Ανοιξε «τα πανιά» του από το ΤΕΙ της Αθήνας
Η δημιουργία και ο πολιτισμός ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του Φεστιβάλ, το οποίο διάρκεσε μέχρι αργά το απόγευμα. Στο χώρο του λειτουργούσε έκθεση φωτογραφίας, όπου παρουσιάζονταν καρέ - καρέ οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του λαού και της νεολαίας όλο το προηγούμενο διάστημα, για το δικαίωμα στη μόρφωση, τη δουλιά, τον πολιτισμό, την ειρήνη, καθώς και οι πρωτοβουλίες που ανέλαβαν οι Πανσπουδαστικές Κινήσεις Συνεργασίας στο χώρο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Επίσης υπήρξε πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τις ασκήσεις των «γερακιών» του ΝΑΤΟ στη χώρα μας όπως πρόσφατα η «Dynamic Mix», από τις θηριωδίες των Αμερικανονατοϊκών φονιάδων στη γειτονική μας Γιουγκοσλαβία και από την προετοιμασία που κάνουν για νέες στρατιωτικές επεμβάσεις στην περιοχή μας. Χαρακτηριστικές ήταν οι παρεμβάσεις των μελών και φίλων της ΠΚΣ από τα μεγάφωνα του Φεστιβάλ, που καλούσαν τους νέους να ορθώσουν το ανάστημά τους στα εγκληματικά σχέδια του ΝΑΤΟ και να μη δεχτούν να γίνουν κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών.
Ακόμη σε άλλα ταμπλό εκθέτονταν οι θέσεις των ΠΚΣ σχετικά με την ενιαία ανώτατη εκπαίδευση, την υποβάθμιση των πτυχίων των ΤΕΙ που επιχειρεί η κυβέρνηση και τη μετατροπή των αποφοίτων τους σε στρατιές ανέργων.
Οι σπουδαστές του ΤΕΙ Αθήνας είχαν επίσης την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με το σύγχρονο και προοδευτικό βιβλίο, αφού τα μέλη και οι φίλοι της ΠΚΣ είχαν φροντίσει να λειτουργεί στο χώρο του Φεστιβάλ ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα, με τη μορφή έκθεσης, των τίτλων της Σύγχρονης Εποχής. Πολλοί ήταν οι σπουδαστές που στέκονταν μπροστά από τον πάγκο με τα βιβλία, εκδήλωναν το ενδιαφέρον τους, ξεφυλλίζοντας και ρωτώντας για αυτά.
Η νεανική ερασιτεχνική δημιουργία δεν ήταν δυνατόν να μην έχει τη δική της ξεχωριστή θέση στο Φεστιβάλ. Τα μουσικά συγκροτήματα, τα περισσότερα ερασιτεχνικά από σπουδαστές, φρόντισαν να ευφράνουν τις ψυχές, όσων παραβρέθηκαν στη νεανική γιορτή. Το συγκρότημα «Αέρα Πατέρα» άνοιξε το Φεστιβάλ και ακολούθησαν τα ερασιτεχνικά σχήματα «Μη μου άγχου», «Mind trap», «Mad medicine», το συγκρότημα της Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών και το «Mad Medicine» και οι «Αρχοντες», παρουσιάζοντας την πολύ ενδιαφέρουσα δουλιά και το ταλέντο τους.
Η σκηνή είναι καθημερινή και συνηθισμένη και διά τούτο άκρως τρελή. Ισορροπώ, πιασμένη με το ένα χέρι σε κάποια τυχαία λαβή του βαγονιού και με μία αποκαμωμένη θεία να έχει πέσει πάνω μου και να κρατιέται από το μοναδικό χέρι που είναι ελεύθερο. Ακριβώς στο ύψος της μύτης μου μία μασχάλη με κάνει να θέλω να δημιουργήσω έργα αφηρημένης τέχνης στο χώρο με το περιεχόμενο του στομαχιού μου. Εχω μουδιάσει και σιγά σιγά νιώθω να παραλύω. Αρχίζω να έχω παραισθήσεις από την αναδυόμενη «μασχαλίνη» ή τέλος πάντων να χάνω τις αισθήσεις μου. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά βιώνω μία παντελώς εξωσωματική εμπειρία μέσα σε μία λασπερή ιδρωτίλα, ακούγοντας μία φωνή να διαπερνά τον προσωρινό μαύρο μου τάφο και να αναδεύει μέσα από τα κατάβαθα της ζωής μου, μίαν ατροφική ελπίδα: «Ζέστη στην Αθήνα. Ενα καμίνι. Δύσκολα ξεφεύγει κανείς από μία τέτοια στρίγκλα. Κουράγιο...».
Επιτέλους, φθάνω στη δουλιά και πάνω που λέω ότι τώρα είμαι ασφαλής, ένα απολυτίκιο που ακούγεται από την τηλεόραση με χτυπά πισώπλατα. Αποκαμωμένη κάθομαι στην καρέκλα, κλείνω τα μάτια και εύχομαι να τελειώσει αυτός ο καθημερινός καλοκαιρινός γολγοθάς. Εύχομαι η αυριανή μέρα να είναι καλύτερη, λιγότερο επεισοδιακή ή τουλάχιστον να φυσήξει λιγάκι, γιατί αλλιώς δε θα αντέξω να το βγάλω και αυτό το καλοκαίρι...