ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Τύμπανα ειρήνης ενάντια στον πόλεμο

Με ένα συγκλονιστικό μουσικο-θεατρικό δρώμενο συμμετείχαν στο χτεσινό αντιπολεμικό συλλαλητήριο τα σωματεία των ηθοποιών, μουσικών και εικαστικών

Ενα μεγάλο τζιπ - «πετρελαιοπηγή», που μετέφερε το χάρο μαζί με τους ιμπεριαλιστές δολοφόνους. Τον γελιοδέστατο Μπους. Τον «σοσιαλιστή» Μπλερ. Τον «προεδρεύοντα» στην ΕΕ Σημίτη, που τάχα «θλίβεται» για τον πόλεμο αλλά, ερήμην του εξοργισμένου με τον πόλεμο λαού μας, υπερτερεί όλων των άλλων χωρών - μελών της ΕΕ σε στρατιωτικές διευκολύνσεις των ΗΠΑ (σ.σ. ξαναδείτε το σχετικό χτεσινό αποκαλυπτικό πίνακα που δημοσίευσε ο «Ρ»). Τύμπανα της ειρήνης που ακατάπαυστα έδιναν τους παλμούς της παλλόμενης διαδήλωσης ενάντια στο βρωμερό πόλεμο των ΗΠΑ και Ευρωπαίων συνεταίρων τους. Πανό και πικέτες καταγγελίας, με χάρτινα περιστέρια καρφιτσωμένα στο στήθος και στα χέρια μαύρες σημαίες. Μαυροφορεμένες, δακρυρροούσες μωρομάνες κρατώντας στα χέρια τα «φέρετρα» των νεκρών βλασταριών τους. Νέοι και μεσήλικες άντρες καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια.

Προσπαθούμε να περιγράψουμε το συγκλονιστικό αντιπολεμικό, κοινό δρώμενο, με το οποίο έδωσαν το μαχητικό «παρών» στο χτεσινό συλληλητήριο το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος και εικαστικοί δημιουργοί. Ενώνοντας τη φωνή τους με τη φωνή της Ελλάδας που αντιστέκεται, διαδήλωσαν με το δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, επιβεβαιώνοντας ότι έχουν συνείδηση του χρέους τους ως καλλιτέχνες να υπερασπιστούν τον άνθρωπο, τη ζωή, τον πολιτισμό, αλλά και να συμβάλουν στην αφύπνιση των συνειδήσεων.

«Γιατί να λέμε βίαια τα νερά του ποταμού και όχι τις όχθες που το περιορίζουν;» έγραφε το πανό της Πρωτοβουλίας Σπουδαστών Δραματικών Σχολών, που προπορεύονταν, θυμίζοντας στους διαδηλωτές τον πάντα επίκαιρο λόγο του Μπρεχτ. Ενας λόγος, που μαζί με αυτόν του Ρίτσου και άλλων ποιητών ανάβλυζε και από τις δεκάδες πικέτες στα στήθη ηθοποιών, μουσικών, καλλιτεχνών από διάφορους χώρους.

«Σώστε τον πλανήτη από τον πλανητάρχη» έγραφε το πανό του ΣΕΗ. «Musicians against the war» δήλωνε το πανό του ΠΜΣ. Τα τύμπανα του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου έδιναν τον αγωνιστικό ρυθμό, συνοδεύοντας τα συνθήματα «Μπους, φασίστα, δολοφόνε», ενώ οι μαύρες σημαίες στα χέρια δεκάδων διαδηλωτών «μιλούσαν» για το πένθος της ανθρωπότητας. Ακολουθούσαν οι λαβωμένοι από τον ιμπεριαλισμό λαοί: Το μαυροντυμένο Ιράκ, η Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν με την μπούργκα, το αιματοβαμμένο Βιετνάμ, η Γιουγκοσλαβία, με το στόχο στην καρδιά...

Λίγο πιο πίσω, στο αναπηρικό καροτσάκι, οι ΗΠΑ, η «ανάπηρη» δύναμη του πλανήτη. Και στο κέντρο το στρατιωτικό τζιπ - πετρελαιοπηγή, ν' αναβλύζει μέσα από νεκροκεφαλές, μεταφέροντας το θάνατο, μαζί με τους δολοφόνους των λαών Μπους και Μπλερ και τον συνένοχο Σημίτη. Και πίσω από το άρμα των κομάντος του θανάτου, οι μαυροφορεμένες γυναίκες με παιδικά φέρετρα στα χέρια, ξεσήκωναν ενθουσιώδη χειροκροτήματα όσων παρακολουθούσαν το δρώμενο, που κορυφώθηκε μπροστά στην πρεσβεία των ΗΠΑ.

Αντιπολεμική κραυγή καλλιτεχνών

Η ειρήνη δεν είναι μόνο το ανώτατο αγαθό για όλους τους ανθρώπους και λαούς, είναι και η ανώτατη έκφραση του Πολιτισμού. Ειρήνη σημαίνει ζωή και δημιουργία. Πόλεμος σημαίνει θάνατος και καταστροφή των δημιουργημάτων του ανθρώπου. Οι δημιουργοί του πολιτισμού πονούν, λοιπόν, διπλά, όταν ένας παράνομος, βρώμικος, αρπακτικός, επεκτατικός πόλεμος, όπως είναι ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Ιράκ, όπως ήταν και οι προηγούμενοι «νεοταξικοί» πόλεμοι του αμερικανο-ευρωενωσιακού ΝΑΤΟ. Γι' αυτό ενώνουν τα βήματά τους και τη φωνή τους με τις μεγαλειώδεις αντιπολεμικές διαδηλώσεις του λαού μας. Σήμερα, το μαφιόζικο πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Ιράκ καταγγέλλουν οι εξής καλλιτέχνες:

Δήμος Αβδελιώδης (σκηνοθέτης)

«Δυστυχώς και ο αυτός ο πόλεμος και η καταστροφή που θα προκαλέσει είναι δεδομένα. Το θέμα, η ανάγκη είναι να υπάρξει από όλους τους ανθρώπους, ψύχραιμα, η κριτική σκέψη, ο προβληματισμός για το φαινόμενο του πολέμου από μια χώρα, που επιβάλει τις απόψεις της, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τον παγκόσμιο πολιτισμό και την παγκόσμια κοινή γνώμη που βγαίνει στους δρόμους. Είναι μια εποχή που απαιτεί ένα θεμελιώδη προβληματισμό για το μέλλον του κόσμου. Και την κύρια ευθύνη γι' αυτό τον προβληματισμό την έχουν οι άνθρωποι που έχουν πολιτική σκέψη, μαρξιστική σκέψη. Το ζητούμενο είναι να καταργηθεί η δομική μήτρα που παρήγαγε και παράγει τους πολέμους».

Ρουμπίνα Σαρελλάκου (ζωγράφος, χαράκτρια)

«Πιστεύω στη δύναμη της αγάπης. Πιστεύω στην ειρήνη και είμαι σίγουρη πως αυτήν την ώρα όλοι μας ενώνουμε τις φωνές και τις καρδιές μας για να ζήσουμε ειρηνικά και ανθρώπινα στον πλανήτη μας για πάντα. Γιατί ποιος μπορεί πραγματικά να πιστέψει πως ο φόβος μπορεί να πάρει τη θέση της αγάπης και της ευτυχίας;».

Αγγελος Βλάσσης (γλύπτης)

«Συγκαταλέγομαι σε εκείνους που παραμένουν αβέβαιοι για τις πραγματικές αιτίες του πολέμου και αμήχανοι στις κουβέντες για τις ευρύτερες οικονομικές του συνέπειες. Αυτά όμως δε θολώνουν καθόλου την εικόνα αυτού του πολέμου, βρώμικου σ' όλες του τις πτυχές, που επαναφέρει την απροσχημάτιστη βία του ισχυρότερου ως αυτονόητη πρακτική και την επισημοποιεί ως πραγματικό δίκαιο. Κανείς βέβαια δε διανοείται ότι οι προφάσεις καθαγιάζουν τους φόνους ή τις διώξεις. Ωστόσο δε θα έπρεπε να υποτιμηθεί το γεγονός ότι σ' αυτόν τον πόλεμο, μαζί με τα παιδιά και τους άλλους αμάχους στο Ιράκ, θα βομβαρδιστούν και όσες ελπίδες απόμειναν για την ανθρώπινη συνεννόηση - εννοώ την πρώτη και έσχατη ευκαιρία του ανθρώπινου είδους».

Μαρία Ζιάκα (ζωγράφος, χαράκτρια)

«Οι λαοί εμπλέκονται σε πολέμους με διάφορες αφορμές και λιγότερες αιτίες. Αυτή τη φορά ακόμα και οι αφορμές είναι γελοίες χάρη των τερατωδών αναληθειών των ηγετών που έχουν αποφασίσει να "ελευθερώσουν" τον ενίοτε "ατακτούντα". Η πληροφόρηση των Αμερικανών και Αγγλων από τα ΜΜΕ είναι ελλιπής. Παρ' όλα αυτά θεωρώ ότι σαν λαοί βαρύνονται πολύ που επιτρέπουν στους ηγέτες τους, για χάρη οποιουδήποτε λόγου, να αφανίζουν λαούς και να καταστρέφουν το περιβάλλον.

Αναρωτιέμαι πότε και γιατί θα έρθει κάποτε και η σειρά μας. Γιατί όσο υπάρχουν πλανητάρχες η ειρήνη διακυβεύεται το ίδιο για όλους. Εμείς και τα παιδιά μας είναι ανάγκη αυτό να το κατανοήσουμε και να το φροντίσουμε. Αρχίζοντας από τα μικρά: "Φίλοι, μήπως θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αμερικάνικα τσιγάρα"; Στη Βαγδάτη τα παιδιά, εδώ και χρόνια, πεθαίνουν ή μόλις και επιζούν από τα μεγάλα προβλήματα της υγείας τους».

Ολυμπία Παπαδούκα (ηθοποιός, συγγραφέας)

«Υψώνω τη φωνή μου με τη φωνή κάθε τίμιου ανθρώπου που δεν είναι πολεμοχαρής, που αγαπά και υπερασπίζεται την ειρήνη. Αρκετά έχει πληρώσει η ανθρωπότητα με αίμα. Είμαι μαζί με όλους τους ανθρώπους, στον κόσμο, που καταγγέλλουν τον πόλεμο και υπερασπίζονται την ειρήνη. Κανένας άνθρωπος στη Γη δεν πρέπει να μείνει αδιάφορος με αυτό το αιματοκύλισμα που ξεκινάν οι Aμερικάνοι, να φωνάξει ενάντιά τους, όσο αντέχουν τα πνευμόνια του».