Associated Press

Σε καθημερινούς αποκλεισμούς οδικών και σιδηροδρομικών αρτηριών προχωρούν καθημερινά φοιτητές και εργαζόμενοι στη Γαλλία

Τις μέρες που μεσολάβησαν, μέχρι σήμερα, πραγματοποιήθηκε άλλη μια πανεθνική απεργιακή κινητοποίηση, εξίσου μαζική και μαχητική με αυτήν της 28ης Μαρτίου, που είχε χαρακτηριστεί ως μία από τις μεγαλύτερες από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ οι φοιτητές προχωρούν καθημερινά σε αποκλεισμούς δρόμων, εθνικών οδών, σιδηροδρομικών σταθμών. Οπως όλα δείχνουν, οι συνομιλίες των επικεφαλής της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με αντιπροσωπείες από τα συνδικάτα και τις φοιτητικές οργανώσεις δεν απέδωσαν καρπούς. Η κυβέρνηση δε φαίνεται διατεθειμένη να προχωρήσει σε ολική απόσυρση του νομοσχεδίου, όπως ζητούν οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές θέτοντας ως χρονικό όριο την 17η Απριλίου.

Ως νέα μέρα πανεθνικής κινητοποίησης ορίστηκε η Τρίτη 11η Απριλίου ενώ, ήδη, τα νεύρα όλων αγγίζουν τα άκρα καθώς πρόκειται, ίσως, για την πλέον μακρόχρονη κινητοποίηση που έχει ζήσει η Γαλλία, εκτός του ότι σταδιακά έχει συνενώσει διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Ο γαλλικός Τύπος αλλά και πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι, πλέον, η αντιπαράθεση έχει ξεπεράσει τα όρια μιας απλής διαμάχης για ένα εργατικό νομοσχέδιο. Εχει μετατραπεί σε μια πολιτική αντιπαράθεση που τείνει να λάβει ολοένα και βαθύτερες ρίζες με αρκετούς, μεταξύ των οποίων οι ιθύνοντες του Σοσιαλιστικού Κόμματος, να προειδοποιούν ότι «η κρίση τείνει να γίνει βαθιά πολιτική και να οδηγήσει τη νεολαία σε μια ριζική αντιπαράθεση με το σύστημα και τις ακολουθούμενες πολιτικές».

Τον κίνδυνο αυτό διαβλέπει και μερίδα του κυβερνώντος κόμματος, που με επικεφαλής τον υπουργό Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί, πιέζει για την πραγματοποίηση ελιγμών, όπως είναι το «προσωρινό πάγωμα» του νομοσχεδίου. Προχωρώντας περισσότερο, η συνεργάτης του και αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, Ροζελίν Μπασελό, τάσσεται ακόμη και υπέρ της απόσυρσης του νομοσχεδίου, όχι φυσικά επειδή διαφωνεί με το περιεχόμενό του, αλλά επειδή θεωρεί ότι «η υπάρχουσα κρίση θέτει σε κίνδυνο τη χώρα».

Ολες αυτές οι προτάσεις, προς το παρόν, δε φαίνεται να εισακούγονται από τον Πρόεδρο Σιράκ, που στηρίζει τον πρωθυπουργό ντε Βιλπέν, ο οποίος καταποντίζεται στις δημοσκοπήσεις μαζί με τις κοινωνικές και οικονομικές επιλογές της κυβέρνησής του. Κατά πολλούς, ο Πρόεδρος Σιράκ δεν έχει την πολυτέλεια να επιλέξει την υπαναχώρηση, καθώς δε θέλει σε καμία περίπτωση να εισπράξει για άλλη μια φορά τις επικρίσεις των Βρυξελλών και των εταίρων του στην ΕΕ, όπως έγινε μετά το βροντερό «όχι» των Γάλλων στο «Ευρωσύνταγμα» που κλυδώνισε και έδωσε το έναυσμα για «πάγωμα» ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Γιατί, ουδείς πρέπει να έχει αμφιβολίες ότι όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στη Γαλλία, αφορούν όλους τους λαούς της ΕΕ, αφού το «Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης» δεν αποτελεί κάποια ιδιοτροπία της γαλλικής κυβέρνησης και της γαλλικής αστικής τάξης, αλλά κεντρική επιλογή των ηγεσιών της ΕΕ που αποκρυσταλλώνεται σαφώς στη Στρατηγική της Λισαβόνας. Και αυτή η παράμετρος δεν αγνοείται εντελώς από τους διαδηλωτές στη Γαλλία, με τους φοιτητές, στις συντονιστικές τους συνελεύσεις τα Σαββατοκύριακα, να θέτουν ολοένα εντονότερα το ζήτημα της έκφρασης συμπαράστασης και από άλλες χώρες.

Αν και σε επίπεδο πολιτικού πλαισίου και αιτημάτων κυριαρχεί η απόσυρση του νομοσχεδίου, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων, όπως αποδεικνύεται από έρευνες και δημοσιογραφικές αναλύσεις, υπάρχει ολοένα και περισσότερο η συνειδητοποίηση ότι το «Συμβόλαιο», ακόμη και αν καταργηθεί σήμερα, θα επανέλθει με κάποια άλλη μορφή αύριο ακόμη και από μια...«σοσιαλιστική» κυβέρνηση. Την κυνική αυτή αλήθεια αποτύπωνε άλλωστε και η εφημερίδα «Λιμπερασιόν», που πρόσκειται στο Σοσιαλιστικό Κόμμα που σήμερα έχει ταχθεί με τους διαδηλωτές αποσκοπώντας προφανώς σε κάποια εκλογικά οφέλη: «όσο παρατείνεται η κρίση, τόσο πιο βαθιά πολιτική γίνεται η αντιπαράθεση. Ολο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι και μια σοσιαλιστική κυβέρνηση δε θα μπορέσει να ξεφύγει πολύ από τις κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ στην αντιμετώπιση της ανεργίας».

Τρία ορόσημα, τρεις πρωτιές, σημειώθηκαν την περασμένη βδομάδα στην Ινδία. Οι αυτοκτονίες αγροτών ξεπέρασαν τις 400 στη Βιντάρμπα. Ο χρηματιστηριακός δείκτης Sensex πέρασε το «ψυχολογικό φράγμα» των 11.000 μονάδων. Και στη Βδομάδα Μόδας Lakme δόθηκαν άδειες διέλευσης σε 500 δημοσιογράφους. Τρία γεγονότα της ίδιας βδομάδας. Καθένα - έγραψε ο P. Sainath στην εφημερίδα «The Hindu» - συλλαμβάνει με εκπληκτικό όσο και παράδοξο τρόπο το πού πάει η σύγχρονη Ινδία. Η εικόνα που συνθέτουν παρουσιάζει ασύνδετους κόσμους. Από τη μια αυτοί που έχουν, και αυτοί που έχουν πιο πολλά, η επιδειξιομανία, η φαντασμαγορία. Από την άλλη οι φτωχοί, οι απελπισμένοι, οι κατεστραμμένοι.

Κατά τρόπο μάλλον αναμενόμενο, οι αυτοκτονίες στη Βιντάρμπα απασχόλησαν ελάχιστες εφημερίδες και ακόμα λιγότερους τηλεοπτικούς σταθμούς. Κι αυτό παρότι οι αυτοκτονίες σημειώθηκαν μόλις από τις 2 του Ιούνη του 2005 - κι αν κανείς μετρούσε τους θανάτους από το 2000, θα ανακάλυπτε ότι οι νεκροί αγρότες είναι, στην πραγματικότητα, χιλιάδες. Ασφαλώς υπήρξαν ορισμένες σπάνιες εξαιρέσεις στα μέσα ενημέρωσης, αλλά ήταν, ακριβώς, σπάνιες.

Πλέον οι αυτοκτονίες αγροτών φθάνουν, κατά μέσον όρο, τις τρεις τη μέρα - και αυξάνονται. Τα απονενοημένα διαβήματα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα φυσικών καταστροφών, αλλά πολιτικών που εφαρμόστηκαν με ακραίο κυνισμό. Οφείλονται σε πολλαπλούς παράγοντες: Την υπερχρέωση λόγω του υψηλού κόστους του δανεισμού, τα εκρηγνυόμενα κόστη για τους αγρότες, τις κατακρημνιζόμενες τιμές των αγροτικών προϊόντων και την ολοκληρωτική απώλεια κάθε ελπίδας.

Η απώλεια της πίστης στο αύριο και η αύξηση των αυτοκτονιών εντάθηκαν από τον Οκτώβρη του 2005. Τότε, η κυβέρνηση του «Κογκρέσου», που υποσχόταν ότι θα εξασφάλιζε ευνοϊκές τιμές στους παραγωγούς βαμβακονημάτων - 2.700 ρουπίες τα εκατό κιλά - ανακοίνωσε ότι η καταβαλλόμενη τιμή θα είναι 1.700, ακριβώς χίλιες ρουπίες λιγότερες. Οι χρεοκοπίες πολλαπλασιάστηκαν εκθετικά μέσα σε μια μέρα.

Με 322 αυτοκτονίες από την 1η του Νοέμβρη, και 77 μόνο αυτό το Μάρτη, θα πίστευε κανείς ότι το θέμα θα βρισκόταν στα πρωτοσέλιδα. Λάθος. Το «κραχ» στην ινδική επαρχία δεν αποτελεί θέμα συζήτησης, ούτε καν τυπικής κάλυψης, στα ΜΜΕ.

Ωστόσο, τα χρηματιστήρια και η Βδομάδα Μόδας βρίσκονται στα πρωτοσέλιδα, το δίχως άλλο. Παρότι στο χρηματιστήριο επενδύσεις διαθέτει μόλις το 2% των νοικοκυριών στην Ινδία.

Οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι που στάλθηκαν να καλύψουν την κρίση ξέρουν: Οι αυτοκτονίες των αγροτών είναι σύμπτωμα μιας πολύ βαθιάς, πολύ σοβαρής κρίσης. Στο Μουμπάι, μερικές βδομάδες πριν, κατεδαφίστηκαν 5.000 χαμόσπιτα. Πού θα πάνε οι κάτοικοί τους;

Η Εθνική Επιτροπή για τους Αγρότες παρουσίασε τον περασμένο Οκτώβρη μια έκθεση για τους αγρότες. Ηταν σοβαρή και περιείχε πληθώρα προτάσεων, μετά από συζητήσεις με αγρότες. Οι αγρότες ζήτησαν να εφαρμοστεί - αλλά η κυβέρνηση επέλεξε να τη θάψει και να στείλει κι άλλες, κι άλλες «επιτροπές» στη Βιντάρμπα, για να «μελετήσει» ήδη γνωστά πράγματα...