Υπενθυμίζεται ότι, ήδη, όλες οι Αντιστασιακές Οργανώσεις της χώρας με σχετικές επιστολές διαμαρτυρίας που απέστειλαν προς τη γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα, με αφορμή τις προκλητικές δηλώσεις της καγκελαρίου Μέρκελ και του υπουργού της των Οικονομικών (Σόιμπλε) πως... «δεν μπορεί η Γερμανία να πληρώνει λάθη των Ελλήνων» (!), απαιτούν από τη Γερμανία να εξοφλήσει τις τεράστιες οφειλές της, όπως έχουν προσδιοριστεί από τη Διεθνή Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946).

Συγκεκριμένα, στην ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ) προς την πρεσβεία της Γερμανίας, που κοινοποιείται και προς την ελληνική κυβέρνηση, αφού εκφράζεται η αγανάκτηση των αντιστασιακών και του ελληνικού λαού, σημειώνεται πως: «Τέτοιες προκλητικές δηλώσεις δε μπορούν να γίνονται από την κυβέρνηση της Γερμανίας που οφείλει στην Ελλάδα πολεμικές αποζημιώσεις για τις απρόκλητες καταστροφές που προκάλεσε στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, για όλον τον κρατικό θησαυρό που έκλεψε, υπό τη μορφή, δήθεν, δανείου και δεν το επέστρεψε ποτέ στη χώρα μας, και για τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που δολοφόνησε».

Υπενθυμίζεται, ότι, όπως επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα, σε τιμές του 1938:

1) 7.100 δισ. δολάρια για τις καταστροφές στην υποδομή της χώρας, και

2) 3,5 δισ. δολάρια από το δάνειο που πήραν αναγκαστικά, πέραν των εξόδων συντήρησης των στρατευμάτων κατοχής.

Επιπλέον μας οφείλουν: Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που αφαίρεσαν τα γερμανικά στρατεύματα από τα μουσεία μας και τους αρχαιολογικούς χώρους, καθώς και τις αποζημιώσεις προς τα θύματα των θηριωδιών που διέπραξαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής σε βάρος των κατοίκων, περίπου, 100 ολοκαυτωμάτων (πόλεων και χωριών), αλλά και γενικότερα σε βάρος του άμαχου πληθυσμού. Σημειωτέον ότι οι οφειλές αυτές της Γερμανίας έχουν υπολογιστεί σε ονομαστικές τιμές του 1938, που σημαίνει ότι το πραγματικό μέγεθος των οφειλών ξεπερνά, σε σημερινές τιμές, τα 70 δισεκατομμύρια ευρώ!

Από την άλλη, στο κείμενο του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα σημειώνεται πως η γερμανική κυβέρνηση με διάφορους χειρισμούς ανέβαλε την εκπλήρωση αυτών των υποχρεώσεών της μέχρι τη σύναψη της οριστικής συνθήκης ειρήνης - με την υπογραφή των 2 συν 4 (Ανατολική και Δυτική Γερμανία, ΕΣΣΔ, Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ) το 1990 στη Μόσχα. Αυτό έγινε στη Συμμαχική διάσκεψη του Λονδίνου, το 1953, μέχρι την υπογραφή της οριστικής συνθήκης ειρήνης (1990). Με τη συνθήκη αυτή, διευκρινίζεται, δόθηκε στη Γερμανία μια ακόμα 5ετής αναστολή για την καταβολή των οφειλομένων από αυτήν αποζημιώσεων, δηλαδή μέχρι το τέλος του 1995. Αρα, από την 1/1/1996, οι προς την Ελλάδα οφειλές της είναι απαιτητές.

«Δυστυχώς, επισημαίνεται, μέχρι σήμερα η μεν Γερμανία αρνείται να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, οι δε ελληνικές κυβερνήσεις, όχι μόνον δεν επιδίωξαν την είσπραξη των γερμανικών οφειλών, αλλά ματαίωσαν (η κυβέρνηση Σημίτη) και την εκτέλεση της υπ. αρ. 12/2000 απόφασης της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, που υποχρεώνει τη Γερμανία να καταβάλει στους κατοίκους του Διστόμου 60 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, μεθοδεύοντας την ανατροπή της παραπάνω απόφασης από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (υπ. αρ. απόφαση 6/2002). Αυτό το Δικαστήριο, όχι μόνο δέχτηκε την περί ετεροδικίας έσταση του γερμανικού Δημοσίου, αλλά και ότι τα θύματα της γερμανικής κατοχής δεν έχουν δικαίωμα ατομικής αγωγής και η αποζημίωσή τους είναι θέμα διακρατικών διαπραγματεύσεων, τις οποίες όμως, καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν επιχείρησε, ενώ όλες οι κυβερνήσεις των άλλων κατεχόμενων χωρών αξίωσαν και επέτυχαν με διάφορους τρόπους (ειδικές συμβάσεις) την είσπραξη των αξιώσεών τους (π.χ. Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία)».

Οπως τονίζεται παρακάτω στο υπόμνημα, κατόπιν των ανωτέρω και των επανειλημμένων επιθέσεων της καγκελαρίου Μέρκελ και του υπουργού της των Οικονομικών κατά της χώρας μας, «η αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, σήμερα) για την αξίωση της εξόφλησης των οφειλών της Γερμανίας προς τη χώρα μας, υπερβαίνει κάθε όριο υποτέλειας και αντεθνικής συμπεριφοράς».

Στη σχετική ανακοίνωση διαμαρτυρίας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ προς τη γερμανική πρεσβεία τονίζεται χαρακτηριστικά: «Απαιτούμε από την ελληνική κυβέρνηση να διεκδικήσει αμέσως από τη Γερμανία όσα μας χρωστάει και η Γερμανία να ανταποκριθεί, αμέσως, και να καταβάλλει όσα παρανόμως παρακρατεί από τον ελληνικό λαό».

Την πίτα του για τον καινούριο χρόνο έκοψε την περασμένη Κυριακή και ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέτων Αγωνιστών 1967-1974, σε αίθουσα κεντρικού ξενοδοχείου, με μεγάλη συμμετοχή μελών και φίλων του Συνδέσμου. Στην εκδήλωση, εκτός των άλλων, συμμετείχαν εκπρόσωποι κομμάτων και αντιστασιακών φορέων (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ κλπ.), παράγοντες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής και εκπρόσωποι άλλων φορέων.

Χαιρετίζοντας στην εκδήλωση, ο πρόεδρος του ΣΦΕΑ 1967-1974 Νίκος Τριανταφύλλου αναφέρθηκε στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, στις αρνητικές επιπτώσεις σε βάρος των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και σημείωσε πως «ασκείται μια μαζική και ιδιότυπη ιδεολογική τρομοκρατία, που στοχεύει να πείσει τους εργαζόμενους πως αυτοί φταίνε για την κρίση και πως οφείλουν να συνεισφέρουν στην αντιμετώπισή της». Προσπαθούν να μας πείσουν, δηλαδή, πως οι μειώσεις των αποδοχών, οι μειώσεις των συντάξεων, η αύξηση του εργάσιμου βίου, σε μια εποχή ραγδαίας αύξησης της αποδοτικότητας της εργασίας, γίνονται για το καλό μας και γι' αυτό πρέπει να τις αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα!

Ακόμα, εξέφρασε την ανησυχία του για την «πρακτική των προληπτικών μαζικών προσαγωγών, που πρόσφατα εγκαινιάστηκε και προβλήθηκε ως μέτρο πρόληψης των ταραχών και προστασίας της ασφάλειας του πολίτη», προσθέτοντας: «Μας ανησυχεί η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών, η καθιέρωση του Αστυνομικού της Γειτονιάς, η καθιέρωση των τοπικών επιτροπών κατά της παραβατικότητας. Ιδιαίτερα εμείς, οι πρώην πολιτικοί κρατούμενοι, δεν μπορούμε σε καμιά περίπτωση να υιοθετήσουμε τέτοια μέτρα που περιορίζουν τις δημοκρατικές ελευθερίες, δικαιώματα και κατακτήσεις του λαού μας. Δεν πρόκειται να συμφιλιωθούμε με την αστυνομοκρατία και τα δίκτυα παρακολούθησης», συμπλήρωσε.

...«Εμείς, οι πρώην πολιτικοί κρατούμενοι, που στα δύσκολα εκείνα χρόνια της δικτατορίας δε μείναμε με σταυρωμένα χέρια, δε χάνουμε την αυτοπεποίθησή μας και δεν υποστέλλουμε τη σημαία του αγώνα για μια πιο δίκαιη κοινωνία, για μια κοινωνία της ειρήνης και της δουλειάς. Οι αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων μας δίνουν αισιοδοξία. Προσδοκούμε τους "σεισμούς του μέλλοντος" που θα 'ρθουν, για να αλλάξουν την πορεία της ανθρωπότητας», κατέληξε.