«Για κείνους που η αλήθεια τούς είναι εύκολη, αυθόρμητη, αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό, αλλά ομολογώ, πολύ λίγο ενδιαφέρον. Οταν λοιπόν πεθάνουν, ας γραφτεί πάνω στον τάφο τους: "Είχε πάντα δίκιο". Αυτό τους αξίζει. Τίποτα παραπάνω».

(Λουίς Αραγκόν)

Το αφιερώνουμε εξαιρετικά σε όλους όσοι «έχουν πάντα δίκιο». Εχουν δίκιο:

• Και όταν συμμετέχουν στους «κοινωνικούς διαλόγους» και όταν «διαχωρίζουν» τη θέση τους από τα αποτελέσματα των «κοινωνικών διαλόγων».
• Και όταν ψηφίζουν το Μάαστριχτ και όταν «καταγγέλλουν» τα αποτελέσματα της πολιτικής του Μάαστριχτ.
• Και όταν είναι με την ΕΟΚ/ΕΕ και όταν θέλουν μια «άλλη» ΕΟΚ/ΕΕ.
• Και όταν συνεργάζονται στις μισές νομαρχίες και δήμους της χώρας με το ΠΑΣΟΚ και όταν λένε ότι «δε» θα συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ.
• Και όταν συμμετέχουν στα σκοπιανοφαγικά συλλαλητήρια και όταν «διαφωνούν» με τη σκοπιανοφαγία.
• Και όταν τάσσονται «υπέρ» του σχεδίου Ανάν και όταν τους παίρνει αμπάριζα το «όχι» στο σχέδιο Ανάν.
• Και όταν πανηγυρίζουν για τον Κλίντον και τον Ομπάμα και όταν καταγγέλλουν τον Κλίντον και τον Ομπάμα.
• Και όταν υμνούν την κεντροαριστερά του Ντ' Αλέμα, του Ζοσπέν και του Σρέντερ και όταν «καταγγέλλουν» την κεντροαριστερά.
• Και όταν στους δήμους που «δημαρχεύουν» έχουν ταράξει τους νέους στα προγράμματα «stage» και όταν κατηγορούν όσους εφαρμόζουν τα «stage».
• Και όταν κατηγορούν όσους διαδηλώνουν για «επαναστατική γυμναστική» και όταν δεν αναγνωρίζουν καμία ευθύνη στον εαυτό τους, ώστε οι διαδηλώσεις να μη μετατρέπονται σε «γυμναστική» για «κλέφτες κι αστυνόμους».

Πρόκειται - πραγματικά - για μια τακτική άξια «θαυμασμού». Εφόσον, βέβαια, θεωρεί κάποιος τον καιροσκοπισμό, τον οπορτουνισμό, ως κάτι το «αξιοθαύμαστο»...

Τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις, δύο «διαφορετικών» κομμάτων, δέκα διαδοχικοί υπουργοί, είκοσι διαδοχικοί υφυπουργοί, διαδοχικά νομικά και γνωμοδοτικά συμβούλια διαφορετικής σύνθεσης και ένα σκάνδαλο διαρκείας σε βάθος δεκαετίας. Τι κοινό υπάρχει σε όλα αυτά; Ποια είναι η «λεπτή κλωστή» που συνδέει όλους τους συμμετέχοντες σε αυτή τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου με πρωταγωνιστή τη Μονή του Βατοπεδίου;

Ο κοινός παρονομαστής, πάνω στον οποίο έδρασαν όλοι όσοι συνέλαβαν, οργάνωσαν, συμμετείχαν και εκτέλεσαν το σκάνδαλο είναι το ενιαίο και αδιαίρετο κράτος. Ενα κράτος που επιδεικνύει μια αξιοθαύμαστη συνέχεια, μια αξιομνημόνευτη συνέπεια, ένα κράτος που αποδεικνύει ότι έχει κανόνες λειτουργίας, έχει προτεραιότητες, έχει και ιεραρχήσεις, όσον αφορά το είδος των συμφερόντων που εκπροσωπεί.

*

Ο εκμαυλισμός που αναδείχτηκε ακόμα και μέσα από τις λεπτομέρειες αυτής της δυσώδους υπόθεσης του Βατοπεδίου δε θα μπορούσε παρά να αποτυπωθεί τόσο στον ευτελισμό της δικομματικά και μιντιοκρατικά ποδηγετούμενης διαδικασίας «διερεύνησης» του σκανδάλου, όσο και στην πολιτική υποκρισία που συνοδεύει την «ανάληψη πολιτικής ευθύνης» για το σκάνδαλο.

Είδαμε τα κόμματα που εμπλέκονται - με αποφάσεις και με υπογραφές - στην «αγία ρεμούλα», να κατατάσσουν στα «δευτερεύοντα» (!) την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Είδαμε τους εκπροσώπους τους να προσπαθούν να ξεφύγουν, όσον αφορά στην εμπλοκή τους στις «ιερές μπίζνες», βαφτίζοντας το κρέας ψάρι. Είδαμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που δρομολόγησαν και έφεραν εις πέρας τις «ιερές» τους υποχρεώσεις προς τη Μονή, να επιδιώκουν να ξεπετάξουν το σκάνδαλο της δυσώδους συναλλαγής, ρίχνοντάς το στα «Πάτερ ημών» της υποκρισίας και στα «Κύριε ελέησον» των διαδικαστικών σοφιστειών και της μετατροπής της έννοιας «κοινοβουλευτικός έλεγχος» σε ανέκδοτο.

*

Ο μεν πρωθυπουργός, με ύφος «ολίγον από Σημίτη», να τα ρίχνει στις «χρόνιες παθογένειες του κράτους (που) διευκόλυναν τα όσα διαδραματίστηκαν». Το είχε πει και ο Σημίτης: «Τι να κάνουμε, αυτή είναι η Ελλάδα»...

Το δε ΠΑΣΟΚ, όταν οι άλλοι χρησιμοποιούν σαν άλλοθι την προσωπική τους «μωρία», εκείνο επιμένει να αντιμετωπίζει σαν «βλάκες» όλους τους υπόλοιπους, πλην δηλαδή των ενοίκων της Χαριλάου Τρικούπη. Κατά τη λογική του ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, οι υπόλοιποι πρέπει να αποδεχτούμε ότι τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα - και για όλα τα θέματα - ξεκινούν από το 2004. Πριν, δεν είχε ακόμα η Εύα δαγκώσει το μήλο και δεν είχε διασαλευτεί ο Παράδεισος...

*

Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου είναι μια καραμπινάτη κλοπή του δημόσιου πλούτου. Είναι μια καραμπινάτη κλοπή της γης των ακτημόνων. Είναι μια υπόθεση που η «διερεύνησή της» κατέστη συνώνυμη της καταρράκωσης ακόμα και των τελευταίων αποθεμάτων σοβαρότητας από τους «Καρχιμάκηδες» και τις «Παπακώστες» της δικομματικής οπερέτας.

Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου είναι μια καθαρή ακτινογραφία του δικομματισμού: Εχουμε δύο κόμματα που χάρισαν, εκποίησαν, αντάλλαξαν και ξεπούλησαν τη λίμνη, την παραλίμνη, τα κτήματα, τα οικοδομικά φιλέτα, έχουμε δύο «μουσαντένιους» πολιτικούς σχηματισμούς που κάνουν μπροστά τους τους κάθε λογής «πενταβρωμίδηδες» να μοιάζουν με σχολιαρόπαιδα και που έχουν το θράσος να καμώνονται τους «παραπλανημένους» και τους «πεντακαθαρίδηδες»...

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι όταν το ΚΚΕ ξεδίπλωσε εκείνο το πανό στην Ακρόπολη, στέλνοντας τον Πάουελ και τον Μπους εκεί που τους άξιζε, με αποτέλεσμα το μήνυμα της αντίστασης και της αξιοπρέπειας να κάνει το γύρο του κόσμου, οι εγχώριες «μπαλαρίνες» των ηλεκτρονικών και έντυπων ΜΜΕ είχαν «φρικιάσει» για το «κακό» που είχε πάθει η Ελλάδα. Βλέπετε το πανό εκείνο είχε πάνω του ένα τεράστιο σφυροδρέπανο και ως εκ τούτου δεν επρόκειτο για «μια ακόμα» διαμαρτυρία, αλλά για μια ολόκληρη πρόταση στάσης ζωής.

Εξίσου «αποτρόπαιη» είχε χαρακτηριστεί η κίνηση του ΠΑΜΕ να ξεδιπλώσει το δικό του πανό στην Ακρόπολη ενάντια στον εργασιακό Μεσαίωνα.

Χτες, όμως, που στην Ακρόπολη οι φοιτητές σήκωσαν το δικό τους πανό, οι ίδιοι άνθρωποι (με μερικές εξαιρέσεις που παρέμειναν συνεπείς στη «μαυρίλα» τους) που τότε μιλούσαν για «διασυρμό» της χώρας, εκδήλωσαν τον ...ανυπόκριτο «θαυμασμό» τους για τη «νεανική εφευρετικότητα». Βέβαια, για τούτον τον «αλά καρτ» ...ενθουσιασμό δεν ευθύνονται οι φοιτητές. Ας αναλογιστούμε, όμως, όλοι - και οι νέοι εργάτες, φοιτητές, μαθητές - ποιοι το παίζουν σήμερα «φίλοι του λαού και της νεολαίας».

Ο κ. Καραμανλής, μετά από 10 χρόνια που το θέμα «σέρνεται» και μετά από 4 μήνες που βρίσκεται στην κορωνίδα της επικαιρότητας, ανέλαβε την «αντικειμενική», όπως είπε, πολιτική ευθύνη που έχει για το Βατοπέδι. Ποιος ξέρει; Μόλις αποκτήσει «πλήρη εικόνα της κατάστασης», μπορεί να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και για τα ομόλογα, και για τους «κουμπάρους», και για τους Πακιστανούς, και για τους «πραίτορες», και για τις υποκλοπές και για τα 300 ευρώ σύνταξη στους συνταξιούχους. Σιγά - σιγά. Τα 100 πρώτα χρόνια είναι τα δύσκολα...