Εχουν περάσει έξι χρόνια από τη Συμφωνία Σημίτη - Ντεμιρέλ στη Μαδρίτη και μια γεμάτη πενταετία με πολιτική ελληνοτουρκικής «προσέγγισης». Στα χρόνια αυτά οι επιλογές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στις ελληνοτουρκικές σχέσεις καθορίστηκαν από την κρίση των Ιμίων και την αμερικανική διαιτησία. Η υιοθέτηση μιας «κατευναστικής» πολιτικής, εκτιμήθηκε από τις κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη πως θα βοηθούσε στην αποτροπή των εντάσεων και των κινδύνων μιας σύγκρουσης. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η μόνη βοήθεια που πρόσφερε αυτή η πολιτική ήταν στην άμβλυνση των ελληνικών θέσεων και την πραγματοποίηση της «ρεαλιστικής στροφής».

***

Η νέα «βόλτα» του τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Πίρι Ρέις» στο Αιγαίο και ο τρόπος με τον οποίο την αντιμετωπίζει η ελληνική πλευρά, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της άμβλυνσης των ελληνικών θέσεων. Στις ανακοινώσεις που έγιναν από το υπουργείο Εξωτερικών προβάλλεται η ικανοποίηση για την -προφορική - «υπόσχεση» και «διαβεβαίωση» των Τούρκων ότι το ερευνητικό σκάφος δε θα πλεύσει εντός ελληνικών χωρικών υδάτων. Ωστόσο, το «Πίρι Ρέις» σκοπεύει να «ερευνήσει» πέντε μίλια από τις ακτές των βραχονησίδων Καλόγεροι στο κέντρο του Αιγαίου!

***

Πώς εξηγείται, λοιπόν, η απάθεια της κυβέρνησης; Μήπως έχει αποδεχτεί η Αθήνα ότι οι συγκεκριμένες νησίδες δεν αποτελούν ελληνικό έδαφος; Με αυτή την τακτική, της σιωπής, σκοπεύει η «περήφανη» εξωτερική πολιτική του υπουργού Εξωτερικών να επιλύσει το πρόβλημα στο Αιγαίο; Με τη σιωπηρή αποδοχή της θέσης ότι «βράχοι, βραχονησίδες και νησίδες που δεν έχουν αποδοθεί στην Ελλάδα με Συνθήκες, δεν ανήκουν στην Ελλάδα»; Θυμίζουμε ότι αυτή είναι η τουρκική θέση που οδήγησε στην κρίση των Ιμίων...

«Ηταν ευτυχής συγκυρία ότι η εξέλιξη αυτή (σ.σ.: η παγκοσμιοποίηση) συνέπεσε με την κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος».

Οχι ότι ο εν λόγω κύριος αποτελεί τίποτα το αξιοσημείωτο. Εντούτοις, επιλέξαμε να σας ενημερώσουμε για τα σοφά του λόγια αυτού του ...«τιτάνα» της σκέψης για δυο λόγους:

Δεύτερον, διότι οι επισημάνσεις (και ειδικά αυτές περί «σιδηρού παραπετάσματος») από τον κανακάρη του πρώην προέδρου του ΣΕΒ, του Θεόδωρου Παπαλεξόπουλου, επιβεβαιώνουν ότι - και επί «παγκοσμιοποίησης» - «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει»...

ΕΙΔΑΜΕ υπουργούς να δακρύζουν γιατί απομακρύνονταν από τις καρέκλες τους...

***

ΕΙΔΑΜΕ αξιωματούχους να βγάζουν μαντίλια για να σκουπίσουν τα βουρκωμένα μάτια τους καθώς αποχωρίζονταν το αξίωμα...

***

ΕΙΔΑΜΕ φιγούρες «σοκαρισμένες» και ακούσαμε δηλώσεις «πικρίας» και «στεναχώριας» για την απώλεια της θέσης...

***

ΜΕ δυο λόγια, ανασχηματισμό μπορεί να μην είδαμε...

***

ΑΛΛΑ πήραμε μια γεύση τι σημαίνει εκείνο το πρωθυπουργικό «δεν είμαστε εδώ για τις καρέκλες»...

Οι αριθμοί, συνήθως, περιγράφουν την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα στο Ιράκ είναι αμείλικτη: Περισσότεροι από 150.000 Αμερικανοί στρατιώτες βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα αντάρτικο που δυναμώνει. Περισσότεροι από 70 στρατιώτες έχουν χάσει τη ζωή τους μετά τη διακήρυξη Μπους για τη νίκη και το τέλος του πολέμου. Περισσότεροι από 30.000 είναι οι στρατιώτες που, σύμφωνα με τους αμερικανούς ειδικούς απαιτούνται άμεσα ως ενίσχυση. Δικαιολογημένα, μάλλον, όλα αυτά θυμίζουν σε πολλούς Αμερικανούς πολιτικούς κάτι από Βιετνάμ...