Δεν είναι, όμως, μόνο το παραπάνω γεγονός, που φανερώνει την ανύπαρκτη - τουλάχιστον - σχέση του αρθρογράφου με την Αριστερά. Τουλάχιστον ανύπαρκτη, γιατί η εισαγωγή του άρθρου του φανερώνει μια εχθρική, θα λέγαμε διάθεση, απέναντι στην ιστορία και την προσφορά της Αριστεράς στον τόπο μας. Μια συνειδητή διαστρέβλωση των ιδεών και της πολιτικής της, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι όποιες δικές του απόψεις. Γράφει συγκεκριμένα: "Η Δημοκρατική Αριστερά, βεβαίως, δεν τραγουδάει "Τι το θέλουμε το "Αβέρωφ", τι το θέμε το Κιλκίς". Αλλά και αρνείται να παρασυρθεί από το εντέχνως διαμορφούμενο "ρεύμα" που αναγορεύει το δόγμα της στρατιωτικής αποτροπής σε κυρίαρχο και αποκλειστικό, αγνοώντας ή συρρικνώνοντας τις πολιτικές - διπλωματικές πρωτοβουλίες σε συμπληρωματικό ρόλο".

Και όσον αφορά το δεύτερο - αν, δηλαδή, αρνείται να παρασυρθεί, κλπ. - να μας επιτρέψει να το αμφισβητήσουμε τουλάχιστον, όπως θα αποδείξουμε και παρακάτω. Οσον αφορά το πρώτο, όμως, δεν του περνά καθόλου από το μυαλό, πως είναι πολύ μικρό το μπόι του, για να παραχαράσσει και να συκοφαντεί, με τόσο θράσος και ευκολία, ως αφελές και πασιφιστικό το αριστερό και φιλειρηνικό κίνημα της εποχής, στην οποία αναφέρεται και το γνωστό τραγούδι;