ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Aμνοερίφηδες

Το ιρλανδικό «θαύμα» (1)

Του Γιάννη Δερμεντζόγλου (από «Το Ποντίκι»)

Για τους μεν, που είναι με τους «Σουηδούς», έγινε ήδη αρκετή κουβέντα. Ας πάμε τώρα στους άλλους, που είναι με τους «Ιρλανδούς». Σε τι συνίσταται, άραγε, αυτό το «ιρλανδικό θαύμα», για το οποίο μιλά η κυβέρνηση της ΝΔ;

Μετατρέποντας τη στατιστική σε επιστήμη του ψεύδους, «κεντροδεξιοί» και «κεντροαριστεροί» θιασώτες του «ιρλανδικού μοντέλου», θέλουν να κρύψουν την «ανθρωποφαγία» του συστήματος που προτείνουν, πίσω από την ευημερία των αριθμών. Μιλούν για τη θεαματική άνοδο του ΑΕΠ της Ιρλανδίας και την αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος στη χώρα, αλλά χωρίς να αναφέρουν ποιος κέρδισε από αυτή την «ανάπτυξη» και πώς αυτή «μοιράστηκε».

Εκείνοι που σίγουρα κέρδισαν είναι οι πολυεθνικοί κολοσσοί καθώς με τη δραματική μείωση των φορολογικών συντελεστών (πήγαν από 40% στο 20%) και με μια εξασφαλισμένη κερδοφορία που τα ποσοστά της κινούνται στο 25% (!), η Ιρλανδία έγινε «παράδεισος» ξένων επενδύσεων.

Με τι, όμως, τίμημα; Και ποια η αντανάκλαση στο βοιωτικό επίπεδο των Ιρλανδών;

Ενδεικτικά αναφέρουμε:

Σύμφωνα με τα στοιχεία της «Γιούνισεφ», μετά από σχεδόν 15 χρόνια εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στη χώρα, το ποσοστό της παιδικής φτώχειας στην Ιρλανδία έφτασε στο 15,7%.

Στο γενικό πληθυσμό η φτώχεια από το 19% που ακουμπούσε το 1995, ανέβηκε στο 21% το 2001 και χωρίς τα στατιστικά «μαγειρέματα» υπολογίζεται ότι σήμερα πλήττει περίπου έναν στους τρεις Ιρλανδούς.

Σε ό,τι αφορά τους συνταξιούχους (ως αποτέλεσμα των ασφαλιστικών ρυθμίσεων που εφαρμόστηκαν και την υπαγωγή της Ιρλανδίας με τις χαμηλότερες εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές στην ΕΕ) το 44% των Ιρλανδών άνω των 65 ετών (το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρώπη) ζουν σε επίπεδα κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας...

Φυσικά η είσοδος των πολυεθνικών στη χώρα έγινε αφού πρώτα πάρθηκαν τα αναγκαία μέτρα:

Συμβάσεις εργασίας «συγκράτησης» των μισθών που επιβάλουν «αυξήσεις» όχι πάνω από 1% ετησίως, «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, κατάρρευση της κοινωνικής πολιτικής που έχει αναδείξει την Ιρλανδία στην τελευταία θέση των δαπανών για την Υγεία.

Ετσι, ενώ οι πολυεθνικές (με πρώτες τις αμερικανικές που κατέχουν σχεδόν το 70% των πάγιων επενδύσεων) κερδίζουν «αγοράζοντας» στην πραγματικότητα μια ολόκληρη χώρα, ο χαρακτήρας των κοινωνικών ανισοτήτων πήρε εκρηκτικές διαστάσεις. Είναι ενδεικτικό ότι:

Ενώ το 1987 το μερίδιο των μισθών στο συνολικό κοινωνικό εισόδημα βρισκόταν στο 71%, το 2000 υποχώρησε στο 58%. («Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχος 4, 2004).

Το αποτέλεσμα: Η Ιρλανδία πέτυχε το «θαύμα»: Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ είναι η δεύτερη χώρα σε κοινωνικές ανισότητες, μετά τις ΗΠΑ...

Το ιρλανδικό «θαύμα» (2)

Το πόσο ευτυχισμένοι είναι οι Ιρλανδοί με το «μοντέλο» τους φάνηκε το 2001. Οταν, απηυδισμένοι με τις ακολουθούμενες πολιτικές, στο δημοψήφισμα για τη Συνθήκη της Νίκαιας έτριξαν τα θεμέλια της ΕΕ, ψηφίζοντας «όχι». Ηταν τότε που χρειάστηκε δεύτερο δημοψήφισμα - κατά παράβαση κάθε διάταξης των ευρωπαϊκών συνθηκών - και μια άνευ προηγουμένου ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία (που κρατάει ακόμα) από τους ευρωενωσιακούς και εγχώριους κύκλους, για να αποσπάσουν τελικά το «ναι»...

ΥΓ: Αφού του αρέσει του κ. Καραμανλή το «ιρλανδικό μοντέλο», γιατί δεν ξεκινά με τούτο: Στην Ιρλανδία η αεροπορική εταιρία είναι δημόσια. Δεν την ξεπουλάνε, όπως πασχίζει ο ίδιος με την «Ολυμπιακή»...

Μπολσεβίκοι,... «τρέμετε»!

Υπάρχει στο κοινοβούλιο ένας εθνοπατέρας που μπορεί να το υπερηφανεύεται: Με τις απόψεις του και τις δηλώσεις του δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να τιμά την ταξική, την πολιτική και κομματική καταγωγή του. Πρόκειται για τον κύριο Νίκο Γεωργιάδη, βουλευτή Κερκύρας της ΝΔ.

Είναι ο άνθρωπος που συχνά το τελευταίο διάστημα βάλλει με πάθος κατά του «μπολσεβικισμού». Τελευταία επιτέθηκε στις «μπολσεβίκικες απόψεις» που - όπως είπε - δεν αντιλαμβάνονται ότι εργοδότες και εργάτες είναι ένα πράγμα, και έτσι πρωτόγονοι καθώς είναι (σ.σ. «οι μπολσεβίκοι») αντιτίθενται στις ελεύθερες απολύσεις των εργατών στην Ελλάδα...

Πρόκειται για στολίδι της παράταξής του. Η στήλη το εννοεί και το υποστηρίζει. Η στήλη δεν ενστερνίζεται τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που έχουν ακουστεί κατά καιρούς για τον κύριο Γεωργιάδη. Ούτε «φλούφλης» είναι, ούτε «αυθάδης νεανίας», ούτε «δεξιούλης». Είναι ένας κανονικός Δεξιός. Σκέτος... «κοζάκος» (απόδειξη ότι συμφωνεί και με τον Φλωρίδη...). Ακριβέστερα, ο κ. Γεωργιάδης έλκει την καταγωγή του από τις βαθιές ρίζες της παράταξής του. Είναι γνήσιος εκπρόσωπος του αστικού κράτους που στο όνομα της «δημοκρατίας» έκτιζε «Παρθενώνες» (στη Μακρόνησο) και στο όνομα της «αγοράς» διακονούσε την ηθική της «Τρούμπας».

Ως προς το τελευταίο, ο κ. Γεωργιάδης είναι σαφής. Ρωτήθηκε πριν από λίγο καιρό πώς αισθάνεται ως Κερκυραίος από το γεγονός ότι το αεροπλανοφόρο «Ρούσβελτ» - που βομβάρδιζε το Ιράκ και πιο πριν βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία - ελλιμενίστηκε στο νησί για να κάνουν τα ναυτάκια τα «ζουμπουρλούδικα» τις ...διακοπές τους σε ένα διάλειμμα των σφαγών στη Βαγδάτη. Αραγε, θίχτηκε καθόλου ο κ. βουλευτής, επειδή η ιδιαίτερη πατρίδα του μετατράπηκε - όπως καταγγέλθηκε από συμπατριώτες του - σε «πορνείο», για να καλυφθούν οι «ανάγκες» των 5.800 στρατιωτών του Μπους;

Η απάντηση του κ. Γεωργιάδη (στο «Εψιλον») ήταν σαφέστατη:

«Ο ερχομός του "Ρούσβελτ" - δήλωσε - ήταν ευχής έργο για την Κέρκυρα, για λόγους οικονομικούς. Πάνω από 5.800 ναύτες έκαναν διακοπές με τις τσέπες γεμάτες χρήματα, μετά από 6 μήνες ασκήσεις στον Περσικό (...) Το σημαντικό είναι ότι η Κέρκυρα απέκτησε 5.800 διαφημιστές, καθώς πέρασαν πολύ καλά»...

Αυτός είναι ο κ. Γεωργιάδης. Εκφραστής του «νεοφιλελευθερισμού της Τρούμπας» (συγγνώμη, του «νεοφιλελευθερισμού - τούρμπο» θέλαμε να πούμε) και εμβληματική μορφή του στρατοπέδου των αντιπάλων των «Μπολσεβίκων». Ευτυχώς - για τους μπολσεβίκους...

«Απογοήτευσε πολλούς η καρατόμηση του βουλευτή Γιώργου Φλωρίδη από τη θέση του συντονιστή Οικονομίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (...)

Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο με καθεστώς ελεύθερων απολύσεων που να υποφέρει από ανεργία. Η ανεργία όμως καλπάζει εκεί που προστατεύεται αυστηρά η εργασία (...)

Το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να εύχεται να έχει και πολλά άλλα στελέχη σαν τον Γ. Φλωρίδη. Κι όχι να καταδικάζει μια φωνή που τόλμησε να μιλήσει με τη δύναμη της λογικής».

***

Τα παραπάνω γράφτηκαν την περασμένη Δευτέρα στην «Αυριανή». Είναι αποσπάσματα από άρθρο του Α. Ανδριανόπουλου.

Βουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ ο κ. Ανδριανόπουλος και προσωπική επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος χτες εκφώνησε μια ακόμα «φιλολαϊκή» ομιλία στη Βουλή με θέμα την οικονομία...

1970 Η Κύπρος συγκλονίζεται από την απόπειρα δολοφονίας κατά του Μακάριου και τα όσα αποκαλύπτονται για το σχέδιο πραξικοπήματος από τη χούντα της Αθήνας και τους Ελληνοκύπριους συνεργάτες της. Η αποτυχημένη απόπειρα έγινε στις 8 του Μάρτη και στις 14 Απρίλη ο Μακάριος παραχωρεί συνέντευξη. Την επομένη απαγγέλλεται επισήμως κατηγορία εις βάρος έξι Ελληνοκυπρίων, μεταξύ των οποίων και δυο αστυνομικοί.

Το 1970 ήταν μια χρονιά εκρηκτική για την Κύπρο. Η δικτατορία στην Ελλάδα, σε συνεργασία με τους Αμερικανούς και τους Αγγλους, βάζει μπροστά το σχέδιο εξόντωσης του Μακάριου για την προώθηση του σχεδίου ΝΑΤΟποίησης, που είχε εκπονηθεί από τους Αγγλοαμερικανούς στις αρχές της δεκαετίας του '60.

Η απόπειρα κατά του Μακάριου, όπως αποκαλύφθηκε κατόπιν, οργανώθηκε από τον Π. Γεωρκάτζη (σκοτεινό πρόσωπο με διασυνδέσεις τόσο με το καθεστώς της χούντας, όσο και τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες) και τον διοικητή των δυνάμεων καταδρομών στην Κύπρο, αντισυνταγματάρχη Δ. Παπαποστόλου.

Τυχαία (;) τη μέρα της απόπειρας, το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» αποκάλυπτε σχέδιο της χούντας με την επωνυμία «Ερμής», το οποίο προέβλεπε: Πτώση του Μακάριου και διαχωρισμό ελληνοκυπριακού και τουρκοκυπριακού πληθυσμού.