Η προθυμία και η διαθεσιμότητα να προσφερθείς ως «υλικό» για την αναπαλαίωση του πολιτικού συστήματος, είναι τελικώς «αρετές» που δεν εκτιμώνται στις μέρες μας. Ρωτήστε τον κ.Αβραμόπουλο. Βλέπετε, πέραν της ετοιμότητας στην υλοποίηση εντολών όπως «Δημήτρη κάνε κόμμα», «Δημήτρη μην κάνεις ακόμα κόμμα», «Δημήτρη κάνε τώρα το κόμμα», υπάρχει και κείνη η βασική αρχή που λέει ότι τα κόμματα υπάρχουν, εφόσον καλύπτουν ανάγκες και εκπροσωπούν συμφέροντα. Αν αυτή η αρχή δεν εκπληρώνεται - ή εκπληρώνεται από άλλους - τότε το πολιτικό συμπέρασμα από την τελευταία εντολή (σ.σ: «Δημήτρη, βάλε λουκέτο στο κόμμα» ήταν η τελευταία εντολή) είναι ότι ο δοκιμαστικός σωλήνας της ολιγαρχίας, από την ίδια τρύπα που βγάζει «Μεσσίες», από την ίδια τρύπα πετάει και τις «στυμμένες λεμονόκουπες»...

Ο κ. Αβραμόπουλος μπορεί ακόμα να ελπίζει για το πολιτικό του μέλλον. Αλλωστε, το στιλ της «πολιτικής αφωνίας» είναι πιασάρικο στις μέρες μας. Εντούτοις το «φαλίρισμα» του εγχειρήματός του είναι χρήσιμο για παράγωγες σκέψεις. Σκέψη πρώτη: Οταν καμώνεσαι τον «τρίτο πόλο» κινούμενος στα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» του δικομματισμού, τότε σε τρώνε τα ...χρέη. Δεύτερη: Ο πιο αγαπημένος πελάτης να είσαι των συγκροτηματαρχών και λοιπών «διαμορφωτών» της κοινής γνώμης, «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται»...