Από τις αρχές της δεκαετίας του '80 ο ιρακινός λαός βιώνει τη φτώχεια, την ανεργία, την καταστολή και τον πόλεμο, σε μια πλούσια χώρα που διαθέτει θέση στρατηγικής σημασίας. Η βαρβαρότητα των πολιτικών του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν εμπλουτίστηκε με τη βαρβαρότητα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, της «συμμαχίας των προθύμων», και παγιώθηκε με το «καλούπι» του κατοχικού συντάγματος που εγκρίθηκε τον Οκτώβρη του 2005.

Οι αστικές δυνάμεις που συμμετείχαν στη «Μεταβατική συντακτική εθνική συνέλευση», που περιλάμβανε 29 Σιίτες, 15 Κούρδους και 8 Σουνίτες, συνδιαμόρφωσαν ένα σύνταγμα που κατοχυρώνει τη «μοιρασιά» των κρατικών αξιωμάτων μεταξύ των Σιιτών, Σουνιτών και Κούρδων, οι οποίοι θεωρούνται «συνιστώσες κοινότητες του λαού», διαχωρίζοντας τους εργαζόμενους. Ολες οι παραπάνω δυνάμεις είναι συνδεδεμένες με εγχώρια και ξένα μονοπωλιακά συμφέροντα.

Οι μαζικές διαμαρτυρίες, που είχαν δίκαια αιτήματα κατά της φτώχειας και της ανεργίας, αξιοποιήθηκαν από ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία κατά της ιρανικής επιρροής στη χώρα. Εγιναν επιθέσεις κατά του ιρανικού προξενείου στην «ιερή» πόλη των Σιιτών, Καρμπάλα, με συνθήματα «έξω το Ιράν από τη χώρα». Η κάθε «μη αρεστή» κίνηση της κυβέρνησης του Ιράκ, περιφερειακώς και διεθνώς, χρεώνεται από κάποιες ιρακινές δυνάμεις στην «κακόβουλη επιρροή του Ιράν».

Η άρχουσα τάξη του Ιράκ υπέγραψε συμφωνία το 2011 με Ιράν και Συρία για τη δημιουργία του αγωγού φυσικού αερίου με την ονομασία «Αγωγός Φιλίας», που προβλεπόταν να διοχετεύει το ιρανικό φυσικό αέριο από το Ιράν προς Βαγδάτη, Δαμασκό, Βηρυτό και προς τη Δυτική Ευρώπη. Ακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα σε Ιράκ, Συρία, Λίβανο και Ιράν, με την αξιοποίηση του «Ισλαμικού Κράτους», που δημιουργήθηκε, εξοπλίστηκε, ενισχύθηκε από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.

Με αφορμή τα γεγονότα του Περσικού, που απειλούν τις παραδοσιακές διαδρομές εξαγωγών στον Περσικό, η κυβέρνηση του Ιράκ έκανε λόγο στα τέλη Αυγούστου 2019 για «σημαντικές στρατηγικές επιλογές σχετικά με τη βιωσιμότητα των εξαγωγών πετρελαίου». Το ιρακινό υπουργείο Πετρελαίου προσέλαβε διεθνείς εταιρείες επενδύσεων για να συζητήσει τη δυνατότητα επέκτασης του αγωγού εξαγωγής αργού πετρελαίου Ιράκ - Ιορδανίας, με δυνατότητα μεταφοράς 2,5 εκατομμυρίων βαρελιών ημερησίως, ενώ σκοπεύει να κατασκευάσει έναν νέο αγωγό εξαγωγής στη γραμμή Κιρκούκ - Τσεϊχάν με δυνατότητα μεταφοράς ενός εκατομμυρίου βαρελιών ημερησίως, με την Τουρκία να έχει τον πλήρη έλεγχό του, χωρίς να παραχωρείται καμία αρμοδιότητα στην αυτονομία του ιρακινού Κουρδιστάν. Να σημειωθεί πως το Ιράκ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου του ΟΠΕΚ μετά τη Σαουδική Αραβία, με την παραγωγή του να φτάνει σε περίπου 4,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως.

Το ιρακινό σχέδιο των «φιλόδοξων» εξαγωγών πετρελαίου προς την Τουρκία σίγουρα δεν έχει τη συμφωνία της Σαουδικής Αραβίας, των ΗΑΕ, της Αιγύπτου και των ΗΠΑ, που αντιδρούν και ζητούν τη διεξαγωγή εκλογών και τάσσονται «με τα δίκαια αιτήματα των διαδηλωτών που θέλουν να ξεφορτωθούν την ιρανική επιρροή».

Οι λαοί δεν πρέπει να ξεχνούν ότι στον καπιταλισμό οι δρόμοι του πετρελαίου είναι χαραγμένοι με αίμα. Αυτό που παρουσιάζεται ως «ευλογία» για τα μονοπώλια και τα κέρδη τους είναι «κατάρα» για τους λαούς, όπως έδειξαν αρκετά παραδείγματα στη σύγχρονη ιστορία, του Ιράκ, της Συρίας, της Λιβύης και άλλων χωρών.

«Μεταξύ σφύρας και άκμονος» βρίσκεται μεγάλο μέρος του ιρανικού λαού. Παλεύει να επιβιώσει, έχοντας να αντιπαλέψει αφενός τις ασφυκτικές κυρώσεις των ΗΠΑ, που στραγγαλίζουν από πέρυσι τις περισσότερες ιρανικές εξαγωγές, και αφετέρου τις αντιλαϊκές πολιτικές της ισλαμικής κυβέρνησης του Προέδρου Χασάν Ροχανί και του Σιίτη ανώτατου ιερωμένου Αλί Χαμενεΐ. Δεν προκαλούν συνεπώς απορία οι διαδηλώσεις που ξέσπασαν στις 15 Νοέμβρη, μέσα σε λίγες ώρες αφότου οι ιρανικές αρχές ανακοίνωσαν αυξήσεις - φωτιά στις τιμές της βενζίνης, ώστε να μειώσουν την εγχώρια κατανάλωση, που μέσα στο πρώτο 10μηνο του 2019 αυξήθηκε κατά 9%.

Από τότε και για τις επόμενες μέρες, μαζικές διαδηλώσεις ξέσπασαν όχι μόνο στην πρωτεύουσα Τεχεράνη αλλά και σε δεκάδες πόλεις (Σιράζ, Μασχάντ, Ταμπρίζ κ.α.), καθώς τα εισοδήματα των λαϊκών στρωμάτων συμπίεζονται συνεχώς. Στη διάρκεια των διαδηλώσεων αυτών φαίνεται πως δεν έλειψαν ούτε οι προβοκάτσιες (τις οποίες η Τεχεράνη απέδωσε σε «δάκτυλο» ξένων μυστικών υπηρεσιών), ούτε οι συγκρούσεις με δυνάμεις ασφαλείας, ούτε και οι εμπρησμοί δεκάδων υποκαταστημάτων τραπεζών και βενζινάδικων, παρά την ισχυρή αστυνόμευση. Οσο γρήγορα όμως «άναψαν» οι φωτιές των διαδηλώσεων, άλλο τόσο γρήγορα «έσβησαν», το πιθανότερο λόγω των αυστηρών μέτρων καταστολής.

Σε κάθε περίπτωση, οι τελευταίες διαδηλώσεις φανερώνουν την έντονη δυσαρέσκεια των λαϊκών στρωμάτων για την πολιτική της κυβέρνησης και ένα τμήμα τους διαφωνεί και με τις ιρανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό (Συρία και Ιράκ) ή τη στήριξη συμμάχων σε χώρες της περιοχής (π.χ. «Χεζμπολάχ» Λιβάνου, «Ισλαμική Τζιχάντ» στη Λωρίδα της Γάζας κ.α.). Η πραγματικότητα της επίσημης ανεργίας στο 12,1% και των 20.000.000 Ιρανών (από τα 81.000.000 του συνολικού πληθυσμού) που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι το υπόβαθρο για την κοινωνική δυσαρέσκεια από ένα αυταρχικό καθεστώς που διαχειρίζεται την καπιταλιστική οικονομία.

Τις λαϊκές αυτές αντιδράσεις επιδιώκουν να αξιοποιήσουν οι ΗΠΑ, με στόχο την ενίσχυση της πίεσης στην ιρανική κυβέρνηση και την προετοιμασία ιμπεριαλιστικής επέμβασης για αλλαγή καθεστώτος, κάτι που βρίσκεται σταθερά στους σχεδιασμούς τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι τις διαδηλώσεις χαιρέτισε ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ. Επίσης, αξιωματούχοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ άφηναν την Παρασκευή ανοιχτό το ενδεχόμενο επιβολής νέων κυρώσεων σε βάρος της Τεχεράνης, με πρόσχημα την άσκηση βίας σε βάρος των διαδηλωτών. Μάλιστα ο υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, στον προσωπικό του λογαριασμό στο «Twitter» ανάρτησε μήνυμα στην περσική γλώσσα, καλώντας τους Ιρανούς να του στείλουν μηνύματα, φωτογραφίες και βίντεο που να απεικονίζουν την άσκηση βίας σε βάρος όσων ξεσηκώθηκαν με αφορμή το νέο μεγάλο κύμα ακρίβειας στα καύσιμα.

Το Τουντέχ (Κόμμα των Μαζών του Ιράν), που δρα σε δύσκολες συνθήκες, καλεί σε καταδίκη των βάρβαρων αμερικανικών κυρώσεων και ταυτόχρονα παλεύει ενάντια στο καθεστώς, προβάλλοντας την ανάγκη της κοινωνικής αλλαγής.