«Δύο μεγάλα πειράματα κι εμείς», είναι ο τίτλος κεντρικού πρωτοσέλιδου σχολίου στη χτεσινή «Καθημερινή» που το υπογράφει ο Αλ. Παπαχελάς. Πρόκειται για μια προτροπή προς την κατεύθυνση της αναδιάταξης και του ελληνικού πολιτικού σκηνικού. Τα «πειράματα», για τα οποία γίνεται λόγος, είναι οι συγκλίσεις και σε πολιτικο-κυβερνητικό επίπεδο μεταξύ «σοσιαλδημοκρατίας» και «δεξιάς» σε Γαλλία και Γερμανία. Οπως είναι γνωστό, στη μεν Γαλλία ο Πρόεδρος Ν. Σαρκοζί έχει χρησιμοποιήσει σε κυβερνητικές θέσεις πέντε ανώτατα στελέχη του σοσιαλιστικού κόμματος, στη δε Γερμανία έχουν σχηματίσει από κοινού κυβέρνηση το Χριστιανοδημοκρατικό και το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Από αυτά τα «πειράματα», όπως αναφέρεται, «θα μπορούσαμε να αντλήσουμε πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα», καθώς «τώρα είμαστε κι εμείς σ' ένα κρίσιμο σταυροδρόμι». Η αγωνία βέβαια που εκφράζεται για την Ελλάδα, μέσω του συγκεκριμένου σχολίου, δεν αφορά το ποια θα είναι η σύνθεση της κυβέρνησης, αλλά το ποια θα είναι η πολιτική που θ' ακολουθήσει και κυρίως πόσο συνεπής θα είναι στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Εξάλλου, τα «πειράματα» Γαλλίας και Γερμανίας αυτό διδάσκουν, ότι οι λεγόμενες «μεγάλες συγκλίσεις» εφαρμόζουν πιο αποτελεσματικά αντιλαϊκές πολιτικές, οι οποίες κατεδαφίζουν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών των εργαζομένων. Εξάλλου, είναι χαρακτηριστικό ότι η κριτική που ασκείται στο εντός της Ελλάδας πολιτικό προσωπικό αφορά στην «ατολμία» του να προωθήσει τις νεοφιλελεύθερες συνταγές. Οι πολιτικές που προωθούνται έχουν όλες κοινό παρονομαστή, το ζητούμενο, για τα κέντρα αποφάσεων της άρχουσας τάξης, είναι ο οδοστρωτήρας των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων να περάσει χωρίς εμπόδια και κυρίως να μην αναλώνεται σε αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις δυνάμεις που υπηρετούν το σύστημα.

ΕΜΕΙΣ ΔΕ χρειαζόμασταν τη γνωμοδότηση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδά, για να ξέρουμε ότι η αστυνομία μαγνητοσκοπεί τις συγκεντρώσεις. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι οι κυβερνώντες χρειάζονται ...σανίδα και μάλιστα βρεγμένη.

Ούτε λίγο - ούτε πολύ, η αντίθεση στην εφαρμοζόμενη πολιτική χαρακτηρίζεται «εγκληματική πράξη». Είτε πρόκειται για εργαζόμενους που διαδηλώνουν, είτε για μαθητές που διεκδικούν με τους τρόπους που αυτοί νομίζουν καλύτερους.

Γιατί, βέβαια, μόνον άσχετη δεν είναι η συγκεκριμένη γνωμοδότηση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου με τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Αλλωστε, και στα υπό κατάληψη σχολεία οι εισαγγελείς έχουν ...πιάσει δουλιά.

Είναι ίσως άλλη μια καλή ευκαιρία, για να καταλάβουμε τι εννοούν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όταν μιλάνε για «δικαιοσύνη». Εναν μηχανισμό, που επιβάλλει τις αντιλαϊκές επιλογές τους.

Αλλωστε, είχαμε χτες και την ...απίθανη δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης Σ. Χατζηγάκη, που είπε ότι πρέπει κανείς «να ζυγίσει τα προσωπικά δεδομένα και το κοινωνικό συμφέρον», λες και είναι ...αντιφατικές έννοιες.

Δε γίνεται, δηλαδή, σε μια χώρα ο πολίτης να έχει πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα και, ταυτοχρόνως, να υπηρετείται το κοινωνικό συμφέρον, κατά τη γνώμη του; Γιατί εμείς ξέρουμε ότι το ένα είναι προϋπόθεση του άλλου!

Προφανώς, όμως, δεν μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί, όταν μιλάμε για χώρες όπου ως «κοινωνικό συμφέρον» λογίζεται το συμφέρον των επιχειρηματιών που θέλουν να θησαυρίσουν από την ιδιωτική Παιδεία ή την κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Τέτοιες είναι οι χώρες της ...«πολιτισμένης» και «δημοκρατικής» Ευρωπαϊκής Ενωσης, βλέπετε.

Πάντως, ακόμα κι αν τελικά μεταβάλουν - με τους «καμεροχαφιέδες» - τη χώρα σε ...τηλεοπτικό στούντιο, να ξέρουν ότι οι κινητοποιήσεις δεν πρόκειται να σταματήσουν. Αντίθετα, θα δυναμώνουν.