Οι μαζικές κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται στον Λίβανο το τελευταίο διάστημα ξέσπασαν με αφορμή την επιβολή φόρου στις τηλεπικοινωνίες και τις αυξήσεις των τιμών του καπνού και των καυσίμων. Στην αρχή πρωτοστάτησαν αντιδραστικές δυνάμεις των κυβερνητικών εταίρων, με βασικό το ρόλο των «Λιβανέζικων Δυνάμεων» και των οπαδών του Σοσιαλδημοκράτη Ουαλίντ Τζουμπλάτ, και κύριο αίτημα την παραίτηση του Προέδρου Μισέλ Αουν. Αργότερα υιοθετήθηκαν, στις «πλατείες» κυρίως, αιτήματα ενάντια στη διαφθορά, στη λιτότητα, στην ανεργία.

Αρκετά δημοσιεύματα στον Λίβανο και διεθνώς περιγράφουν τις διαμαρτυρίες ως τις «πιο μαζικές στην Ιστορία της χώρας, με χαρακτηριστικά λαϊκής εξέγερσης»... ξεχνώντας ότι η χώρα διέθετε το πιο μαζικό και μαχητικό συνδικαλιστικό κίνημα της αραβόφωνης Μέσης Ανατολής από τη δεκαετία του 1940 μέχρι το 1975. Η αστική τάξη της χώρας κατάφερε σοβαρό πλήγμα στο συνδικαλιστικό κίνημα μετά τον τερματισμό του εμφυλίου, με την «επικαιροποίηση» του Συντάγματος που θεσπίζει την εκπροσώπηση των ψηφοφόρων στη Βουλή με βάση το θρήσκευμα, διαχωρίζοντας τους εργαζόμενους.

Ετσι, οι αστικές δυνάμεις «πολλαπλασίασαν» σε θρησκευτική βάση τις κλαδικές Ομοσπονδίες που αποτελούν τη Γενική Ομοσπονδία Εργατών Λιβάνου, από 9 σε 21 το 1993 και σε 28 το 1997, ενώ σήμερα υπάρχουν 50 κλαδικές Ομοσπονδίες που εκφράζουν 600 συνδικάτα. Αυτή η εξέλιξη έφερε σοβαρές δυσκολίες στον αγώνα της εργατικής τάξης της χώρας και «έλυσε» τα χέρια της πλουτοκρατίας, ενώ το Λιβανέζικο ΚΚ ζητάει την κατάργηση αυτών των διαχωρισμών.

Η τότε προσπάθεια της άρχουσας τάξης της χώρας για «ανοικοδόμηση» του Λιβάνου στη μεταπολεμική περίοδο συνδυάστηκε με την πρόθεση της Γαλλίας για «επιστροφή» στην περιοχή, αναλαμβάνοντας παράλληλα ρόλο στην «ειρηνευτική» διαδικασία του Μεσανατολικού.

Στο Παρίσι φιλοξενήθηκαν συνολικά τέσσερις διασκέψεις «σωτηρίας» της οικονομίας του Λιβάνου, από το 2001. Η τέταρτη πραγματοποιήθηκε στις 6/4/2018 και κατά τη διάρκειά της η κυβέρνηση του Λιβάνου παρουσίασε στους «δωρητές» ένα σχέδιο τεσσάρων πυλώνων: 1. Πρόγραμμα επένδυσης υποδομών ύψους 17,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων. 2. Δημοσιονομική μεταρρύθμιση για τη μείωση του ελλείμματος από 10% του ΑΕΠ σε 5% σε πέντε χρόνια. 3. Δέσμευση για τη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα και καταπολέμηση της διαφθοράς. 4. Ανάπτυξη στρατηγικής διαφοροποίησης των τομέων της οικονομίας και των υπηρεσιών (για την οποία συνεργάζεται με την εταιρεία «McKinsey»).

Στο παρόν Κοινοβούλιο εκφράστηκαν αντιδράσεις για τους όρους του δανείου και επιμονή για συζήτησή τους στις αρμόδιες κοινοβουλευτικές επιτροπές. Αυτές τις μέρες εμφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα του Λιβάνου οικονομολόγοι δηλώνοντας: «Η διάσκεψη "Παρίσι 4" έρχεται να πάρει περιουσία αξίας 50 δισεκατομμυρίων έναντι 11 δισ.». Την ίδια στιγμή προβάλλεται η λογική της «οικοδόμησης μιας παραγωγικής, βιώσιμης οικονομίας». Πρόκειται για αντίληψη που στηρίζει τα σημερινά αδιέξοδα του καπιταλισμού στη θεωρία του «καζινοκαπιταλισμού», της «χρηματιστικοποίησης», και η οποία δίνει την υπόσχεση μιας καλύτερης εναλλακτικής διαχείρισης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Τις παραπάνω εξελίξεις δεν μπορούμε να τις εξετάσουμε αποσπασμένες από τους ανταγωνισμούς και τους σχεδιασμούς ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε σχέση με την περιοχή.

Τέτοιες είναι οι παρεμβάσεις των μονοπωλίων των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, που περιλαμβάνουν τη «διαμεσολάβηση» για την επίλυση της διαφοράς Λιβάνου - Ισραήλ στην «γκρίζα ζώνη» έκτασης 850 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Εγραφε ο λιβανέζικος αστικός Τύπος: «Οι ενέργειες διαμεσολάβησης του Αμερικανού Ντέιβιντ Σάτερφιλντ μεταξύ Λιβάνου και Ισραήλ παραπαίουν και πνέουν τα λοίσθια». Αποχωρώντας ο Σάτερφιλντ απείλησε να φορτώσει την ευθύνη της αποτυχίας διαμεσολάβησης στην «αδιαλλαξία» της λιβανέζικης πλευράς.

Ολες οι κινήσεις των ΗΠΑ αποσκοπούν στη δημιουργία κυβέρνησης χωρίς τη «Χεζμπολάχ» και τους φιλοϊρανούς συμμάχους της, με πιο «διαλλακτικό» προφίλ. Αξιοσημείωτη είναι η πρόσφατη δήλωση του Ρώσου πρέσβη στον Λίβανο, Αλεξάντερ Ζασίπκιν: «Οι Αμερικανοί σχεδιάζουν τη δημιουργία συνθηκών χάους στον Λίβανο».