Η προθυμία και η διαθεσιμότητα να προσφερθείς ως «υλικό» για την αναπαλαίωση του πολιτικού συστήματος, είναι τελικώς «αρετές» που δεν εκτιμώνται στις μέρες μας. Ρωτήστε τον κ.Αβραμόπουλο. Βλέπετε, πέραν της ετοιμότητας στην υλοποίηση εντολών όπως «Δημήτρη κάνε κόμμα», «Δημήτρη μην κάνεις ακόμα κόμμα», «Δημήτρη κάνε τώρα το κόμμα», υπάρχει και κείνη η βασική αρχή που λέει ότι τα κόμματα υπάρχουν, εφόσον καλύπτουν ανάγκες και εκπροσωπούν συμφέροντα. Αν αυτή η αρχή δεν εκπληρώνεται - ή εκπληρώνεται από άλλους - τότε το πολιτικό συμπέρασμα από την τελευταία εντολή (σ.σ: «Δημήτρη, βάλε λουκέτο στο κόμμα» ήταν η τελευταία εντολή) είναι ότι ο δοκιμαστικός σωλήνας της ολιγαρχίας, από την ίδια τρύπα που βγάζει «Μεσσίες», από την ίδια τρύπα πετάει και τις «στυμμένες λεμονόκουπες»...

Ο κ. Αβραμόπουλος μπορεί ακόμα να ελπίζει για το πολιτικό του μέλλον. Αλλωστε, το στιλ της «πολιτικής αφωνίας» είναι πιασάρικο στις μέρες μας. Εντούτοις το «φαλίρισμα» του εγχειρήματός του είναι χρήσιμο για παράγωγες σκέψεις. Σκέψη πρώτη: Οταν καμώνεσαι τον «τρίτο πόλο» κινούμενος στα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» του δικομματισμού, τότε σε τρώνε τα ...χρέη. Δεύτερη: Ο πιο αγαπημένος πελάτης να είσαι των συγκροτηματαρχών και λοιπών «διαμορφωτών» της κοινής γνώμης, «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται»...

Δεν μπορούμε να εγγυηθούμε για το μνημονικό του κ. Αβραμόπουλου, σίγουρα όμως του κ. Λαλιώτη παρουσιάζει «κενά». Απ' ό,τι φαίνεται... έπαψε να «θυμάται» τι έλεγε ο ίδιος για τον κ. Αβραμόπουλο.

***

«Πιστεύω ότι έχουν διαμορφωθεί και στην Ελλάδα οι συνθήκες να αρχίσει ένας ουσιαστικός διάλογος με όλα τα κόμματα που αναφέρονται στο Κέντρο». Και συνέχιζε: «Η πρότασή μου είναι μια πρόσκληση που αναφέρεται (και) στις ηγεσίες των κομμάτων: Του ΣΥΝ, του ΚΕΠ, του ΔΗΚΚΙ, του ΚΚΕ»... «Δηλαδή αυτή η πρότασή σας αφορά και τον Δημήτρη Αβραμόπουλο;» ρώτησαν τότε οι δημοσιογράφοι τον Κ. Λαλιώτη. Και εκείνος απάντησε: «Ναι, το είπα, βεβαίως. Αλλωστε ο κ. Αβραμόπουλος έχει μια θετική στάση (...)»...

***

Αυτά έλεγε για τον κ. Αβραμόπουλο ο κ. Λαλιώτης πριν μόλις λίγους μήνες. Αλήθεια, δεν είναι κρίμα για ένα σχετικά νέο άνθρωπο, όπως ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, να εμφανίζει «κενά μνήμης»;

Είναι βέβαιο ότι η... Φραντζέσκα στο σπίτι του Big Brother μάλλον άλλους συνειρμούς προκαλεί, παρά εθνικοπατριωτικούς. Παρ' όλα αυτά, η επικείμενη «λευτεριά της Φραντζέσκας» από τον «Μεγάλο Αδελφό», είναι σχεδόν η μόνη αφορμή για να θυμηθούν τα μεγάλα και «σοβαρά» τηλεοπτικά δίκτυα της χώρας, την Κύπρο, ένεκα της κυπραίας καταγωγής της «ηρωίδας»... Τη θυμούνται επίσης, όταν διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες πανηγυρίζουν «εθνικές επιτυχίες», για «δίκαιες» λύσεις που ποτέ δεν έρχονται και ευρωπαϊκές πορείες που δεν οδηγούν πουθενά αλλού εκτός από τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης.

Παρ' όλα αυτά, η Κύπρος αναγκαστικά κατέχει μια σημαντική θέση στην πραγματικότητά μας, έστω κι αν κάποιοι θέλουν αυτή την πραγματικότητα στα «ψιλά». Η Κύπρος, όμως, είναι η πληγή που δεν κλείνει. Είναι η βόμβα που συντηρείται από τον πολιτικό καιροσκοπισμό. Είναι η δύναμη που δε σβήνει ούτε τον πόνο, ούτε το φόβο.

Ο φόβος, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά μετά το 1974, είναι έντονος. Πέντε χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες προστέθηκαν στα στρατεύματα κατοχής. Σύνολο σαράντα χιλιάδες στρατός. Αλλά, τι είναι 40.000 «Αττίλες» μπροστά στα 150.000 ευρώ που διεκδικεί η Φραντζέσκα;...

ΤΩΡΑ που τελείωσε το «Μπαρ» στο «Μέγκα», οι συνεντεύξεις του κ. Πρετεντέρη, όπως η σημερινή με τον κ. Ρακιντζή, είναι ό,τι πρέπει...

***

ΤΗ ΜΙΑ του πυροβολούν το σπίτι, την άλλη του «βουτάνε» τη δωρεά (!), την τρίτη ο Κατσανέβας ζητά την απομάκρυνσή του. Πάλι καλά που τον στηρίζει κι ο Παπαδόπουλος...

***

«ΚΑΛΥΤΕΡΑ να 'χεις καλό γείτονα παρά καλό συγγενή», λέει μια παροιμία. Η καλοσύνη του τακτικού μας «γείτονα», στην πίσω στήλη των «Διακριτικών», του Παύλου Ριζαργιώτη, δεν αμφισβητείται. Στις αναλύσεις του περί τα ποδοσφαιρικά είναι που «πάσχει» λιγάκι. Εμείς, μετά και τον αποκλεισμό της ομάδας του, της Αργεντινής, από το Μουντιάλ, ευχόμεθα ολοψύχως «περαστικά»...