Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κ. Γεώργιος Σανιδάς, απεφάνθη ότι η Αστυνομία μπορεί ...νομίμως να θέτει σε λειτουργία τις κάμερες που έχουν τοποθετηθεί στους δρόμους, με στόχο την ...προληπτική παρακολούθηση ενδεχόμενης τέλεσης εγκλημάτων. Η απόφαση λήφθηκε παραμονή του σημερινού πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου.

Ορισμένες παρατηρήσεις:

1) Ο κύριος εισαγγελέας είναι επιφορτισμένος με την εφαρμογή των νόμων. Λαμπρά. Ο υπέρτατος νόμος του κράτους, το Σύνταγμα, έστω και στα λόγια, μιλάει (ακόμα) για «δημόσια και δωρεάν Παιδεία». Πότε θα στραφεί ο κύριος εισαγγελέας εναντίον των υπευθύνων της κατάφωρης καταστρατήγησης του νόμου;

2) Διά της γνωμοδότησης του κυρίου εισαγγελέα καταρρίφθηκε κάθε φληνάφημα περί του ότι οι κάμερες τοποθετήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για τον έλεγχο της ...κυκλοφορίας των οχημάτων. Τοποθετήθηκαν για τον έλεγχο της κυκλοφορίας των ...ιδεών και το φακέλωμα των διαδηλωτών.

3) Οι αρμόδιοι (υπουργοί, αστυνόμοι, δικαστές) λένε ότι δεν μπορούν να ...αναγνωρίσουν ποιοι προκαλούν επεισόδια στις κινητοποιήσεις γιατί κρύβονται πίσω από τις κουκούλες. Αλλά αν ο αστυφύλακας δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον κουκουλοφόρο στη διά ζώσης «επικοινωνία» τους, όταν δηλαδή παίζει μαζί του το «κλέφτες κι αστυνόμοι» στην Πατησίων, προφανώς δεν μπορεί να τον αναγνωρίσει ούτε στο βίντεο. Και κει, στο βίντεο, κουκούλα θα φοράει (ο κουκουλοφόρος). Αντιθέτως, όποιος θέλει να αναγνωρίσει το διαδηλωτή, μπορεί να εστιάσει την κάμερα επάνω στο καθάριο του πρόσωπο και να τον αναγνωρίσει...

4) Οι χτεσινές «εξυπνάδες» του κυρίου υπουργού Δικαιοσύνης, που προσπάθησε να επιδείξει «ουδετερότητα» όσον αφορά το σχολιασμό της απόφασης του εισαγγελέα, είναι εμπαιγμός. Η Αστυνομία, που ζήτησε από τον εισαγγελέα το «ελεύθερο» για το φακέλωμα των διαδηλωτών, υπάγεται σε πολιτικό - κυβερνητικό έλεγχο. Η κυβέρνηση, λοιπόν, ήταν που ζήτησε διά του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και πήρε από την «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη την άδεια να στρέψει τις χαφιεδοκάμερες κατά των μαθητών, των απεργών, των συνταξιούχων και όλων όσοι διαδηλώνουν. Η δήθεν «ουδετερότητα», επομένως, εκ μέρους του υπουργείου Δικαιοσύνης, είναι ανάξια λόγου.

Μια πολιτική που θα είχε στη φροντίδα της το νέο άνθρωπο, που θα νοιαζόταν για τα δικαιώματά του στη μόρφωση, στη δουλιά, στη ζωή, δε θα έστρεφε εναντίον του τον «Μεγάλο Αδελφό». Από αυτή την άποψη «ευτυχώς», διότι με την απόφαση του εισαγγελέα, οι νέοι άνθρωποι πήραν νωρίς το μάθημα: Οτι ο αγώνας τους, δηλαδή, για καλύτερο σχολειό είναι ταυτόχρονα και αγώνας υπέρ της προόδου, υπέρ της δημοκρατίας, υπέρ των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Και το κυριότερο: Είναι αγώνας που για να βρει την ολοκλήρωσή του, πρέπει να μετατραπεί σε αγώνα, διαρκή και αταλάντευτο, για μια καλύτερη ζωή.