Associated Press

Ο Φ. Κάστρο στη διάρκεια της διεθνούς συνάντησης

Η τριήμερη διεθνής συνάντηση τιτλοφορείται «Ενάντια στην τρομοκρατία, για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη», κι οργανώνεται στα πλαίσια του αγώνα του κουβανέζικου λαού ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, με ένα από τα κύρια ζητήματα να είναι η απαράδεκτη στάση των ΗΠΑ, που συνεχίζουν να καλύπτουν - αν όχι να υποστηρίζουν ενεργά - τη δολοφονική δράση προσώπων όπως ο διαβόητος αντικομμουνιστής εγκληματίας πρώην πράκτορας της CIA, Λουίς Ποσάδα Καρίλες, και αντιδραστικών οργανώσεων ενάντια στο λαό της Κούβας και της Βενεζουέλας.

Στη συνάντηση μετείχε αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής την Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, έπειτα από πρόσκληση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης εκπροσώπησε ο Ηρακλής Τσαβδαρίδης, μέλος της Γραμματείας του. Ξεχώρισαν διεθνείς προσωπικότητες και οργανώσεις όπως ο ηγέτης των Σαντινίστας της Νικαράγουας, Ντανιέλ Ορτέγκα, ο ηγέτης του Μετώπου Φαραμπούντο Μαρτί του Ελ Σαλβαδόρ (FMLN) Σαφίκ Χαντάλ, οι Μητέρες της Πλατείας Μάη από την Αργεντινή κλπ.

Ο Ηρακλής Τσαβδαρίδης σημείωσε σε δηλώσεις του στην τηλεόραση του «902» ότι το γενικό συμπέρασμα των συμμετεχόντων είναι πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός», καθώς αποκαλύπτεται βάσει αποχαρακτηρισμένων απόρρητων εγγράφων των ίδιων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και κυβερνητικών φορέων, η «υποκρισία της κυβέρνησης των ΗΠΑ», που προβάλλει ένα «ανθρώπινο πρόσωπο» και κόπτεται για τα «ανθρώπινα δικαιώματα», ενώ υποστηρίζει ότι πρωτοστατεί στον «αγώνα κατά της διεθνούς τρομοκρατίας», την ώρα που χρησιμοποιεί την τρομοκρατία για δικούς της στρατηγικούς στόχους.

Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στο λεγόμενο Σχέδιο Κόνδωρ, βάσει του οποίου πραξικοπηματίες και υποστηρικτές τους στην κεντρική και συνολικά τη Λατινική Αμερική «εξαφάνισαν», δολοφόνησαν, βασάνισαν και καταδίωξαν δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές. Ο Η. Τσαβδαρίδης στάθηκε ιδιαίτερα στην παρέμβαση που έκαναν οι Μητέρες της Πλατείας Μαΐου από την Αργεντινή, που συνεχίζουν ως και σήμερα να διαδηλώνουν εναντίον των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στη χώρα τους και την υποήπειρο με στήριξη της Ουάσιγκτον.

Ηταν το πρώτο δημοψήφισμα εδώ και δύο αιώνες και οι Ολλανδοί που φέρονται ως «αδιάφοροι» για εκλογικές διαδικασίες και αναμετρήσεις, έστειλαν ένα πολύ ηχηρό μήνυμα σε Βρυξέλλες, Στρασβούργο, ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στην κυβέρνησή τους αλλά και σε όσους έχουν ώτα ανοιχτά...

Εκκωφαντικό: ο λαός της «πρώην πιο υπάκουης χώρας της ΕΕ» και εκ των συνιδρυτριών της, με μεγάλη πλειοψηφία, 61,6%, διατράνωσε την αντίθεσή του στη Συνταγματική Συνθήκη στο «συμβουλευτικό» δημοψήφισμα της Τετάρτης, ακολουθώντας το «παράδειγμα» της Γαλλίας και θέτοντας σε αμφισβήτηση πλέον την όλη διαδικασία... Ισως το πιο χαρακτηριστικό αυτού του δημοψηφίσματος είναι ότι η συμμετοχή έφτασε το 62,8%, ενώ στις ευρωεκλογές του 2004 μόλις το 39% πήγε για να ψηφίσει και με την κυβέρνηση να έχει θέσει όριο το 30% για να ακούσει τη λαϊκή ετυμηγορία.

Το πολύ ηχηρό ολλανδικό «όχι» στο «ευρωσύνταγμα» ήρθε να προστεθεί σ' αυτό του γαλλικού λαού, μόλις τρεις μέρες μετά, δυναμώνοντας ακόμη περισσότερο την αμηχανία και την ανησυχία των Βρυξελλών και των απανταχού δυνάμεων του «ευρωμονόδρομου» και παρά την υποστήριξη του «ναι» από τα μεγάλα ολλανδικά κόμματα και τα 5/6 της ολλανδικής Βουλής.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι τα κόμματα του κεντροδεξιού κυβερνητικού συνασπισμού στηρίζουν το «Ναι», όπως οι Χριστιανοδημοκράτες (CDA) το Κόμμα Ελευθερίας και Δημοκρατίας (VVD) και οι Δημοκράτες D66. Υπέρ του «Ναι» έχουν ταχθεί επισήμως το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PvdA) και το Κόμμα των Πρασίνων (GroenLinks), αλλά και τα δύο αυτά κόμματα αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα με τα μέλη και την εκλογική τους επιρροή, που απέρριψαν σθεναρά την Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη. Τα κόμματα που στήριζαν το «ναι» καταλαμβάνουν 128 εκ του συνόλου των 150 εδρών του ολλανδικού Κοινοβουλίου.

Η λεγόμενη πλατφόρμα του «Οχι», που συγκροτούν το Σοσιαλιστικό Κόμμα (SP), το Νέο ΚΚ Ολλανδίας, η ομάδα «Eurodusnie» και διάφορες μικρότερες οργανώσεις, απορρίπτει τη Συνθήκη, εξαιτίας του «νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα» του μορφώματος που προσπαθεί να δημιουργηθεί και αντιτίθενται στην αποσύνθεση του κράτους πρόνοιας, της λαίλαπας των ιδιωτικοποιήσεων των δημοσίων υπηρεσιών, αλλά και στη σύσταση ενός ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού στρατού. Επίσης, κατά της Συνθήκης είχαν ταχθεί η Χριστιανική Ενωση, το ακροδεξιό Geert Wilders και το διαβόητο Pim Fortuyn.

Οι οπαδοί του «Οχι» στην Ολλανδία είχαν κερδίσει το παιχνίδι πολύ πριν απορρίψουν οι Γάλλοι το «ευρωσύνταγμα», ενώ η μεγάλη αυτή νίκη των δυνάμεων της αντίστασης έχει πολύ ευρύτερο χαρακτήρα από ό,τι ο συνδυασμός της επιρροής όλων των προαναφερόμενων πολιτικών δυνάμεων. Ουσιαστικά αντικατοπτρίζει τη σφοδρή αντίθεση ολόκληρου του ολλανδικού λαού στην προσπάθεια δημιουργίας «μίας πολύ ανταγωνιστικής οικονομίας της αγοράς» βασισμένης μάλιστα σε μία συνθήκη, υποτίθεται συνταγματικής, που ωθείται αποκλειστικά από τον αδηφάγο νόμο του κέρδους των πολυεθνικών. Οι Ολλανδοί που είδαν και αυτοί με τη σειρά τους ότι με την υιοθέτηση του ευρώ το βιοτικό τους επίπεδο άρχισε να συρρικνώνεται, αλλά και αντιδρώντας στην κυβέρνηση που προώθησε όλες αυτές τις επιθετικές πολιτικές που σταδιακά αποψιλώνουν το εισόδημά τους και μία κυβέρνηση που υποτακτικά στήριξε τον αμερικανοβρετανικό πόλεμο εναντίον του Ιράκ, έστειλαν το μήνυμά τους.

Ενα μήνυμα που αναντίρρητα, μπορεί να μην έχει την πολιτική δυναμική του γαλλικού όχι. Εντούτοις, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Οι Ολλανδοί έδωσαν χτες ένα δεύτερο ηχηρό «χαστούκι» στην Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη και μάλλον φαντάζει περιττή η δήλωση του πρωθυπουργού Γιαν Πέτερ Μπαλκενέντε, αμέσως μετά την ανακοίνωση της συντριπτικής απόρριψης εκ μέρους των Ολλανδών, ότι η κυβέρνηση «θα σεβαστεί απολύτως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος».

Το κυριότερο: Ο συνδυασμός του ολλανδικού με το γαλλικό «Οχι» προκαλεί σοβαρότατους τριγμούς. Εντούτοις, η πλήρης εικόνα του διπλού αυτού «σοκ» θα μπορέσει να αποτιμηθεί τις ερχόμενες βδομάδες, αν όχι μήνες. Ομως, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι Ολλανδοί όπως και οι Γάλλοι ψηφοφόροι, έστω και για διαφορετικούς λόγους, αντιστάθηκαν και ράπισαν ηχηρότατα, κυβερνήσεις και ιθύνοντες.

Τέλος, η απόρριψη εκ μέρους των Ολλανδών και των Γάλλων, η σχεδόν δεδομένη αποφυγή της προσφυγής σε δημοψήφισμα εκ μέρους της κυβέρνησης Μπλερ, που θα το ανακοινώσει στη Βουλή των Κοινοτήτων τη Δευτέρα - χώρα που έχει και την προεδρία της ΕΕ για το επόμενο εξάμηνο - και η αναμενόμενη αλλαγή σκυτάλης στην εξουσία στη Γερμανία δημιουργούν νέα δεδομένα. Ειδικά όσον αφορά στο δίπολο ή στον αποκαλούμενο γαλλογερμανικό άξονα που έπαιζε και το ρόλο της ατμομηχανής της ΕΕ, τα πάντα είναι ρευστά, δεδομένου ότι η επικεφαλής της CDU Αγγέλα Μέρκελ - και θεωρούμενη νικήτρια των προσεχών εκλογών - έχει εκφράσει πολλάκις τη βαθύτατη δυσαρέσκειά της έναντι της «πόλωσης» του άξονα με την Ουάσιγκτον. Την ίδια στιγμή, η οικονομική και πολιτική κρίση βαθαίνει στις ΗΠΑ και η πίεση προς την Ευρώπη κλιμακώνεται. Αραγε μια διέξοδος της «παράλυσης» της ΕΕ θα μπορούσε να είναι και μια ακόμη πιο επιθετική πολιτική σε επίπεδο εξωτερικών και στρατιωτικών θεμάτων;..