Ο μύθος του παντοδύναμου δικομματισμού επανέρχεται με ένταση, με αφορμή την απόφαση του Δ. Αβραμόπουλου να διαλύσει το κόμμα του. Εκ πρώτης όψεως κάτι τέτοιο φαίνεται να ενισχύεται από τις εξελίξεις. Η ΝΔ εμφανίζεται ενισχυμένη και όλα συνηγορούν ότι ο Κ. Καραμανλής θα καταφέρει να κατεβάσει την κεντροδεξιά «ενωμένη και συσπειρωμένη» στις επόμενες εκλογές.

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, σκόπιμα διογκώνει την απειλή της «επανόδου της Δεξιάς», ώστε οι «προοδευτικές δυνάμεις» να συρθούν, θέλοντας και μη, πίσω της για χάρη της «αντιδεξιάς συσπείρωσης». Διακρίνονται ήδη με σαφήνεια η στρατηγική και τα διλήμματα των επόμενων βουλευτικών εκλογών, τα οποία βέβαια θα εφαρμοστούν και στις επικείμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές.

Η επιλογή, όπως όλα δείχνουν, είναι το μοίρασμα και ο εγκλωβισμός των λαϊκών μαζών πίσω από τα δύο μεγάλα κόμματα. Είναι πλέον «περιττά» τα μικρά (απο)κόμματα - συμπληρώματα του δικομματισμού. Δε χρειάζεται «αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού» ούτε «ανανέωσή» του. Το σύστημα αισθάνεται αρκετά ισχυρό, ώστε να παγιδεύει το 90% στους δύο πυλώνες του (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ).

Κι όμως. Πίσω από αυτή την επίδειξη παντοδυναμίας επιχειρούν να αποκρύψουν το φόβο τους για ανεπιθύμητες και ανεξέλεγκτες εξελίξεις «υπέρβασης» του δικομματισμού. Ανησυχούν μήπως αισθανθούν ξαφνικά το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι «οι από κάτω» μόνο αδιαφορία και αποστροφή αισθάνονται για τα δύο μεγάλα κόμματα. Γνωρίζουν ότι «το καζάνι βράζει» και δεν μπορεί να «αναβάλλεται» διαρκώς η συγκρότηση του αντίπαλου δέους.

Μικρή σημασία έχει, βέβαια, η προσωπική καριέρα του Δ. Αβραμόπουλου. Από κάθε «πόστο» ήταν μέσα στο παιχνίδι τους και ενίσχυε το δικομματισμό. Ηταν τόσο «ίδιος» που αυτούς που υποτίθεται ότι ήθελε να «διεμβολίσει», ώστε δεν κατάφερε παρά ελάχιστους αφελείς να ξεγελάσει.