόγια, να επιδείξει.

Μπορείτε να δεσμευτείτε ότι μέχρι το τέλος της 4ετίας δεν πρόκειται να αυξήσετε το ΦΠΑ, ρωτήθηκε χτες ο κ. Παπανδρέου με αφορμή τα λεχθέντα περί υπαγωγής όλων των αγαθών σε καθεστώς ΦΠΑ 15%.

Ο πρωθυπουργός έδωσε μια, πραγματικά, πολύ κατατοπιστική απάντηση.

Τι απάντησε; Ενώ μίλησε για περίπου ένα δίλεπτο, τελικά... δεν απάντησε!

Χμμμ...