Αποφεύγει - λένε - η Ουάσιγκτον να πάρει θέση στις ελληνοτουρκικές διαφορές. Σοβαρά; Εμείς γιατί νομίζουμε ότι έχει πάρει την πιο αναπαυτική θέση: Μας έχει καθίσει στο σβέρκο...

***

Αλλωστε - σύμφωνα με το σενάριο - οι ΗΠΑ έρχονται μετά τη διένεξη, για να μας συμφιλιώσουν. Τόσες δεκαετίες παίζεται το σίριαλ "Ο καλός μπαρμπα - Σαμ", ακόμα δεν το μάθανε μερικοί;

******

Αλλωστε, το επιβεβαίωσε και ο... "Αμέρικαν Ρέππας", γνωστός και ως Νίκολας Μπερνς: Εμείς θα εργαστούμε για την ειρήνη στο Αιγαίο (όπως μόνο αυτοί ξέρουν).

******

Πολύ πρωτότυπη η ανακοίνωση που έβγαλε για το θέμα η Νέα Δημοκρατία, ότι ο υπουργός Εξωτερικών έπρεπε να κάνει διαβήματα στους διεθνείς οργανισμούς και διαμαρτυρία στους Ευρωπαίους εταίρους μας! Εμ βέβαια, να γεμίσει και κανένας σκουπιδοτενεκές στις Βρυξέλλες...

******

Εξαιρετικός εκείνος ο ταξίαρχος της Αστυνομίας, όταν προχτές το βράδυ ανακοίνωσε τα σχετικά με την υπόθεση Σεχίδη: "Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για το πώς τους σκότωσε, πώς τους κομμάτιασε, πώς τους έβαζε σε σακούλες σκουπιδιών και τους μετέφερε με το φέρι-μποτ τάδε, στη χωματερή δείνα... "

*****

Μα τι χάος είναι αυτό στην Αθήνα από την ώρα που έφυγε ο Σημίτης κι άφησε στο "πόδι" του τους υπουργούς του; Συννεφιές, αστραπές, βροντές και τοπικές βροχές αυγουστιάτικα! Ας γυρίσει να κάνει έναν ανασχηματισμό κι ας φύγει αυθημερόν...

Αρκετοί, μετά τη νίκη του Γιέλτσιν στις πρόσφατες εκλογές στη Ρωσία, εκθείασαν την εκλογική του τακτική. Μια τακτική προεκλογικής παροχολογίας, υποσχέσεων και εντυπωσιασμού, την οποία την ξέρουν καλά και οι Ελληνες εργαζόμενοι, εξ ιδίας πείρας...

Δεν έχει περάσει, όμως, ούτε ένας μήνας από τις εκλογές και πολλοί Ρώσοι απαιτούν την εξόφληση των προεδρικών, προεκλογικών γραμματίων. Μια τέτοια κατηγορία είναι και οι ανθρακωρύχοι, με τους οποίους φαίνεται πως τα 'χει βρει ιδιαίτερα σκούρα ο Ρώσος πρόεδρος. Αφού τους υποσχέθηκε διάφορα στην προεκλογική περίοδο για να τους αποσπάσει την ψήφο - όχι και πολλά, δηλαδή, κυρίως τα μεροκάματα που τους χρωστάει - τώρα σφυρίζει αδιάφορα.

Ελα, όμως, που και οι ανθρακωρύχοι δεν το βάζουν κάτω. Για βδομάδες τώρα, 11.000 περίπου ανθρακωρύχοι των ανατολικών περιοχών της χώρας απεργούσαν, ενώ τις δικές τους κινητοποιήσεις πραγματοποιούσαν ταυτόχρονα άλλοι 30.000 στη νότια περιοχή του Ροστόφ. Τις τελευταίες μέρες, βέβαια, οι ανθρακωρύχοι αναστέλλουν τις κινητοποιήσεις τους. Απ' ό,τι φαίνεται, όμως, η αγωνιστικότητά τους δεν έχει καμφθεί στο παραμικρό. Απλά, όπως δηλώνει το ανεξάρτητο συνδικάτο των ανθρακωρύχων, δίνουν μια τελευταία διορία, μέχρι τις 25 Αυγούστου, στον Πρόεδρο Γιέλτσιν για να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, διαφορετικά προγραμματίζουν πλέον την πραγματοποίηση εθνικής απεργίας.

Και πού να πάρουν σειρά και οι υπόλοιπες κατηγορίες των εργαζομένων, στους οποίους ο Γιέλτσιν υποσχέθηκε προεκλογικά λαγούς με πετραχήλια...

"Αριστερά και εξοπλισμοί", τιτλοφορείται το άρθρο του Ν. Μπίστη, μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ και υπεύθυνου για θέματα εξωτερικής πολιτικής, στα χτεσινά "ΝΕΑ". Και αφού ο αρθρογράφος αναλαμβάνει την ευθύνη, να ξεκαθαρίσει τη στάση της "Δημοκρατικής Αριστεράς" στο ευαίσθητο θέμα των εξοπλισμών, μας κίνησε την περιέργεια και το διαβάσαμε.

Οσο και να προσπαθήσαμε, πάντως, δεν καταλάβαμε γιατί ο αρθρογράφος χρησιμοποιεί και το "δημοκρατική" και το "Αριστερά". Υπάρχει δηλαδή και αντιδημοκρατική αριστερά; Ποια είναι και γιατί δεν την ονομάζει; Προφανώς, ο όρος χρησιμοποιείται απλώς και μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων. Το γεγονός, όμως, αυτό είναι και το πρώτο, που δεν προσιδιάζει στην Αριστερά. Η τελευταία, ποτέ δε χρησιμοποιούσε μεθόδους φτηνών εντυπωσιασμών και μάλιστα, για ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας, όπως η δημοκρατία. Ισα - ίσα, ήταν πάντοτε πολέμιά τους και ασκούσε αυστηρή κριτική στα συνηθισμένα τέτοια τερτίπια των αστών πολιτικών.

Δεν είναι, όμως, μόνο το παραπάνω γεγονός, που φανερώνει την ανύπαρκτη - τουλάχιστον - σχέση του αρθρογράφου με την Αριστερά. Τουλάχιστον ανύπαρκτη, γιατί η εισαγωγή του άρθρου του φανερώνει μια εχθρική, θα λέγαμε διάθεση, απέναντι στην ιστορία και την προσφορά της Αριστεράς στον τόπο μας. Μια συνειδητή διαστρέβλωση των ιδεών και της πολιτικής της, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι όποιες δικές του απόψεις. Γράφει συγκεκριμένα: "Η Δημοκρατική Αριστερά, βεβαίως, δεν τραγουδάει "Τι το θέλουμε το "Αβέρωφ", τι το θέμε το Κιλκίς". Αλλά και αρνείται να παρασυρθεί από το εντέχνως διαμορφούμενο "ρεύμα" που αναγορεύει το δόγμα της στρατιωτικής αποτροπής σε κυρίαρχο και αποκλειστικό, αγνοώντας ή συρρικνώνοντας τις πολιτικές - διπλωματικές πρωτοβουλίες σε συμπληρωματικό ρόλο".

Και όσον αφορά το δεύτερο - αν, δηλαδή, αρνείται να παρασυρθεί, κλπ. - να μας επιτρέψει να το αμφισβητήσουμε τουλάχιστον, όπως θα αποδείξουμε και παρακάτω. Οσον αφορά το πρώτο, όμως, δεν του περνά καθόλου από το μυαλό, πως είναι πολύ μικρό το μπόι του, για να παραχαράσσει και να συκοφαντεί, με τόσο θράσος και ευκολία, ως αφελές και πασιφιστικό το αριστερό και φιλειρηνικό κίνημα της εποχής, στην οποία αναφέρεται και το γνωστό τραγούδι;

Τι προτείνει όμως ο αρθρογράφος; Μα τι άλλο, την αναπροσαρμογή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας από τον αστερισμό των ΗΠΑ, σ' αυτόν της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Και δε θα είχαμε την παραμικρή αντίρρηση, για την αξιοποίηση των όποιων αντιθέσεων μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ. Ισα - ίσα, αυτό πρέπει να επιδιώκεται και να γίνεται. Μπορεί, όμως, να γίνεται, μόνον εάν δεν υπάρχουν αυταπάτες,για το χαρακτήρα, το ρόλο και τους σκοπούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης και, βέβαια, των δυνάμεων που σήμερα κυριαρχούν σ' αυτή. Και ο αρθρογράφος, όχι μόνο έχει μπόλικες τέτοιες αυταπάτες, αλλά ουσιαστικά περιμένει τη λύση των προβλημάτων της χώρας από τις καλές προθέσεις των Βρυξελλών. Η παλιά λογική της "Ψωροκώσταινας" σε ευρωπαϊκή έκδοση...

Η λογική αυτή, όμως, ούτε σχέση έχει με την Αριστερά, ούτε και απαλλάσσει τη χώρα από την κούρσα των εξοπλισμών. Η αλλαγή πατρώνων και αφεντικών δεν πρόκειται στο παραμικρό να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων της εξωτερικής μας πολιτικής, το λαό και τη χώρα γενικότερα. Το αντίθετο θα κάνει. Θα εντείνει τα σημερινά αδιέξοδα. Πάμπολλες οι αποδείξεις και τα σχετικά παραδείγματα και πλούσια η θεωρητική τεκμηρίωση του θέματος, τόσο από παλιά, όσο και από τις τελευταίες δεκαετίες, όταν ο αρθρογράφος δοκίμαζε τα διάφορα πολιτικά "πουκάμισα".

Λέει κι άλλα, βέβαια, ο αρθρογράφος και για να μη τον αδικήσουμε, πρέπει να σημειώσουμε την αυστηρή κριτική του σε υπαρκτές εθνικιστικές αντιλήψεις και πρακτικές. Στην πραγματικότητα, όμως, η κριτική αυτή είναι στις σημερινές συνθήκες σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματική. Καθώς, εντείνεται όλο και περισσότερο στην περιοχή, η εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής (αμερικάνικης και "ευρωπαϊκής") του "διαίρει και βασίλευε" και οξύνονται τα διάφορα προβλήματα, είναι υπαρκτός και θα δυναμώνει ο κίνδυνος της ενίσχυσης των εθνικιστικών αντιλήψεων, ιδιαίτερα αν δεν προβάλλεται μια πολιτική πραγματικής διεξόδου, ουσιαστικής και αποτελεσματικής αντίστασης και υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της χώρας, της ισότιμης συμμετοχής της στην ευρύτερη περιοχή και γενικότερα.

Και όσα προβάλλει ο αρθρογράφος, δε συνιστούν μια τέτοια πολιτική...