Η τακτική της "Good Year" δεν είναι καινούρια. Θυμίζει τις μεθόδους των παλιών χρυσοθήρων που αφού πρώτα λεηλατούσαν τεράστιες εκτάσεις, ακριβώς την ώρα του φευγιού τους, έβαζαν ένα μπουρλότο τινάζοντας στον αέρα το απαξιωμένο πια χρυσωρυχείο. Βέβαια, οι πολυεθνικές του σήμερα δεν μπορούν να κατηγορηθούν για τυχοδιωκτισμό. Οι μέθοδές τους - και της "Good Year", και της "Pirelli" που προηγήθηκε, και της "Ζήμενς" που απειλεί ότι αν δεν της δοθούν οι προμήθειες του ΟΤΕ θα φύγει από την Ελλάδα - κάθε άλλο παρά στην τύχη κινούνται.

Σε ό,τι αφορά τους κομμουνιστές, γνωρίζουν πολύ καλά, ότι για τις πολυεθνικές, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ισχύει η αρχή του "όπου κέρδος και πατρίς". Ομως, όταν το παραπάνω γίνεται άλλοθι, για τους πολιτικούς υπαλλήλους των πολυεθνικών, τότε η πρόκληση φτάνει στα άκρα. Βγαίνει για παράδειγμα προχτές η Β. Παπανδρέου, εντελώς... αθώα για τα όσα συμβαίνουν στον τομέα πολιτικής ευθύνης της, και όταν ερωτάται για το"λουκέτο" της "Good Year", απαντά: "Τι να κάνουμε. Αυτοί είναι οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς"! Οσο για τον... προστάτη της εργατικής τάξης, Ε. Γιαννόπουλο, αναφωνεί σε στιγμές σοσιαλίζουσας αμπελοφιλοσοφίας: "Το κεφάλαιο δεν ορίζεται"... Και τι προτείνουν οι αξιότιμοι κυβερνώντες;

"Το κεφάλαιο δεν ορίζεται", λοιπόν. Μάλιστα. Κι αν έτσι είναι, τότε ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο, κύριοι της κυβέρνησης; Ποια άλλη ομολογία χρειάζεται, για να αποδειχτεί περίτρανα ότι τα αστικά πολιτικά κόμματα έχουν αποδεχτεί το ρόλο του διακοσμητικού στοιχείου ή στην καλύτερη περίπτωση του διαμεσολαβητή των συμφερόντων του ανεξέλεγκτου κεφαλαίου; "Αυτά έχει η ελεύθερη αγορά", λοιπόν. Μάλιστα. Ποια άλλη ομολογία χρειάζεται για το πού οδηγεί η πολιτική της "ελεύθερης αγοράς"; Αλλά και πόσο θράσος πρέπει να διαθέτουν όσοι προωθούν αυτήν την πολιτική, την πολιτική της ανεργίας, του ξεζουμίσματος του λαού και του τόπου, ώστε να εμφανίζουν τα αποτελέσματα της δικής τους πολιτικής, ως αναπόφευκτα και μη αναστρέψιμα; Που όχι μόνο καλύπτουν την κερδοσκοπική δράση του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά γίνονται και εντεταλμένοι τους, πλασάροντας στον ελληνικό λαό το "δίλημμα": "Η θα κάνουμε όλα τα κέφια στη "Ζήμενς", στον Κόκκαλη, στην "Good Year" ή χαθήκαμε"!

Τι δείχνουν χειροπιαστά τα παραπάνω; Τίποτε λιγότερο από το ότι, όχι μόνο την ανάπτυξη του τόπου δεν μπορεί να εξασφαλίσει η υποταγή στις πολυεθνικές, αλλά ούτε το στοιχειώδες, σημερινό μεροκάματο του εργαζόμενου. Πως αυτή η πολιτική, που σήμερα φτιάχνει Προεδρικά Διατάγματα στα μέτρα της "Good Year", αύριο δε θα διστάσει να εμφανίσει ως απόλυτο Δίκαιο το "Σύνταγμα των πολυεθνικών", με δικαιολογία να τις κρατήσουμε για να μην φύγουν! Σ' αυτήν την πολιτική του "μπάτε σκύλοι αλέστε", δε χωράει καμία διόρθωση. Μόνο ριζική αλλαγή, μέσα από την εκ βάθρων ανατροπή της.