«Για κείνους που η αλήθεια τούς είναι εύκολη, αυθόρμητη, αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό, αλλά ομολογώ, πολύ λίγο ενδιαφέρον. Οταν λοιπόν πεθάνουν, ας γραφτεί πάνω στον τάφο τους: "Είχε πάντα δίκιο". Αυτό τους αξίζει. Τίποτα παραπάνω».

(Λουίς Αραγκόν)

Το αφιερώνουμε εξαιρετικά σε όλους όσοι «έχουν πάντα δίκιο». Εχουν δίκιο:

• Και όταν συμμετέχουν στους «κοινωνικούς διαλόγους» και όταν «διαχωρίζουν» τη θέση τους από τα αποτελέσματα των «κοινωνικών διαλόγων».
• Και όταν ψηφίζουν το Μάαστριχτ και όταν «καταγγέλλουν» τα αποτελέσματα της πολιτικής του Μάαστριχτ.
• Και όταν είναι με την ΕΟΚ/ΕΕ και όταν θέλουν μια «άλλη» ΕΟΚ/ΕΕ.
• Και όταν συνεργάζονται στις μισές νομαρχίες και δήμους της χώρας με το ΠΑΣΟΚ και όταν λένε ότι «δε» θα συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ.
• Και όταν συμμετέχουν στα σκοπιανοφαγικά συλλαλητήρια και όταν «διαφωνούν» με τη σκοπιανοφαγία.
• Και όταν τάσσονται «υπέρ» του σχεδίου Ανάν και όταν τους παίρνει αμπάριζα το «όχι» στο σχέδιο Ανάν.
• Και όταν πανηγυρίζουν για τον Κλίντον και τον Ομπάμα και όταν καταγγέλλουν τον Κλίντον και τον Ομπάμα.
• Και όταν υμνούν την κεντροαριστερά του Ντ' Αλέμα, του Ζοσπέν και του Σρέντερ και όταν «καταγγέλλουν» την κεντροαριστερά.
• Και όταν στους δήμους που «δημαρχεύουν» έχουν ταράξει τους νέους στα προγράμματα «stage» και όταν κατηγορούν όσους εφαρμόζουν τα «stage».
• Και όταν κατηγορούν όσους διαδηλώνουν για «επαναστατική γυμναστική» και όταν δεν αναγνωρίζουν καμία ευθύνη στον εαυτό τους, ώστε οι διαδηλώσεις να μη μετατρέπονται σε «γυμναστική» για «κλέφτες κι αστυνόμους».

Πρόκειται - πραγματικά - για μια τακτική άξια «θαυμασμού». Εφόσον, βέβαια, θεωρεί κάποιος τον καιροσκοπισμό, τον οπορτουνισμό, ως κάτι το «αξιοθαύμαστο»...