Η σκηνή είναι καθημερινή και συνηθισμένη και διά τούτο άκρως τρελή. Ισορροπώ, πιασμένη με το ένα χέρι σε κάποια τυχαία λαβή του βαγονιού και με μία αποκαμωμένη θεία να έχει πέσει πάνω μου και να κρατιέται από το μοναδικό χέρι που είναι ελεύθερο. Ακριβώς στο ύψος της μύτης μου μία μασχάλη με κάνει να θέλω να δημιουργήσω έργα αφηρημένης τέχνης στο χώρο με το περιεχόμενο του στομαχιού μου. Εχω μουδιάσει και σιγά σιγά νιώθω να παραλύω. Αρχίζω να έχω παραισθήσεις από την αναδυόμενη «μασχαλίνη» ή τέλος πάντων να χάνω τις αισθήσεις μου. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά βιώνω μία παντελώς εξωσωματική εμπειρία μέσα σε μία λασπερή ιδρωτίλα, ακούγοντας μία φωνή να διαπερνά τον προσωρινό μαύρο μου τάφο και να αναδεύει μέσα από τα κατάβαθα της ζωής μου, μίαν ατροφική ελπίδα: «Ζέστη στην Αθήνα. Ενα καμίνι. Δύσκολα ξεφεύγει κανείς από μία τέτοια στρίγκλα. Κουράγιο...».

Επιτέλους, φθάνω στη δουλιά και πάνω που λέω ότι τώρα είμαι ασφαλής, ένα απολυτίκιο που ακούγεται από την τηλεόραση με χτυπά πισώπλατα. Αποκαμωμένη κάθομαι στην καρέκλα, κλείνω τα μάτια και εύχομαι να τελειώσει αυτός ο καθημερινός καλοκαιρινός γολγοθάς. Εύχομαι η αυριανή μέρα να είναι καλύτερη, λιγότερο επεισοδιακή ή τουλάχιστον να φυσήξει λιγάκι, γιατί αλλιώς δε θα αντέξω να το βγάλω και αυτό το καλοκαίρι...