Ο υπουργός Β. Μαγγίνας διαβεβαίωσε τους εκπροσώπους των συνταξιούχων κατά τη χτεσινή συνάντησή τους ότι άκουσε με προσοχή τα αιτήματα τα οποία διατύπωσαν και ότι θα μεταφέρει στον πρωθυπουργό το ψήφισμα με όλα τα αιτήματά τους. Είπε επίσης ότι η «κυβέρνηση επιδεικνύει ιδιαίτερη κοινωνική ευαισθησία σε υπαρκτά, σημαντικά προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζουν οι συνταξιούχοι». Αφήνουμε κατά μέρους το γεγονός ότι ο υπουργός όφειλε να ξέρει πως τα αιτήματα των συνταξιούχων ο πρωθυπουργός τα έχει λάβει εδώ και πάρα πολύ καιρό από τα χέρια των ίδιων των εκπροσώπων των Ομοσπονδιών των συνταξιούχων, που τον επισκέφτηκαν στο πλαίσιο παλιότερης κινητοποίησής τους. Αναρωτιόμαστε όμως: Αν η αρνητική απάντηση του υπουργού στην ικανοποίηση των αιτημάτων των συνταξιούχων και το γεγονός ότι το 70% των συνταξιούχων όλων των Ταμείων ζουν με συντάξεις μέχρι 600 ευρώ είναι δείγματα της «κοινωνικής ευαισθησίας» της κυβέρνησης, τότε πώς ακριβώς ορίζεται η αναισθησία και η κοινωνική αναλγησία;