Με μεγάλη επιτυχία και μαζική συμμετοχή εργαζομένων ολοκληρώθηκαν την περασμένη Κυριακή οι πολύμορφες εκδηλώσεις της 4ης Εκθεσης Εικαστικών με τίτλο «Ανθρωποι, χρώμα και σίδερο 4» στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, που διοργάνωσαν τα ταξικά σωματεία και η Κίνηση Εικαστικών Καλλιτεχνών. Η έκθεση διήρκεσε δέκα μέρες κι αναδείχθηκε σε ισχυρό όπλο στο πλευρό των παράλληλων αγώνων που έδωσαν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα στις απεργίες, στις πορείες, στα πεζοδρόμια και τους καταπέλτες. Σε περίοδο που και οι τελευταίες εξελίξεις έχουν καταδικάσει τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη σε πρωτοφανή ανεργία...

Η έκθεση, εμπνεόμενη από το μόχθο των εργατών, αποτύπωσε, μέσα από την προσπάθεια 187 καλλιτεχνών, την αλήθεια: Οτι οι μουντζούρηδες, που «παλεύουν» με το ατσάλι και το σίδερο, είναι δημιουργοί του πλούτου, που οι ίδιοι παράγουν αλλά δεν απολαμβάνουν. Το τελευταίο αναδείχθηκε ιδιαίτερα στη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε με θέμα «Τέχνη και εργατική τάξη», με εισηγητές τους Χαράλαμπο Δαραδήμο (γλύπτη - εκπαιδευτικό) και Ακη Αντωνίου (γραμματέα του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά) και συμμετοχή πλήθους εργατών και καλλιτεχνών. Συντονιστής ήταν ο Τάκης Βαρελάς, ζωγράφος, ο οποίος ανοίγοντας τη συζήτηση τόνισε ότι η τέχνη προσδιορίζει τη σχέση των εργαζομένων με την κοινωνία, με όλο τον κόσμο που βασανίζεται, μοχθεί και δικαιούται μία καλύτερη ζωή. Σκοπός της συζήτησης, είπε, «είναι ο εργαζόμενος να αποκτήσει κριτική στάση σε όσα βλέπει και ακούει, να αποκτήσει ένα οπλοστάσιο πολιτισμού και αγώνων που θα μείνει παρακαταθήκη και στις επόμενες γενιές».

Την Παρασκευή προηγήθηκε συζήτηση με θέμα «Η οικονομική κρίση και οι δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα - οι δύο δρόμοι ανάπτυξης». Μαχητικά παρούσα η νεολαία. Ο Θανάσης Παναγιωτόπουλος, πρόεδρος του Σωματείου Ηλεκτρολόγων Πλοίων, επισήμανε ότι στο συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχει η γραμμή των πλειοψηφιών στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ, Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, οι οποίες, από τη δεκαετία του '90, στήριξαν όλα τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα των κυβερνήσεων, συμβάλλοντας στην παθητικοποίηση της εργατικής τάξης. «Υπάρχει όμως το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με τις οργανωμένες δυνάμεις και το πλαίσιο πάλης του, ώστε να αντιμετωπίσει αυτή τη λαίλαπα αντεργατικών μέτρων, σε ένα συνεκτικό διεκδικητικό πλαίσιο που έρχεται σε σύγκρουση με την κερδοφορία του κεφαλαίου», επισήμανε.

«Πρόκειται για κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Κάτι που αποκρύβουν οι άλλοι», σημείωσε, στην κεντρική παρουσίαση του θέματος, ο Σάββας Τσιμπόγλου, πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ. Πρόσθεσε, ότι ανεξάρτητα από τη διάρκεια, την ένταση και το βάθος της, αυτή η κρίση σημαίνει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και φυσικών πόρων. «Η βασική παραγωγική δύναμη δεν είναι τα μηχανήματα, οι ανακαλύψεις, η επιστήμη. Είναι η εργατική τάξη, που μετουσιώνει την έρευνα, την επιστήμη, την κοινωνική παραγωγή και βάζει σε κίνηση τα μηχανήματα. Χωρίς αυτή τη δύναμη όλα τα άλλα είναι άνευ κοινωνικής αξίας (...) Γι' αυτό η εργατική τάξη ήταν και παραμένει η βασική κινητήρια δύναμη των εξελίξεων». Ακολούθησε πλούσια συζήτηση.

Τις εκδηλώσεις έντυσαν μουσικά, την Παρασκευή η Ορχήστρα Νέας Ιωνίας με διεύθυνση του Στέφανου Ψαραδάκου και την Κυριακή το συγκρότημα κρουστών του Βασίλη Βασιλάτου.

Ασυμβίβαστος και ακέραιος. Μαχητικός και παθιασμένος εκπρόσωπος του ελληνικού κινηματογράφου. Μαχητικός και παθιασμένος εραστής της ζωής. Μαχητικός και παθιασμένος αγωνιστής. Παθιασμένος μελετητής, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, κριτικός, συγγραφέας, ταξιδευτής. Ανθρωπος γεμάτος πάθος και γνώση για ζωή και δημιουργία. Ολα αυτά ήταν ο Νίκος Αντωνάκος, όπως είπε ο Λεωνίδας Βαρδαρός, ηθοποιός και σκηνοθέτης, πρόεδρος του ΣΕΗ, στη χτεσινή εκδήλωση που οργάνωσε το Πολιτιστικό Τμήμα της ΚΕ του ΚΚΕ, τιμώντας τη μνήμη του κομμουνιστή σκηνοθέτη και δημοσιογράφου, στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» με θέμα: «Η ζωή και το έργο του, ένα παράδειγμα στρατευμένης συνείδησης και τέχνης».

Ηταν ένας ακριβός σύντροφος που μας ξάφνιασε τόσο δυσάρεστα με τον αδόκητο θάνατό του πριν από ένα χρόνο (3/4/2009). Ηταν νέος, στα χρόνια, στη δύναμη, στα θέλω του, στην αγωνιστικότητά του. Είχε πολλά να προσφέρει από όλα τα μετερίζια από τα οποία μαχόταν. Οπως και από την εφημερίδα μας. Γιατί η προσφορά του στο δημοσιογραφικό λόγο, όπως είπε ο Γρηγόρης Τραγγανίδας, «γενικά και ειδικά στον κομμουνιστικό, ήταν η φρέσκια μορφή, σε ένα ριζοσπαστικό περιεχόμενο. Είναι αυτή η διαλεκτική σύνθεση που στα χέρια ενός μαρξιστή μετατρέπεται σε όπλο χειραφέτησης».

Ηταν 67 χρονών. «67 χρόνια! Γρήγορο πέρασμα μέσα στην απεραντοσύνη της αιωνιότητας» - συμπλήρωσε ο Στράτος Σαραντίδης, μέλος του Τμήματος για τον Πολιτισμό της ΚΕ του ΚΚΕ. «Μα σημαδεμένα με πάθος, αίμα και αγώνες. Μια ζωή ταγμένος με το φως, ταγμένος με το νέο, που κάθε μέρα σμιλεύεται στους αγώνες της εργατικής τάξης για τη δική της λευτεριά και τη λευτεριά της κοινωνίας από την εκμετάλλευση».

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος για τον Πολιτισμό, η συντρόφισσα στην ζωή και τον αγώνα του Νίκου, Ελένη Ζαφειρίου, οι σκηνοθέτες Τάσσος Ψαρράς και Μιχάλης Παπαγιάννης και πολλοί συνάδελφοι και φίλοι του.

Η εκδήλωση έκλεισε με ανάγνωση αποσπάσματος από το μυθιστόρημά του «Η ακτή του Ραζλίφ», από τον ανιψιό του Ν. Αντωνάκο, και προβολή της ταινίας του «Δεξιότερα της δεξιάς».

Τη συνέχιση και ολοκλήρωση των εργασιών ανάδειξης του αρχαίου θεάτρου, που σταμάτησαν πριν επτά μήνες, με αποτέλεσμα να βρεθούν στο δρόμο της ανεργίας 28 εργαζόμενοι, απαιτεί το Εργατικό Κέντρο Λάρισας (ΕΚΛ). Σε ανακοίνωσή του επισημαίνει: «Πέρασαν 7 μήνες και η κοινωνία της Λάρισας, μαζί με τους 28 απολυμένους εργαζόμενους στο αρχαίο θέατρο, περιμένουν τη συνέχιση της ανάπτυξής του. Η ΙΕ' ΕΠΚΑ δεν το αναφέρει καν στα προτεινόμενα έργα για το ΕΣΠΑ. Η επιστημονική επιτροπή Λάρισας δε βγάζει προκήρυξη για να προσληφθεί το εξειδικευμένο προσωπικό που χρόνια δούλεψε ν' αναδειχτεί το δεύτερο μεγαλύτερο θέατρο της Ελλάδας. "Το αρχαίο θέατρο καρκινοβατεί", είπε προεκλογικά στην ομιλία του στη Λάρισα ο Γ. Παπανδρέου. Το υπουργείο Πολιτισμού τι κάνει σήμερα;

Το ΕΚΛ, στηρίζοντας τους εργαζόμενους, που σήμερα έχουν προστεθεί στη στρατιά των ανέργων, ζητά μια απάντηση από τους τοπικούς φορείς και το υπουργείο. Τι θα γίνει με τους εργαζόμενους και το αρχαίο θέατρο; Θα κάνουν κάτι ή θα χρησιμοποιούν το αρχαίο θέατρο μόνο για να προβάλλονται όταν θέλουν;».