«Θα εκπλαγείτε από το πόσοι πολλοί από εμάς πιστεύουμε ότι ο φόβος του Προέδρου μας για τα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ δεν ήταν παρά ανοησίες και ότι το πραγματικό κίνητρο αυτού του πολέμου ήταν μόνο τα χρήματα», γράφει σε επιστολή του προς τον, βραβευμένο με Οσκαρ σκηνοθέτη της ταινίας «Ακήρυχτος πόλεμος» και γνωστό ακτιβιστή του αμερικανικού φιλειρηνικού κινήματος Μάικλ Μουρ, ο υποδεκανέας πεζοναυτών, Τζορτζ Μπάλτον, που επέστρεψε τον Σεπτέμβρη από το Ιράκ.

«Σου γράφω από τα χαρακώματα ενός πολέμου που συνεχίζεται ακόμη, χωρίς να ξέρω πόσο ακόμη θα είμαι εδώ και πότε θα φύγω. Ανέτρεψα αγάλματα, βανδάλισα εικόνες φορώντας την αμερικανική σημαία στο μπράτσο και προσπαθώντας να καταλάβω τι ακριβώς κάνουμε εδώ. Οσο είμαι στο Ιράκ αγωνίζομαι να βρω μικρά έστω πράγματα για τα οποία θα μπορούσα να είμαι περήφανος. Αλλά όποιο επιχείρημα και αν βρήκα για να δικαιολογήσω αυτόν τον πόλεμο, κατέληξα πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: ότι ο ανώτερος διοικητής μου και Πρόεδρος της χώρας εξαπάτησε ένα ολόκληρο έθνος» γράφει ο Αμερικανός στρατιώτης Μάικ Πράινσνερ στον Μουρ. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης δημοσιοποίησε, με τη συναίνεση των υπογραφόντων, ορισμένες από αυτές τις επιστολές και βρίσκεται σε διαρκή επαφή με πολλές οικογένειες στρατιωτών στις ΗΠΑ, με στόχο να ασκηθεί πίεση για τον τερματισμό της κατοχής στο Ιράκ.

Οι επίσημες ανακοινώσεις των κατοχικών δυνάμεων, όπως προκύπτει από σειρά στοιχείων, ελάχιστη σχέση με την αλήθεια και με τα πραγματικά τεκταινόμενα έχουν, τα οποία κάθε άλλο παρά θετικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν για τους κατακτητές. Η σύλληψη του Σαντάμ Χουσεΐν, που τόσο πολύ προβλήθηκε, όπως φαίνεται, ουδεμία επίδραση είχε στη δράση της ιρακινής αντίστασης, των παράταιρων πολιτικά, ιδεολογικά και θρησκευτικά εκείνων ομάδων που επέλεξαν την ένοπλη δράση και που, όπως υποστηρίζουν αρκετοί ειδικοί στρατιωτικοί αναλυτές, μοιάζουν μέρα με τη ημέρα να συντονίζονται περισσότερο υπερσκελίζοντας τις διαφορές τους. Η σύλληψη Χουσεΐν, όμως, σηματοδοτεί και μια άλλη αλλαγή: μετά από αυτήν πληθαίνουν οι σιίτες ηγέτες που ζητούν άμεσο τερματισμό της κατοχής, τονίζοντας ότι πλέον «ο στόχος επιτεύχτηκε» και προειδοποιούν ότι «αν το μήνυμα δε ληφθεί εγκαίρως, ο μόνος δρόμος είναι η ένοπλη αντίσταση».

Ο χρόνος κυλά αρνητικά για τους κατακτητές. Η παντελής έλλειψη σταθερότητας και ασφάλειας έχει «παγώσει» σχεδόν κάθε διαδικασία αποκατάστασης του χάους που προκάλεσε, ακόμη και στις βασικές υποδομές της χώρας, το 12χρονο εμπάργκο του ΟΗΕ και οι πολεμικές επιχειρήσεις. Ο εκπρόσωπος του διορισμένου Κυβερνητικού Συμβουλίου, Χαμίντ Αλκιφάι, αν και δήλωνε αισιόδοξος, παραδεχόταν ότι, μέχρι στιγμής, δεν έχει γίνει εφικτή ακόμη ούτε καν η απομάκρυνση των συντριμμιών των βομβαρδισμών από τους δρόμους, πόσο μάλλον η αποκατάσταση της ηλεκτροδότησης, της παροχής καυσίμων, της υδροδότησης και άλλων βασικών υποδομών. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς τον καθημερινό εξευτελισμό των Ιρακινών από τις κατοχικές δυνάμεις, οι οποίες έχοντας πλέον εντολή να «πυροβολούν χωρίς δεύτερη σκέψη υπόπτους» και διακατεχόμενες ολοένα και περισσότερο από φόβο και ανυπομονησία, δεν είναι μακριά από την αλήθεια η εκτίμηση πολλών ότι οι γραμμές της αντίστασης θα πυκνώσουν πολύ γρήγορα.

Το Πεντάγωνο, επισήμως, επιμένει, παρ' όλα αυτά, ότι επιτελείται πρόοδος και ότι το ηθικό του στρατεύματος είναι καλό. Υπάρχουν, όμως, ορισμένα στοιχεία που διαψεύδουν τους ισχυρισμούς αυτούς. Μετά από επίμονο δημοσιογραφικό ερώτημα, η ιατρική διοίκηση του αμερικανικού στρατού επιβεβαίωσε ότι από τις αρχές του πολέμου μέχρι τα τέλη Νοέμβρη είχαν αποχωρήσει από το Ιράκ για «ιατρικούς λόγους» γενικώς, 8.581 άνδρες, εκ των οποίων μόνο οι 364 τραυματίστηκαν σε «εμπλοκή με τον εχθρό». Οι 3.843 τραυματίστηκαν εκτός μάχης (χωρίς να διευκρινίζεται αν υπάρχουν και οι περιπτώσεις αποτυχημένων προσπαθειών αυτοκτονίας ή αυτοτραυματισμού που φέρονται να αυξάνονται ραγδαία) και οι 4.783 νόσησαν από «παθολογικά αίτια, όπως εγκεφαλικά, καρδιά, ψυχικές ασθένειες...».

«Μέχρι το Μάρτη, όποιος αναφερόταν στο θέμα του πολέμου, για να μη δεχτεί τη γενική κατακραυγή, έπρεπε τουλάχιστον να αναφέρει ότι υποστηρίζει τα στρατεύματά μας» τονίζει ο Μουρ. «Ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα στρατεύματα; Είναι η εργατική τάξη της χώρας μας, που δε βρήκε πουθενά δουλιά, που δεν είχε την ευκαιρία για ένα πτυχίο και προσπάθησε να δει μια καλύτερη ημέρα μέσα από το στρατό, θυσιάζοντας εαυτόν σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός της. Εάν πραγματικά τους υποστηρίζουμε, γιατί είναι τα δικά μας παιδιά και όχι όσων έκαναν αυτόν τον πόλεμο, πρέπει να φροντίσουμε με κάθε τρόπο να γυρίσουν πίσω, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, πριν να είναι πολύ αργά για όλους...».