Λες και τα εργοστάσια υπολειτουργούν και κλείνουν επειδή δεν είναι βιώσιμα και όχι γιατί ο Λαναράς αποφάσισε να στραφεί σε άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, κυνηγώντας περισσότερα κέρδη.
Οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να έχουν βγάλει συμπεράσματα από τη μέχρι τώρα πείρα τους. Δυστυχώς, όμως, εξακολουθούν να αποδίδουν οπουδήποτε αλλού τις ευθύνες για την εργασιακή τους ανασφάλεια, εκτός από τον Λαναρά και την πολιτική που γεννάει και συντηρεί τους Λαναράδες, μαζί με όσους την υπηρετούν.
«Απεργία - συλλαλητήριο η απάντηση των εργαζομένων», έλεγε ο πρωτοσέλιδος τίτλος της χτεσινής «Αυγής», με υπέρτιτλο «Αύριο στις 12 το μεσημέρι στο Πεδίον του Αρεως» και τον πλαγιότιτλο να σημειώνει: «Κατά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ - Εντυπωσιακή "πρόβα τζενεράλε" των κινητοποιήσεων χτες στις συγκοινωνίες».
Το μόνο που ...ξέχασε η «Αυγή» να σημειώσει είναι το γεγονός πως το πλαίσιο θέσεων και αιτημάτων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δε στρέφεται κατά «των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων». Και μετά παραπονιέται επειδή της καταλογίζουμε ότι παίζει το ρόλο «φύλλου συκής» στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό.
Μεγάλη αύξηση - κατά 25% - του ποσοστού μολύνσεων από ΕΪΤΖ έχει σημειωθεί στην Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, όπου έχουν καταγραφεί 1,6 εκατομμύρια κρούσματα. Περίπου το 75% από τις μολύνσεις που αναφέρθηκαν μεταξύ του 2000 και του 2004 ήταν κάτω των 30 ετών (όταν στη Δυτική Ευρώπη το ποσοστό της αντίστοιχης ηλικίας) ήταν 33%, με αποτέλεσμα η Ρωσία να έχει τη μεγαλύτερη επιδημία ΕΪΤΖ στην Ευρώπη.
Κι όταν ρωτήθηκε ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ απ' το «Ρ» πού οφείλεται η διαφορά στο ποσοστό αύξησης μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης, απάντησε πως στη Ρωσία καταγράφτηκαν πρόσφατα 340.000 χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών που θεωρούνται φορείς της ασθένειας.
Κάποτε οι χώρες αυτές είχαν τον «πλούτο» της πρόληψης που τους είχε εξασφαλίσει ο σοσιαλισμός, ενώ τώρα έχουν μείνει γυμνές σαν την Αφρική. Ηδη απ' τον Απρίλη του 1996 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) είχε προειδοποιήσει ότι η «κατάρρευση του κομμουνισμού το 1990 προκάλεσε επιδημία λοιμωδών νόσων, όπως η χολέρα και η διφθερίτιδα, η φυματίωση και τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως η σύφιλη».
Η καπιταλιστική «ελευθερία» - σε αντίθεση με τον «επάρατο» κομμουνισμό που είχε υποχρεωτική και δωρεάν την πρόληψη - έχει το τίμημά της. Και πάνω απ' όλα σου διασφαλίζει το «δικαίωμα» να πεθαίνεις στα νιάτα σου, τρυπώντας τις φλέβες σου ή απ' τον ιό του ΕΪΤΖ...
Αναμφίβολα, η μαρτυρία του κ. Ζαχαράκι είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, αφού ρίχνει περισσότερο φως στη στάση της κυβέρνησης της ΝΔ, σχετικά με το διαβόητο «σχέδιο Ανάν». Οταν ο Κ. Καραμανλής ήθελε να εμφανίζεται, πάνω - κάτω, ως ουδέτερος, ισχυριζόμενος ότι συμπαραστέκεται στις αποφάσεις των Κυπρίων...
Οι εργαζόμενοι, πάντως, μπορούν και πρέπει να απεργήσουν. Μπορούν και πρέπει να πάρουν μαζικά και αποφασιστικά μέρος στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, που γίνονται στην Αθήνα και σε δεκάδες πόλεις σε όλη τη χώρα.
Και, πάνω απ' όλα, μπορούν και πρέπει να σκεφτούν. Ακόμη και όσοι, για τον έναν ή άλλο λόγο, δεν απεργήσουν ή δεν πάρουν μέρος στις απεργιακές συγκεντρώσεις.
Πόσο θα αντέξουν ακόμη το κάθε φέτος και χειρότερα; Πόσο ακόμη θα ανέχονται την εξόφθαλμη υποκρισία και διγλωσσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Πότε θα βροντοφωνάξουν φτάνει πια; Είναι ή όχι υπαρκτή και έντονη σήμερα η ανάγκη του μαζικού απεγκλωβισμού των εργαζομένων από το δόκανο του δικομματισμού και της αποφασιστικής αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων; `Η, μήπως, δε χειροτερεύουν συνεχώς και περισσότερο τα πράγματα για τους εργαζόμενους και το λαό, όσο κυριαρχούν οι κάθε λογής αυταπάτες και τα ψεύτικα διλήμματα; Οσο κυριαρχούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, η ίδια σε ουσία και περιεχόμενο πολιτική τους;
Κι αν κάποιοι τα σκέφτονται όλ' αυτά και, πιθανά, διστάζουν να κάνουν το «μεγάλο βήμα», ας αρπάξουν τη μεγάλη ευκαιρία των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών του επόμενου χρόνου, κάνοντας ένα «μικρότερο».
Ας καταψηφίσουν μαζικά τους συνδυασμούς, που θα υποστηρίξουν οι εταίροι του δικομματισμού. Να στείλουν ένα μαζικό και αποφασιστικό μήνυμα αποδοκιμασίας και καταδίκης της αντιλαϊκής πολιτικής και πρακτικής τους. Ας υπερψηφίσουν τους συνδυασμούς αγωνιστικής συνεργασίας, που θα στηρίζει το ΚΚΕ.
Εχει κανείς, άραγε, και την παραμικρή αμφιβολία ότι και μόνο το γεγονός αυτό θα αποτελέσει ένα «φρένο» στην αντιλαϊκή κατηφόρα των κυβερνώντων;