Το νέο Πρόγραμμα αποτελεί ποιοτικό άλμα όσον αφορά την πολιτική και το χαρακτήρα του Κόμματος. Οσο και να διαβεβαιώνεται επίσημα σχετικά με τη σχέση ΑΑΔΜ και Λαϊκής Συμμαχίας ότι «καμία αντικατάσταση, καμία εγκατάλειψη δεν υπάρχει» («Ριζοσπάστης», 20/12/2012), μια απλή αντιπαραβολή του ισχύοντος με το νέο Πρόγραμμα πείθει για το αντίθετο. Τα κριτήρια για να αξιολογήσουμε μια συμμαχία είναι κυρίως τρία: α) Ποιες κοινωνικές δυνάμεις εκφράζει. Από αυτήν την άποψη, η ΛΣ ταυτίζεται με τις κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης του ισχύοντος Προγράμματος. β) Ποιες πολιτικές δυνάμεις συμμετέχουν. Ενώ το Μέτωπο είναι κοινωνικοπολιτική συμμαχία (πρώτα «από τα κάτω»), η ΛΣ αποκλείει εκ των προτέρων (εδώ είναι το ζήτημα) οποιαδήποτε πολιτική συνεργασία. γ) Ποιο το πρόγραμμά της. Η ΛΣ έχει πρόγραμμα τη λαϊκή εξουσία, τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ενώ η α-α γραμμή πάλης «συμβάλλει στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο δρόμος που βοηθά να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει η προσέγγιση και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό». Γιατί λοιπόν το αυτονόητο και μοναδικό λογικό συμπέρασμα, ότι «το ΑΑΔΜ καταργείται και αντικαθίσταται από τη Λαϊκή Συμμαχία» χαρακτηρίζεται προερχόμενο και διακινούμενο από αστικά επιτελεία; Προφανώς για να περάσει η ανατροπή του ισχύοντος Προγράμματος (το οποίο είχε υπερψηφιστεί με συντριπτική πλειοψηφία) με τις μικρότερες απώλειες.

Είναι, έστω, στη σωστή κατεύθυνση οι αλλαγές στο Πρόγραμμα; Την περίοδο που διανύουμε η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα δέχονται πρωτοφανή, για τα μεταπολεμικά τουλάχιστον δεδομένα, επίθεση. Αντικειμενικά μπαίνει μπροστά μας το καθήκον για την ενότητα της ίδιας της εργατικής τάξης, για να μπορέσει να αποκρούσει αυτήν την επίθεση. Κλονίζονται οι συμμαχίες της αστικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα, ενώ αυξήθηκαν απότομα οι δυνατότητες συμμαχίας της εργατικής τάξης με αυτά. Εμείς όχι μόνο δεν προχωράμε σε αυτή τη γραμμή, αλλά ως προαπαιτούμενο θέτουμε στην ουσία τη συμφωνία για το σοσιαλισμό, την αντικαπιταλιστική πάλη. Από τα παραπάνω προέρχονται και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε η αστική τάξη στη διαμόρφωση και αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού στις εκλογές της 6 Μάη. Και εμείς αντί να της βάλουμε εμπόδια, λέγαμε στο λαό να μην ασχολείται με το τι κυβέρνηση θα έχει, θα βρει λύση η αστική τάξη. Ποιον αντικειμενικά βοηθούσε αυτή η γραμμή; Αυτό είναι το κύριο ζήτημα: ότι περιορίζουμε τη δράση μας στο ιδεολογικό πεδίο πάλης (για το σοσιαλισμό), σε πολύ μικρότερο βαθμό στο οικονομικό πεδίο και αφήνουμε την πολιτική για τους αστούς. Και όχι, βέβαια, το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα, που αποτελεί ένα δείκτη για την επιρροή μας. Αυτή η γραμμή, που παραβλέπει τα άμεσα συμφέροντα της εργατικής τάξης σε αυτήν την περίοδο, όχι μόνο δεν μας θωράκισε απέναντι στον οπορτουνισμό, αλλά, αντίθετα, αποτέλεσε εφαλτήριο για την εκτίναξη της επιρροής του.

Το νέο Πρόγραμμα δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Πολλές από τις νέες θέσεις στηρίζονται σε επεξεργασίες των προηγούμενων χρόνων. Ενδεικτικά:

Η θέση ότι ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον περιθώρια για παραχωρήσεις προς τους εργαζόμενους. Αποψη που αρνείται τη σημασία της ταξικής πάλης. Αρα, δεν υπάρχει και ανάγκη για χάραξη τακτικής (προσαρμογής της πολιτικής μας στις διάφορες καμπές της ταξικής πάλης). Πάλη μόνο με τη στρατηγική μας.

Η θέση για τη λαϊκή εξουσία = δικτατορία του προλεταριάτου. Οτι μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού δεν μεσολαβεί άλλο κοινωνικό σύστημα (απόλυτα σωστό) και, επομένως οποιαδήποτε κυβέρνηση θα έχει χαρακτήρα αστικής διαχείρισης. Εδώ ταυτίζεται απόλυτα η βάση με το εποικοδόμημα.

Μια σειρά αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα (λ.χ. έξοδος από την ΕΕ) χαρακτηρίζονται ενδοαστικές αντιθέσεις. Υπερτονίζεται η οικονομική (και κύρια, είναι η αλήθεια) πλευρά του ιμπεριαλισμού, το μονοπώλιο, παραγνωρίζεται όμως το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.

Από εδώ πηγάζουν και οι επαμφοτερισμοί στο θέμα της εξάρτησης και η αντικατάστασή της από την (τροτσκιστικής ορολογίας) «αλληλεξάρτηση», «ανισότιμη αλληλεξάρτηση», και τώρα « ενδιάμεση θέση με εξαρτήσεις» αντί της σωστής: «ενδιάμεση και εξαρτημένη».

Οι θέσεις για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη στάση μας («πάλη για ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης»). Τι διαφορετικό είπαν οι τροτσκιστές στο Β' παγκόσμιο πόλεμο; Ομως, κάθε πόλεμος στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν είναι υποχρεωτικά ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές. Υπάρχουν δίκαιοι πόλεμοι: εθνικοί, εμφύλιοι, σοσιαλιστικοί κλπ. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης υποκαθίσταται από μία λαθεμένη, στη γενικότητά της, αφαίρεση.

Δεν πρόκειται για Θέσεις που προέκυψαν από την εφαρμογή του ισχύοντος Προγράμματος και την πείρα που αποκομίσαμε. Συγκροτούν ολοκληρωμένη άποψη, η οποία όμως δεν παλεύτηκε μέσα στο Κόμμα ως τέτοια (κάτι που θα ήταν θεμιτό), αλλά υιοθετήθηκε κομμάτι - κομμάτι, βαθμηδόν, με τη μέθοδο της διολίσθησης. Το νέο Πρόγραμμα αποτελεί το επιστέγασμα αυτής της διαδικασίας που ξεκίνησε ήδη από το 2002.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το «αντικαπιταλιστικό μέτωπο» υιοθετήθηκε από το Συνέδριο της ΚΝΕ, πριν αποφασιστεί από το ίδιο το Κόμμα (κι ας έχουμε πικρή πείρα σχετικά). Οτι σε προηγούμενο Προσυνεδριακό φιλοξενήθηκε άρθρο τροτσκιστή (Κατσορίδα) χωρίς να απαντηθεί. Οτι στην ΚΟΜΕΠ (1/2009) φιλοξενήθηκε άρθρο (Χέρβινγκ Λαρούζ) που κάνει λόγο για «κρίσιμη οπορτουνιστική επιρροή» στην εισήγηση του Δημητρόφ για τα αντιφασιστικά μέτωπα χωρίς κανένα σχόλιο από τη σύνταξη.

Πολλοί σύντροφοι ανησυχούν, με βάση και την αρνητική εμπειρία, μήπως υπάρξει οπορτουνιστική στρέβλωση της γραμμής μας. Ομως, ο οπορτουνισμός δεν βρίσκεται πάντα εκεί που τον ψάχνουμε. Θα έπρεπε να μας ανησυχεί ότι εισπράττουμε επαίνους για το νέο Πρόγραμμα από τον Νταβανέλο της ΔΕΑ, ο οποίος μας καλεί να τραβήξουμε ακόμη πιο πέρα σε αυτή τη γραμμή.

Συμπερασματικά: αυτό που ξεκίνησε ως παρέκκλιση, καταλήγει με το νέο Πρόγραμμα σε συγκροτημένη αντίληψη που συνιστά ρήξη όχι μόνο με το ισχύον Πρόγραμμα αλλά και με την ιστορία και τις παραδόσεις του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Είμαι 36 χρόνια μέλος του κόμματος και αισθάνομαι τιμή γι' αυτό. Ομως σιγά σιγά αυτή η τιμή, αρχίζει να «μπάζει». Εμαθα τώρα τελευταία ότι για αρκετά χρόνια ήμουν οπορτουνιστής. Συμμετέχω στις εσωκομματικές διαδικασίες πριν απ' το 10ο. Η λογική των σταδίων που είχαμε από τότε υιοθετήσει με κάνουν μέχρι το 15ο οπορτουνιστή. Και καλά εγώ μέλος ήμουν. Η σημερινή καθοδήγηση του ΚΚΕ τι ήταν τότε; Σήκωσε φωνή μέσα στο κόμμα ότι βαδίζει οπορτουνιστικά; Αν σήκωσε γιατί δεν την άκουσα; Αν δε σήκωσε γιατί;

Φτάνουμε στο 15ο. Υιοθετήθηκε το ΑΑΔΜ. Διαβάζω από διάλεξη της Α. Παπαρήγα: ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΑΑΔΜ.

Αυτό που σήμερα δεν μπορούμε να κάνουμε είναι να ρίξουμε σαν άμεσο σύνθημα το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Τέτοιο σύνθημα πρέπει να ριχτεί όταν έχουν ωριμάσει οι γενικοί όροι όταν υπάρχει επαναστατικό ξεσήκωμα των μαζών (σελ. 41 §6).

Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους μπορεί να προκύψει κυβέρνηση ΑΑΔ με βάση το Kοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα. Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων, που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, την εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις είναι δυνατό να πείθει και να συσπειρώνει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης. Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας (σελ. 43 §1).

Τα ίδια στην ομιλία της στο 23^ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. (ΚΟΜΕΠ 5 1997, σελ. 169 §2).

Σ' όλη μου την κομματική διαδρομή δεν είχα ποτέ την αυταπάτη του κοινοβουλευτικού περάσματος. Δε μας συνέδεε και δε μας συνδέει τίποτα με τη σοσιαλδημοκρατία, είτε ΠΑΣΟΚ είτε ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δικαιολογείται η προεκλογική μας τακτική. Καταθέτεις τη δική σου πρόταση για σχηματισμό κυβέρνησης, όχι απευθυνόμενος στα άλλα κόμματα, αλλά εκεί που πάντα απευθύνεσαι σαν κομμουνιστής. Στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, την κάνεις στόχο πάλης του κινήματος. Απ' αυτό μέχρι το «αν μας δοθεί εντολή σχηματισμού κυβέρνησης θα την παραδώσουμε άμεσα» υπάρχει χάος.

Ποιος σας έδωσε σύντροφοι το δικαίωμα να χαρίσετε τον τίτλο «αριστερός» στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ; Μαζί με τον τίτλο να χαρίσετε και αυτούς που αισθάνονται αριστεροί, αλλά όχι ακόμα κομμουνιστές, στον οπορτουνισμό; Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να κάνετε απολογισμό δράσης πάνω σ' ένα στόχο (ΛΣ) που δεν υπήρχε στην πολιτική απόφαση του 18^ου;

Η ΚΕ εκλέγεται για να καθοδηγεί - λογοδοτεί. Να λογοδοτεί όχι μόνο στο Συνέδριο, γιατί πολύ μ' απασχολεί το γεγονός αν η ίδια μπορεί να καθορίζει -τουλάχιστον σε πολύ μεγάλο βαθμό- τη σύνθεση του Συνεδρίου. Ετσι η ΚΕ γίνεται το μοναδικό κύτταρο παραγωγής πολιτικής και όλα τ' άλλα οργανωτικά σχήματα γίνονται εκτελεστικά όργανα. Οι προτάσεις για όργανα και αντιπροσώπους έρχονται πάντα από πάνω, έτσι φτάνουμε να απολογείται το κάθε όργανο, εκτός απ' την ΚΟΒ, στους «επιλεγμένους». Δυστυχώς, μέσα στο κόμμα υπάρχουν μέλη δύο κατηγοριών. Αυτοί που λένε ναι σε όλα κι έχουν το δικαίωμα εκλογής σε όργανα, και αυτοί που κάνοντας συντροφική κριτική στα λάθη ή αντιτίθενται σε παρεκκλίσεις, αποκλείονται απ' τα όργανα.

Η βίαιη έφοδος της μάζας και η φρόνιμη στάση του κόμματος.

Το ασυνείδητο προηγείται του συνειδητού και η λογική της αντικειμενικής ιστορικής διαδικασίας προηγείται της υποκειμενικής λογικής των πρωταγωνιστών της.

Ετσι λοιπόν καθήκον ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου είναι ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ να μπαίνει μέσα στη μάζα που αυθόρμητα θα αντιδράσει σε κάθε τι που της στερεί δικαιώματα και κατακτήσεις, σε μια προσπάθεια να μπολιάσει στην άγουρη συνείδηση επαναστατικά χαρακτηριστικά, να δώσει νέα ώθηση σ' αυτή την πάλη, να την κάνει συνειδητή πολιτική δράση. Ο αντίθετος δρόμος, σύντροφοι, οδηγεί σε αδιέξοδα. Περιγράφω μια κατάσταση η οποία απασχολεί, δικαίως, αρκετά τις θέσεις της ΚΕ και τους προβληματισμούς όλων μας. Κινήματα των πλατειών, κλέφτες πολιτικοί, αντιμνημόνιο, συσσίτια. Αυτή ήταν η αυθόρμητη αντίδραση μεγάλου μέρους ενός λαού δοκιμαζόμενου από μια βαθιά κρίση.

Το ζήτημα είναι: βάζεις απέναντί σου τα λαϊκά στρώματα που η πρώτη τους ενστικτώδης αντίδραση είναι αυτή; Σε μια περίοδο μάλιστα, που η επιβεβαίωση των αναλύσεων του ΚΚΕ είχε μπολιαστεί σε συνειδήσεις πολύ ευρύτερες των εκλογικών μας αποτελεσμάτων; Ενα βήμα απείχε αυτός ο κόσμος απ' το να έρθει πιο κοντά μας. Βεβαίως, δε είναι το κυρίαρχο «τα λαμόγια»... Είναι όμως αυτό που ΦΑΙΝΕΤΑΙ. Αυτό αναγνωρίζει πρώτα η μάζα που δεν έχει πολιτική πείρα. Και για τον επαναστάτη αυτό είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δείξει ότι αυτά είναι φαινόμενα μιας αστικής κοινωνίας που βρίσκεται σε σήψη, ότι όπου κυριαρχεί ο καπιταλισμός υπάρχουν τα ίδια φαινόμενα, ότι είναι ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ αυτού του συστήματος. Ετσι φτάνει να προκύπτει σαν ανάγκη η ανατροπή του καπιταλισμού.

Και τέλος πάντων, δε θεωρώ ότι οι οπορτουνιστές είναι καλύτεροι από μας σε ζητήματα συσπείρωσης του λαού. Απλά λαθεμένες τακτικές επιλογές -σωρεία τέτοιων- φτάνουν στο σημείο να ακυρώνουν σε τελευταία ανάλυση οποιαδήποτε στρατηγική. Το ερώτημά μου δεν είναι σοσιαλισμός ή όχι (Το σοσιαλισμός - κομμουνισμός δε βολεύει καθόλου σύντροφοι. Κομμουνισμός με ιμπεριαλιστική περικύκλωση; Νέα θεωρία;) Το ερώτημα είναι πώς γίνεσαι μάστορας της τακτικής, μιας τακτικής που δε μπορεί να έχει στερεότυπα. Η τακτική θέλει μαστοριά και ευελιξία.

Και τέτοια μαστοριά και ευελιξία δεν αποδείξαμε πως διαθέτουμε μέχρι σήμερα. Πολλές φορές είχαμε την καρδάρα μισογεμάτη, αλλά άμα προσπαθήσεις να αρμέξεις και τον τράγο, θα την μπατάρει. Λέμε στη θ. 16, σύντροφοι, ότι «η κρίση επέφερε ρωγμές και δυσλειτουργία σε μηχανισμούς του κράτους (νοσοκομεία, ασφαλιστικά δικαιώματα, δημόσια εκπαίδευση). Δηλαδή, εκ των πραγμάτων αποδυναμώθηκαν μέσα με τα οποία το κράτος εξασφάλιζε τον έλεγχό του σε λαϊκές και εργατικές μάζες» κι αναρωτιέμαι μήπως ήμουν βαθιά νυχτωμένος. Εγώ νόμιζα πως αυτά ήταν κατακτήσεις δεκαετιών της πάλης του κινήματος, και τώρα ανακαλύπτω πως τεχνηέντως οι «πονηροί αστοί» τα παρείχαν. Νόμιζα πως είχε και νεκρούς το κίνημα για να στεριώσει αυτές τις κατακτήσεις. Μπας και λαθεύω; Μπας και διολισθαίνουμε στην αριστερίστικη σκέψη; Πως τάχα η χειροτέρευση των συνθηκών ζωής θα φέρει το μεγάλο ξεσήκωμα;

Να ξεκαθαρίσουμε ποιο είναι το κυρίαρχο. Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της χώρας ή η εξάρτησή της από ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Να είμαστε ξεκάθαροι. Αφού η έξοδος απ' την ΕΕ μπορεί να αποτελέσει στόχο μέρους της αστικής τάξης, ο ίδιος στόχος απ' τη μεριά του κινήματος είναι ενσωματώσιμος;

Να ξεκαθαρίσουμε για ποιο λόγο δε χρειαζόμαστε κόμμα μαζικό μιας και ο όρος απαλείφεται απ' την εισαγωγή του σχεδίου καταστατικού.

Να είμαστε ξεκάθαροι. Σωστή η υπεράσπιση της οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και τις ΛΔ. Δεν απολογούμαστε όμως για την περίοδο απ' το 20^ο Συνέδριο και μετά. Καπιταλιστική παλινόρθωση γινόταν.

Τέλος ξεκαθαρίζουμε. ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ Η ΓΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΟΚΚΙΝΗ. ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ.

Ο σοσιαλισμός που περιγράφεται στις θέσεις δεν είναι επιστημονικός γιατί αμφισβητείται η ίδια η ύπαρξή του. Θεωρείται κομμουνισμός (έστω κι ανώριμος) που στηρίζεται στην αρχή «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» και όχι στη σοσιαλιστική αρχή «στον καθένα ανάλογα με τη δουλειά του». Αλλά και το συμπέρασμα για τις ανατροπές του '89 - '91 δεν είναι πειστικό. Αλήθεια, η ΕΣΣΔ χρεοκόπησε οικονομικά γιατί διατηρούσε τη συνεταιριστική ιδιοκτησία και όχι γιατί συντηρούσε επιχειρήσεις που δεν το άξιζαν;

Πιστεύω πως το Κόμμα χρειάζεται να επαναφέρει, επικαιροποιημένο φυσικά, το προηγούμενο πρόγραμμα γιατί το σημερινό όχι μόνο κατάργησε τα «στάδια» αλλά και την ίδια τη σοσιαλιστική κοινωνία. Ετσι θα αποκατασταθούν και μια σειρά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ που σήμερα έχουν ατονήσει.

Τέλος, το προτεινόμενο καταστατικό ενισχύει τον συγκεντρωτισμό (τη δουλειά των στελεχών δεν θα την κρίνουν μόνο τα κομματικά σώματα αλλά και τα ίδια τα στελέχη, μέσω των οργάνων που ανήκουν) και περιορίζει την ευθύνη της ΚΟΒ (πέρασμα αρμοδιοτήτων της σε κομματικές ομάδες και επικύρωση αποφάσεών της από ανώτερα όργανα).

Οι βασικές αντιθέσεις στο κόσμο είναι:

1. Η αντίθεση κεφαλαίου εργασίας (προλεταριάτου - κεφαλαιοκρατών)

2. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα καταπιεζόμενα έθνη και τον ιμπεριαλισμό

3. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες ανάμεσα στα διάφορα μονοπώλια και ανάμεσα τις καπιταλιστικές ομάδες.

Αυτές οι αντιθέσεις υπάρχουν αντικειμενικά έξω απ την θέληση μας και αναπόφευκτα οδηγούν σε επαναστάσεις. Αλληλοσυνδέονται, επηρεάζουν η μία την άλλη και κανένας δεν μπορεί υποκειμενικά να υποκαταστήσει μια με τις υπόλοιπες.

Ο χαρακτήρας της επαναστατικής αλλαγής εξαρτάται απ' την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και κατά συνέπεια την ταξική σύνθεση των κοινωνιών.

Στις Θέσεις αναφέρονται πολλά στατιστικά δεδομένα που μάλλον μπερδεύουν.

Τι συμπέρασμα βγαίνει; Αυξάνεται η εργατική τάξη; Τι γίνεται με το βιομηχανικό προλεταριάτο; Τι γίνεται με την πτωχή αγροτιά; Από ποια στρώματα προέρχονται οι άνεργοι; Τι ιδέες κουβαλούν; Πώς θα τους προσεγγίσουμε για να τους κερδίσουμε με το μέρος της επανάστασης;

Για το πότε θα είναι ευνοϊκές οι συνθήκες για μια επαναστατική αλλαγή θα πρέπει να παίρνονται υπόψιν οι διεθνείς, οι βαλκανικές και οι ντόπιες συνθήκες. Είναι γνωστό όμως ότι η καπιταλιστική κρίση έχει αγκαλιάσει σήμερα όλες τις ιμπεριαλιστικές χώρες και οξύνει τα αδιέξοδα λόγω των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Οι καπιταλιστές συνεργάζονται για να καταπνίξουν το λαϊκό κίνημα και ταυτόχρονα ανταγωνίζονται για τις σφαίρες επιρροής.

Είναι γνωστό απ' τη διαλεκτική, ότι μικρές ποσοτικές αλλαγές οδηγούν σε ποιοτικό άλμα, στην επανάσταση. Η στρατηγική μας δεν πρέπει να αλλάζει από συνέδριο σε συνέδριο αλλά να παραμείνει σταθερή σε όλο το δοσμένο στάδιο ανάπτυξης.

Στο εσωτερικό βασικό καθήκον του Κόμματος είναι η κατάκτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και η προσέλκυση των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς με το μέρος της. Το ΚΚΕ στην 6η Ολομέλεια του 1934 καθόρισε την επανάσταση «σαν αστικοδημοκρατική» με λίγο-πολύ γρήγορο πέρασμα στον σοσιαλισμό. Με τις αλλαγές που έγιναν μετά το 1934, καθορίστηκε η ότι η «λαϊκοδημοκρατική επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι

σοσιαλιστική, λύνοντας παράλληλα και όλα τα άλυτα εθνικοδημοκρατικά προβλήματα: ξένη εξάρτηση, αγροτικό κτλ.

Στις Θέσεις αναφέρεται ο κίνδυνος ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή μας με συμμετοχή της άρχουσας τάξης στη χώρα μας. Πρέπει όμως να καταγγέλλονται οι ιμπεριαλιστές χώρες για τον πόλεμο που ετοιμάζουν.

Ιμπεριαλισμός είναι η σύνδεση του χρηματιστηριακού με το βιομηχανικό κεφάλαιο. Χαρακτηρίζεται από την εξαγωγή κεφαλαίου στις εξαρτημένες χώρες για το μονοπωλιακό κέρδισμα των ντόπιων αγορών και την καταλήστευση των πηγών πρώτων υλών. Σήμερα μόνο ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής μέσω πολέμου μπορεί να γίνει.

Η αναφορά ότι «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο με ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα» είναι λάθος. Γιατί μετά την Επανάσταση του '21 η νέα αστική τάξη, επειδή ο καπιταλισμός στην Ευρώπη είχε μπει στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο δέθηκε με τα ξένα συμφέροντα με αποτέλεσμα η Ελλάδα να γνωρίσει μια στρεβλή ανάπτυξη κάτω από την κηδεμονία του ξένου κεφαλαίου όπου διάφορες ιμπεριαλιστικές χώρες δημιούργησαν στηρίγματα (Αγγλικό - Γαλλικό - Ρωσικό κόμμα). Μέχρι σήμερα ο ντόπιος καπιταλισμός απ' τη γέννησή του είναι δεμένος με χίλια δυο νήματα με τα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τα οποία και εξυπηρετεί.

Η θέση για ντόπια μονοπώλια που τάχα αντιστέκονται στα ξένα καθώς και το σκεπτικό ότι εάν δημιουργήσουμε ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο θα μπορούν να εισχωρήσουν σε αυτό (εξαιτίας των αντιθέσεών τους με τα ξένα) δεν είναι σωστή. Εθνική αστική τάξη δεν υπήρξε ποτέ.

Θα πρέπει να αναλυθεί πώς προέκυψε τα ντόπια ιμπεριαλιστικά μονοπώλια αντιτίθενται με τα ξένα, ποια η πολιτική και κομματική τους εκπροσώπηση;

Επομένως, θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο ενάντια στον πόλεμο, στις ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ ΝΑΤΟ κ.τ.λ. Ο αγώνας αυτός θα πρέπει να συνδέεται με τον αντικαπιταλιστικό αγώνα. Ποια θα είναι η στάση μας απέναντι στους αυτοαπασχολούμενους τους φτωχούς αγρότες, Γιατί οι μικροί παραγωγοί έχουν διπλό χαρακτήρα: είναι ιδιοκτήτες και εργάτες. Δεν μπορούμε να στερήσουμε τα μέσα παραγωγής

όπως από τους εκμεταλλευτές. Να μπουν στο δρόμο της συνεταιριστικής δουλειάς και στη συνέχεια στη σοσιαλιστική παραγωγή. Βέβαια χρειάζεται μεγάλη προσοχή γιατί η «μικρή παραγωγή γεννά τον καπιταλισμό και την μπουρζουαζία συνέχεια κάθε μέρα κάθε ώρα αυθόρμητα και σε μαζική κλίμακα» - Λένιν «Αριστερισμός». Ανησυχία, για παράδειγμα, προκαλούν οι αλλαγές υπέρ της μικρής ιδιοκτησίας στην Κούβα.

Θα πρέπει να γίνει αναφορά και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που απασχολούν ένα ή περισσοτέρους εργαζομένους. Ποια σχέση έχουν με την επαναστατική αλλαγή; Δε βοηθά για κάθε πρόβλημα η αναφορά «ο Λαός θα δώσει την λύση», αφού αυτό είναι αόριστο ενώ δε δίνει γραμμή για άμεση πάλη για τη λύση του συγκεκριμένο ζητήματος.

Για να κερδίσουμε την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της θα πρέπει να χτίσουμε μέτωπο για Λαϊκή Εξουσία (ΛΕ). Δεν πρέπει να συγχέουμε τα συνθήματα της άμεσης πάλης με τα συνθήματα της ανατροπής, της στρατηγικής με την τακτική και να επαναλαμβάνουμε τον τελικό στόχο αποκομμένο από τα τρέχοντα ζητήματα πάλης.

Η στρατηγική έχει σκοπό να κερδίσει τον πόλεμο η τακτική να κερδίσει αυτή ή εκείνες τις μάχες. Η τακτική είναι μέρος της στρατηγικής και υποτάσσεται σε αυτήν και την εξυπηρετεί. Η τακτική αλλάζει με την άνοδο ή την ύφεση του κινήματος - Ι.Β. Στάλιν «Για τα ζητήματα Λενινισμού».

Το πλάτεμα της δουλειάς για τη Λαϊκή Εξουσία δεν μπορεί παρά να γίνει στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, στις συνοικίες, εκεί που λαός βγαίνει στους δρόμους αγωνιζόμενος. Δεν πρέπει να προϋποθέτει την ένταξη στο ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, κτλ, το επίπεδο των μαζών δεν είναι το ίδιο. Πρέπει να τις προσεγγίσουμε με αυτό που κατανοούν και να τις ανεβάσουμε στο επίπεδο των συμφερόντων του προλεταριάτου. Το πρόσωπο του Κόμματος θα πρέπει να είναι εμφανές στους τόπους δουλειάς και δεν πρέπει να υποκατασταθεί από το ΠΑΜΕ κ.τ.λ.

Θα πρέπει να διευκρινισθεί εάν η σοσιαλιστική οικονομία και η αναφορά στον Ριζοσπάστη σε λαϊκή οικονομία είναι ταυτόσημα;. Εχουμε πικρή πείρα από το «κράτους όλου του λαού».

Διαβάζω στο διάλογο για κανένα συμβιβασμός ή για μια ... δαιμονοποίηση ορισμένων σταδίων της επανάστασης. Μερικοί νομίζουν ότι ο Λένιν είναι ενάντια στις μεταρρυθμίσεις, στους συμβιβασμούς, και τις συμφωνίες γενικά. Αυτό είναι λάθος.

Γι' αυτό με τη ρεφορμιστική τακτική μέσα στις συνθήκες της αστικής εξουσίας η μεταρρύθμιση μετατρέπεται αναπόφευκτα σε όργανο για τη στερέωση αυτής της εξουσίας για την αποσύνθεση της επανάστασης. Για τον Επαναστάτη, στις συνθήκες αστικής εξουσίας η μεταρρύθμιση μετατρέπεται

φυσικά σε όργανο για αποσύνθεση αυτής της εξουσίας σε όργανο για το δυνάμωμα της επανάστασης σε σημείο στήριξης για την παραπέρα ανάπτυξη του κινήματος. Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ (Για τις βάσεις του Λενινισμού).

Οι Μπολσεβίκοι μετά την κατάκτηση της εξουσίας έχοντας λόγους αντικειμενικούς για να κινηθεί η οικονομία εφάρμοσαν της ΝΕΠ. Ο Ν. Ζαχαριάδης με το ιστορικό του γράμμα καλούσε τον Λαό παράλληλα με τη μάχη έναντια στον φασισμό να διεξάγει και μια αντίστοιχη για Ελεύθερη Λαοκρατούμενη Ελλάδα. Πρέπει κάθε περίοδο να πιάνουμε τον... κρίκο που θα μας βοηθήσει να τραβήξουμε την αλυσίδα.

1. Συμφωνώ με την πρόταση της ΚΕ για το νέο Πρόγραμμα. Είναι ένα Πρόγραμμα επανάστασης, που συμβαδίζει απόλυτα με τις ανάγκες των καιρών μας.

2. Συμφωνώ με την ανάλυση περί ιμπεριαλιστικού σταδίου της Ελλάδας. Είναι λάθος κατά τη γνώμη μου το να επιμένουμε να μιλάμε για «εθνικοαπελευθερωτικά» μέτωπα παντός είδους από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένα κομμάτι της αστικής τάξης που σήμερα να έχει τέτοιες κατευθύνσεις. Αλλωστε, σύμφωνα με την άλλη ερμηνεία του ιμπεριαλισμού, οποιαδήποτε άλλη χώρα πλην Γερμανίας, Ρωσίας, Κίνας και ΗΠΑ δεν πρέπει να προχωρήσει σε αντικαπιταλιστική πάλη αλλά σε αστικοδημοκρατική «εθνικοαπελευθερωτική», μιας και όλες οι άλλες χώρες είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε κατώτερη θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Tα αποτελέσματα της λογικής αυτής, στη σημερινή εποχή, μπορεί να τα δει κάποιος στο ΚΚ Ιαπωνίας, με σημαντικά εκλογικά ποσοστά και σε χώρα με τεράστιες παραγωγικές και οικονομικές δυνατότητες, και στην άρνηση του να θέσει ατζέντα ανατροπής στο όνομα της προτεραιότητας της «απεξάρτησης» από τις ΗΠΑ.

3. Χρειάζεται γερή ανάλυση του σύγχρονου παραγωγικού μοντέλου και δη της εισαγωγής της νεκρής εργασίας στη σημερινή παραγωγή, τις τεχνολογικές προόδους που έχουν γίνει. Πράγματα που ευθύνονται σε δομικό επίπεδο και για την κρίση που ζούμε και που στο σύνολό τους κάνουν την αναγκαιότητα για τον αντικαπιταλιστικό αγώνα της εποχής μας ακόμα πιο επιτακτικό.

4. Θεωρώ ότι πρέπει να γίνει πιο ξεκάθαρο το σημείο περί πολέμου, ότι πρώτιστο καθήκον θα είναι η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί η πολύ σωστή, και βαθιά ριζωμένη στον μαρξισμό - λενινισμό, θέση περί συνέχισης του αγώνα μέχρι ο λαός να αποβάλει τα καπιταλιστικά παράσιτα.

5. Θεωρώ τεράστιας σημασίας να υπάρξει μια ξεκάθαρη λύση στο ζήτημα των απολύσεων από τις κομματικές επιχειρήσεις. Η πείρα νομίζω έκανε ξεκάθαρο ότι πρέπει να είναι παραπάνω από αποσαφηνισμένος ο ρόλος του καθένα που εργάζεται σε αυτές. Οι αστοί και οι οπορτουνιστές θεωρούν ότι έχουν βρει «φλέβα» και χτυπάνε επανειλημμένως. Κάθε επόμενη φάση κομματικών επιχειρήσεων θα πρέπει να είναι οικοδομημένη πάνω στο ότι αποτελούν υπόθεση των κομμουνιστών και μόνο. Το παράδειγμα της λειτουργίας του 902.gr με την εθελοντική εργασία δείχνει το δρόμο. Αυτό ίσως θα έπρεπε να μπει και στο Καταστατικό.

6. Στο επιχείρημα περί των ποσοστών των εθνικών εκλογών και της μείωσης του ποσοστού πρέπει να αντιταχθεί η άνοδος της επιρροής του Κόμματος στο συνδικαλιστικό κίνημα. Tα αποτελέσματα στις εκλογές της ΓΣΕΕ τα τελευταία συνέδρια δείχνουν κάτι για τη γραμμή του ΠΑΜΕ. Οπως επίσης και η ποιότητα των αγώνων που έχουν δοθεί τα τελευταία 3 χρόνια. Το ΠΑΜΕ έχει εξελιχθεί στο σημαντικότερο όπλο της εργατικής τάξης στον ταξικό πόλεμο που ζούμε.

7. Σε Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία τα Λαϊκά Μέτωπα ηττήθηκαν για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Το να αναγνωρίζεις αυτούς τους λόγους δεν σημαίνει ότι «δικαιώνεις τους τροτσκιστές» όπως ακούγεται. Και επειδή το ζήτημα δεν είναι ποιος θα κάνει ξανά κατά γράμμα ό,τι συνέβη στο Μεσοπόλεμο, αλλά να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος, οι αναλύσεις του Κόμματος είναι στη σωστή κατεύθυνση.