Ενα τμήμα από την περσινή διαδήλωση

Από τότε συνεχώς, είτε σε συνθήκες παρανομίας την εποχή των ναζί, είτε με μεγάλες λαϊκές εκδηλώσεις την εποχή της ΓΛΔ, οι κομμουνιστές στο Βερολίνο τιμούν κάθε χρόνο τους «ΛΛ» όπως καθιερώθηκαν στη Γερμανία. Μόνη εξαίρεση αποτέλεσε η περίοδος '89-'92 κατά την οποία το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού - ΚΟΔΗΣΟ πρόκρινε τη «σιωπηλή διαμαρτυρία» στη θέση της μαχητικής μαζικής πορείας. Από το '92 όμως και μετά η πρωτοβουλία περνά σε ένα ευρύ φάσμα οργανώσεων, κομμάτων, αντιφασιστικών κινημάτων και οργανώσεων νεολαίας.

Ετσι ανακτά το μαχητικό αντιιπεριαλιστικό χαρακτήρα της σε συνδυασμό με ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης στη δυσφήμιση του σοσιαλισμού και των ηγετών του διεθνούς και γερμανικού εργατικού κινήματος Μαρξ, Λένιν, Τέλμαν και άλλων. Μπορεί μεν η νέα τάξη στο Βουκουρέστι να κατάφερε να μετονομάσει την οδό Ν. Μπελογιάννη σε οδό Αθηνάς, δεν κατάφερε όμως το ίδιο η νέα τάξη της Γερμανίας... Το άγαλμα του Νίκου Μπελογιάννη εξακολουθεί να κοσμεί την είσοδο του πανεπιστημίου του Βερολίνου!!!

Η φετινή «διαδήλωση ΛΛ» αναμένεται όπως δηλώνουν οι οργανωτές στην εφημερίδα ΓιούγκεΒελτ (http://www.jungewelt.de) να ξεπεράσει τους 100.000 διαδηλωτές του 2003. Υποστηρίζεται δε από περισσότερες από 250 οργανώσεις και προσωπικότητες μεταξύ των οποίων το Γερμανικό ΚΚ, η νεολαία του, SDAJ, η φοιτητική του παράταξη, πολλές τοπικές οργανώσεις, ορισμένες οργανώσεις του ΚΟΔΗΣΟ και της νεολαίας αλλά και από πολλές οργανώσεις ξένων εργαζόμενων στη Γερμανία.

Στην έκκληση - κάλεσμα για τη συγκέντρωση (http://www.ll-demo.de) σημειώνεται μεταξύ άλλων ότι «οι ιδέες για τις οποίες έδωσαν τη ζωή τους οι "ΛΛ" είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρες όσο ποτέ άλλοτε. Τιμάμε τη μνήμη τους αγωνιζόμενοι ενάντια στα σχέδια για παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ, ενάντια στον Ευρωστρατό, ενάντια στις γερμανικές δυνάμεις ταχείας επέμβασης και στις επιχειρήσεις τους εκτός συνόρων, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Γερμανίας. Αντιστεκόμαστε στο ξήλωμα κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Διαδηλώνουμε ενάντια στο ναζισμό, ρατσισμό, αντισημιτισμό, ενάντια στον εθνικισμό. Δυναμώνουμε τον αντιφασιστικό αγώνα, τη διεθνιστική αλληλεγγύη και τον αγώνα για την υπεράσπιση των ανθρωπιστικών αξιών».

Αξίζει επιγραμματικά να θυμίσουμε ότι οι «ΛΛ» μαζί με πολλούς άλλους συντρόφους τους είχαν αποχωρίσει από το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, δημιουργώντας αρχικά τον «όμιλο Σπάρτακο»-(Spartakusbund) σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σοβινιστική και εθνικιστική του πολιτική, για την υποστήριξη που αυτό έδινε στη γερμανική αστική τάξη και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Γερμανίας. Μαζί με τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση αυτή η δεύτερη κορυφαία πράξη χειραφέτησης της εργατικής τάξης προκάλεσε το μίσος της αστικής τάξης της Ευρώπης και της σοσιαλδημοκρατίας, ήταν η αιτία για το περίφημο «ρήγμα», πράξη για την οποία ακόμα και μέχρι σήμερα οι ανοιχτοί και συγκαλυμμένοι πολέμιοι της υπόθεσης της εργατικής τάξης και του λενινιστικού κόμματος νέου τύπου, εγκαλούν τους κομμουνιστές.

Το μίσος της ντόπιας αντίδρασης ήταν τέτοιο που τελικά δε δίστασε να δολοφονήσει τους Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ προκειμένου να κατασταλεί η προλεταριακή επανάσταση που είχε ξεσπάσει και στη Γερμανία.

«Θα εκπλαγείτε από το πόσοι πολλοί από εμάς πιστεύουμε ότι ο φόβος του Προέδρου μας για τα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ δεν ήταν παρά ανοησίες και ότι το πραγματικό κίνητρο αυτού του πολέμου ήταν μόνο τα χρήματα», γράφει σε επιστολή του προς τον, βραβευμένο με Οσκαρ σκηνοθέτη της ταινίας «Ακήρυχτος πόλεμος» και γνωστό ακτιβιστή του αμερικανικού φιλειρηνικού κινήματος Μάικλ Μουρ, ο υποδεκανέας πεζοναυτών, Τζορτζ Μπάλτον, που επέστρεψε τον Σεπτέμβρη από το Ιράκ.

«Σου γράφω από τα χαρακώματα ενός πολέμου που συνεχίζεται ακόμη, χωρίς να ξέρω πόσο ακόμη θα είμαι εδώ και πότε θα φύγω. Ανέτρεψα αγάλματα, βανδάλισα εικόνες φορώντας την αμερικανική σημαία στο μπράτσο και προσπαθώντας να καταλάβω τι ακριβώς κάνουμε εδώ. Οσο είμαι στο Ιράκ αγωνίζομαι να βρω μικρά έστω πράγματα για τα οποία θα μπορούσα να είμαι περήφανος. Αλλά όποιο επιχείρημα και αν βρήκα για να δικαιολογήσω αυτόν τον πόλεμο, κατέληξα πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: ότι ο ανώτερος διοικητής μου και Πρόεδρος της χώρας εξαπάτησε ένα ολόκληρο έθνος» γράφει ο Αμερικανός στρατιώτης Μάικ Πράινσνερ στον Μουρ. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης δημοσιοποίησε, με τη συναίνεση των υπογραφόντων, ορισμένες από αυτές τις επιστολές και βρίσκεται σε διαρκή επαφή με πολλές οικογένειες στρατιωτών στις ΗΠΑ, με στόχο να ασκηθεί πίεση για τον τερματισμό της κατοχής στο Ιράκ.

Οι επίσημες ανακοινώσεις των κατοχικών δυνάμεων, όπως προκύπτει από σειρά στοιχείων, ελάχιστη σχέση με την αλήθεια και με τα πραγματικά τεκταινόμενα έχουν, τα οποία κάθε άλλο παρά θετικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν για τους κατακτητές. Η σύλληψη του Σαντάμ Χουσεΐν, που τόσο πολύ προβλήθηκε, όπως φαίνεται, ουδεμία επίδραση είχε στη δράση της ιρακινής αντίστασης, των παράταιρων πολιτικά, ιδεολογικά και θρησκευτικά εκείνων ομάδων που επέλεξαν την ένοπλη δράση και που, όπως υποστηρίζουν αρκετοί ειδικοί στρατιωτικοί αναλυτές, μοιάζουν μέρα με τη ημέρα να συντονίζονται περισσότερο υπερσκελίζοντας τις διαφορές τους. Η σύλληψη Χουσεΐν, όμως, σηματοδοτεί και μια άλλη αλλαγή: μετά από αυτήν πληθαίνουν οι σιίτες ηγέτες που ζητούν άμεσο τερματισμό της κατοχής, τονίζοντας ότι πλέον «ο στόχος επιτεύχτηκε» και προειδοποιούν ότι «αν το μήνυμα δε ληφθεί εγκαίρως, ο μόνος δρόμος είναι η ένοπλη αντίσταση».

Ο χρόνος κυλά αρνητικά για τους κατακτητές. Η παντελής έλλειψη σταθερότητας και ασφάλειας έχει «παγώσει» σχεδόν κάθε διαδικασία αποκατάστασης του χάους που προκάλεσε, ακόμη και στις βασικές υποδομές της χώρας, το 12χρονο εμπάργκο του ΟΗΕ και οι πολεμικές επιχειρήσεις. Ο εκπρόσωπος του διορισμένου Κυβερνητικού Συμβουλίου, Χαμίντ Αλκιφάι, αν και δήλωνε αισιόδοξος, παραδεχόταν ότι, μέχρι στιγμής, δεν έχει γίνει εφικτή ακόμη ούτε καν η απομάκρυνση των συντριμμιών των βομβαρδισμών από τους δρόμους, πόσο μάλλον η αποκατάσταση της ηλεκτροδότησης, της παροχής καυσίμων, της υδροδότησης και άλλων βασικών υποδομών. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς τον καθημερινό εξευτελισμό των Ιρακινών από τις κατοχικές δυνάμεις, οι οποίες έχοντας πλέον εντολή να «πυροβολούν χωρίς δεύτερη σκέψη υπόπτους» και διακατεχόμενες ολοένα και περισσότερο από φόβο και ανυπομονησία, δεν είναι μακριά από την αλήθεια η εκτίμηση πολλών ότι οι γραμμές της αντίστασης θα πυκνώσουν πολύ γρήγορα.

Το Πεντάγωνο, επισήμως, επιμένει, παρ' όλα αυτά, ότι επιτελείται πρόοδος και ότι το ηθικό του στρατεύματος είναι καλό. Υπάρχουν, όμως, ορισμένα στοιχεία που διαψεύδουν τους ισχυρισμούς αυτούς. Μετά από επίμονο δημοσιογραφικό ερώτημα, η ιατρική διοίκηση του αμερικανικού στρατού επιβεβαίωσε ότι από τις αρχές του πολέμου μέχρι τα τέλη Νοέμβρη είχαν αποχωρήσει από το Ιράκ για «ιατρικούς λόγους» γενικώς, 8.581 άνδρες, εκ των οποίων μόνο οι 364 τραυματίστηκαν σε «εμπλοκή με τον εχθρό». Οι 3.843 τραυματίστηκαν εκτός μάχης (χωρίς να διευκρινίζεται αν υπάρχουν και οι περιπτώσεις αποτυχημένων προσπαθειών αυτοκτονίας ή αυτοτραυματισμού που φέρονται να αυξάνονται ραγδαία) και οι 4.783 νόσησαν από «παθολογικά αίτια, όπως εγκεφαλικά, καρδιά, ψυχικές ασθένειες...».

«Μέχρι το Μάρτη, όποιος αναφερόταν στο θέμα του πολέμου, για να μη δεχτεί τη γενική κατακραυγή, έπρεπε τουλάχιστον να αναφέρει ότι υποστηρίζει τα στρατεύματά μας» τονίζει ο Μουρ. «Ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα στρατεύματα; Είναι η εργατική τάξη της χώρας μας, που δε βρήκε πουθενά δουλιά, που δεν είχε την ευκαιρία για ένα πτυχίο και προσπάθησε να δει μια καλύτερη ημέρα μέσα από το στρατό, θυσιάζοντας εαυτόν σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός της. Εάν πραγματικά τους υποστηρίζουμε, γιατί είναι τα δικά μας παιδιά και όχι όσων έκαναν αυτόν τον πόλεμο, πρέπει να φροντίσουμε με κάθε τρόπο να γυρίσουν πίσω, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, πριν να είναι πολύ αργά για όλους...».