Associated Press

Με το σήμα της νίκης...

Η εικόνα από τα πεδία των μαχών όσο κυλούν οι μέρες τόσο πιο θολή γίνεται. Ουδείς είναι σε θέση να συμπεράνει τι ακριβώς συμβαίνει ή έχει συμβεί στις πόλεις του νοτίου Ιράκ, που εδώ και περισσότερο από δύο βδομάδες σφυροκοπούνται ακατάπαυστα από αέρος και εδάφους. Ουδείς γνωρίζει τις ακριβείς απώλειες εκατέρωθεν. Το μόνο βέβαιο είναι ότι, εκτός από το λιμάνι του Ουμ Κασρ και τις γύρω περιοχές που μετά από αλλεπάλληλες διαψεύσεις βρίσκονται υπό τον έλεγχο των εισβολέων, δεν έχει καταστεί δυνατό, λόγω των αμερικανοβρετανικών απαγορεύσεων, να προσεγγίσουν οι ανθρωπιστικές οργανώσεις τις πολιορκούμενες, επί μέρες, πόλεις, που αργοπεθαίνουν βομβαρδιζόμενες ανηλεώς από δίψα, πείνα, έλλειψη φαρμάκων.

Επίσης βέβαιο είναι ότι η «επιχείρηση απελευθέρωση του Ιράκ» δεν έγινε δεκτή από τον ιρακινό λαό «με λουλούδια», όπως οι εισβολείς υποστήριζαν ή επιθυμούσαν. Η ιρακινή λαϊκή αντίσταση ήταν, τελικά, αυτή που προκάλεσε «σοκ και δέος» στους εισβολείς. Ηταν αυτή που ανάγκασε, κατά κοινή ομολογία, το στρατιωτικό επιτελείο στην Ντόχα του Κατάρ, να εγκαταλείψει τα «περί περιπάτου» και να επιλέξει την τακτική της «περικύκλωσης» όλων των αστικών κέντρων με αποκορύφωμα την τραγική Βασόρα, που βρίσκεται σε πολιορκία από την αρχή, σχεδόν, των εχθροπραξιών. Ηταν ο παράγοντας που οι εμπνευστές των προληπτικών επιθέσεων και του νέου αμερικανικού δόγματος δεν μπορούσαν να υπολογίσουν και να προβλέψουν.

Τα «πλήγματα ακριβείας» των εισβολέων ξεκληρίζουν οικογένειες τριών γενεών, ισοπεδώνουν συνοικίες, ακρωτηριάζουν παιδιά, ορφανεύουν σπίτια, αιματοκυλίζουν αγορές, γεμίζουν τους νεκροθαλάμους και τους διαδρόμους των νοσοκομείων όπου οι γιατροί καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες χωρίς να έχουν, τις περισσότερες φορές, ούτε αναισθητικό για τις χειρουργικές επεμβάσεις ή τους ακρωτηριασμούς. Ενώ η ιρακινή έρημος ποτίζεται στο αίμα και ένας από τους πολυτιμότερους, ιστορικά, τόπους της ανθρωπότητας μακελεύεται, ένας άλλος «πόλεμος», αυτός της μοιρασιάς, λαμβάνει διαστάσεις «ανοιχτής σύρραξης».

Οι «σύμμαχοι» Βρετανοί δέχονται ακατάπαυστα «φίλια πυρά», όχι μόνο στο πεδίο των μαχών αλλά και σε αυτό των μεταπολεμικών κερδών, το οποίο ο Λευκός Οίκος έχει, ήδη, μοιράσει με συμβόλαια στις επιχειρήσεις ή στις θυγατρικές των επιχειρήσεων που στελεχώνονται από τους αξιωματούχους του. Ο Αμερικανός ΥΠΕΞ άκουσε πλην δεν απάντησε, στο αίτημα της ΕΕ, διά στόματος της προεδρίας της, της Ρωσίας και πολλών άλλων για ανάληψη από τον ΟΗΕ της ευθύνης «ανοικοδόμησης» του Ιράκ, κίνηση που, πιθανότατα, θα έδινε περιθώριο διεκδίκησης «μεριδίου» και σε αυτούς. Τα σενάρια για το «μεταπολεμικό» Ιράκ διαδέχονται το ένα το άλλο, και όλοι σπεύδουν να έχουν ένα «διπλωματικό λόγο» στη διαμόρφωσή του. Και όλα αυτά, ενώ ο ιρακινός λαός ξεκληρίζεται για τα συμφέροντά τους από τις βόμβες τους, τα όπλα τους ή τη σιωπή τους. Μέσα από τα συντρίμμια της χώρας του και της ζωής του, ο ιρακινός λαός επιμένει να αντιστέκεται, γι' αυτό και είναι, ήδη, νικητής.

Στις 27 του Μάρτη η αερομεταφερόμενη 173η αμερικανική ταξιαρχία αναχώρησε από τη βάση Eντερλε στη Βιτσέντζα με προορισμό το Βόρειο Ιράκ. Τελικά, όπως έγραψε η ιταλική εφημερίδα «Ρεπούμπλικα», περίπου 1.000 Αμερικανοί αλεξιπτωτιστές αναπτύχθηκαν στο Βόρειο Ιράκ, όπου και εξασφάλισαν αεροδρόμιο για να μεταφέρουν πολεμικό υλικό και προσωπικό.

Ο Μπερλουσκόνι, βέβαια, και η κυβέρνησή του τάχθηκαν από νωρίς στο πλευρό των ΗΠΑ, σε αντίθεση με την τεράστια πλειοψηφία του ιταλικού λαού, και έσπευσαν να επιτρέψουν τη χρήση πολιτικών υποδομών της χώρας (αυτοκινητόδρομοι, σιδηροδρομικό δίκτυο, λιμάνια) για τη μεταφορά αμερικανικού πολεμικού υλικού στην περιοχή του Κόλπου.

Επίσης, με την έγκριση και του ιταλικού Κοινοβουλίου, η κυβέρνηση έδωσε το «πράσινο φως» στις αμερικανικές δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν τις βάσεις τους στο ιταλικό έδαφος κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών στο Ιράκ. Ωστόσο, μετά την καταδίκη του πολέμου και από τον Πάπα, η χρήση των βάσεων επιτράπηκε με την προϋπόθεση ότι θα χρησιμοποιούνταν μόνο για τη λογιστική υποστήριξη των αμερικανικών δυνάμεων και όχι για απευθείας επιθέσεις κατά ιρακινών στόχων. Αλλωστε, όπως είπε και ο Μπερλουσκόνι, «η Ιταλία δεν είναι μια πολεμοχαρής χώρα»...

Την επομένη της αποστολής των αλεξιπτωτιστών στο Βόρειο Ιράκ, τα κόμματα της αντιπολίτευσης (η «κεντροαριστερή» «Ελιά», βέβαια, λέει «όχι» σε αυτόν τον πόλεμο για ψηφοθηρικούς λόγους, αφού υποστήριξε τις επιχειρήσεις στο Κόσσοβο) κάλεσαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρλο Αζέλιο Τσιάμπι, να ζητήσει εξηγήσεις από τον πρωθυπουργό, αφού μια τέτοια εξέλιξη δεν παραβιάζει μόνον τις αποφάσεις του Κοινοβουλίου αλλά και το ιταλικό Σύνταγμα. Ο Μπερλουσκόνι, φυσικά, αρνήθηκε το προφανές και δήλωσε ότι οι αλεξιπτωτιστές δε θα συμμετάσχουν σε επιχειρήσεις, ενώ το ίδιο δήλωσε και σε συνάντησή του με τον Πρόεδρο τις επόμενες μέρες. Παράλληλα, ο αμερικανικός στρατός αρνήθηκε να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία.

Τελικά, αντί εξήγησης ο υπερ-συντηρητικός κυβερνητικός συνασπισμός κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στις 31 του Μάρτη.

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της απόφασης, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης επιβλήθηκε εξαιτίας της «διεθνούς έντασης που προκαλεί ο πόλεμος στο Ιράκ» και για να αποφευχθεί πιθανή «τρομοκρατική επίθεση με βιολογικά όπλα».

Τα μέτρα, εκτός από τις διατάξεις που καθορίζουν τη λειτουργία και την ετοιμότητα των υγειονομικών υπηρεσιών, περιέχουν και ρυθμίσεις που αφορούν στη συνεργασία αυτών των υπηρεσιών με την Αστυνομία αλλά και τις Ενοπλες Δυνάμεις, προκειμένου να υπάρχει «ετοιμότητα σε περίπτωση τρομοκρατικού χτυπήματος με χημικά ή βιολογικά όπλα». Η Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας θα μπορεί επίσης να διατάσσει τον αποκλεισμό ολόκληρων περιοχών, όπως μετά από φυσικές καταστροφές, ενώ θα γίνεται αποδέκτης διάφορων πληροφοριών από τις ανάλογες υπηρεσίες του κράτους, προκειμένου να «διαχειρίζεται έγκαιρα τις κρίσεις»...

Εν μέσω των τεράστιων κινητοποιήσεων του ιταλικού λαού ενάντια στον πόλεμο και στη συμμετοχή της κυβέρνησης, κανείς βέβαια δεν μπορεί να ξέρει πώς ακριβώς θα χρησιμοποιηθούν αυτά τα έκτακτα μέτρα. Αλλά το σίγουρο είναι ότι πρωτίστως έτσι ευνοείται η δημιουργία κλίματος ανησυχίας.

Τελικά, η υπερ-συντηρητική κυβέρνηση του διαπλεκόμενου μεγιστάνα, έχοντας ουσιαστικά βάλει τη χώρα σε αυτόν τον πόλεμο, δημιουργεί και κλίμα τρομοκρατικής ανησυχίας από «ισλαμιστικές απειλές» προκειμένου εμμέσως να νομιμοποιήσει (όσο μπορεί δηλαδή) τη στάση της απέναντι στο λαϊκό αίσθημα. Ολα στο πλαίσιο καταπολέμησης του μαζικού κινήματος, που αποτελεί τη στρατηγική επιλογή της...