Και, βέβαια, σαν πρακτικοί άνθρωποι που είναι, δεν περιορίστηκαν μόνο στο να εκφράσουν την «ευαισθησία» τους για την ανεργία και τα άλλα προβλήματα, αλλά έσπευσαν να προτείνουν και συγκεκριμένες λύσεις. Για παράδειγμα, δήλωσαν πρόθυμοι να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της ανεργίας και των άλλων προβλημάτων της Β. Ελλάδας, με τον όρο ότι η κυβέρνηση: Πρώτον, θα θεσπίσει πρόσθετα «ειδικά κίνητρα για την απασχόληση των ανέργων της Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης» καθώς και «αυξημένες κρατικές ενισχύσεις» για τις επιχειρήσεις του βορειοελλαδικού τόξου. Δεύτερον, να επισπευστεί η ολοκλήρωση των υποδομών μεταφορών, ώστε οι επιχειρήσεις της περιοχής να μπορούν να εκμεταλλευτούν εμπορικά τις γειτονικές βαλκανικές αγορές.
Βλέπετε, οι βιομήχανοι και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες, στις όποιες «ευαισθησίες» εκφράζουν, προσπαθούν να συνδυάζουν πάντα «το τερπνόν μετά του ωφελίμου». Και στην προκειμένη περίπτωση, εκμεταλλευόμενοι την αυξημένη ανεργία - που είναι αποτέλεσμα της κερδοσκοπικής τους ασυδοσίας - ζητούν από την κυβέρνηση πρόσθετα προνόμια για να προσλάβουν τους ανέργους! Δηλαδή, εδώ είναι που ταιριάζει απόλυτα το «τρώγοντας, έρχεται η όρεξη»...
Μια ακόμα προπαγανδιστική φιέστα εξωραϊσμού της αντεργατικής πολιτικής της ΕΕ διοργάνωσαν χτες εννιά Ευρωπαίοι υπουργοί Απασχόλησης, ανάμεσά τους και ο Σ. Τσιτουρίδης, οι οποίοι, κατά τη διάρκεια «τηλεδιάσκεψης», έδωσαν στη δημοσιότητα μια κοινή δήλωση για το λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Πρότυπο». Η χρονική συγκυρία, βέβαια, καθόλου τυχαία δεν είναι, αν αναλογιστεί κανείς ότι η στρατηγική της Λισαβόνας «πιέζει» (επίκειται μάλιστα και το Εαρινό Συμβούλιο της ΕΕ για το συγκεκριμένο ζήτημα), ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται και η «διαβούλευση» για την παραπέρα αντιδραστικοποίηση του Εργατικού Δικαίου.
Ομως, κάτω από τα «φρου - φρου και αρώματα» που συμπεριέλαβαν στη δήλωσή τους οι υπουργοί, δεν κατάφεραν να κρύψουν τις πραγματικές στοχεύσεις της ενιαίας πολιτικής τους. Μιλάνε για «διά βίου μάθηση» τάχα προς όφελος των εργαζομένων, ενώ στην πραγματικότητα αποσκοπεί στο να αποκτούν οι εργαζόμενοι κάθε φορά τις δεξιότητες που απαιτούνται για να παράγουν περισσότερα κέρδη για το κεφάλαιο. Για «ασφάλεια στην αλλαγή επαγγελματικής πορείας», υπονοώντας ότι οι εργαζόμενοι θα αλλάζουν εργοδότες και επαγγέλματα, πάντα ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Για «αύξηση του ποσοστού δραστηριότητας των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας» που σημαίνει ξεζούμισμα μέχρι τον τάφο. Για «αναθεωρήσεις των συστημάτων κοινωνικής προστασίας», εννοώντας το παραπέρα χτύπημα των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης και πάει λέγοντας. Στοιχεία που περιγράφουν με τον πιο καθαρό τρόπο το ...«Κοινωνικό Πρότυπο», που προωθεί το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του.
Στις κινητοποιήσεις των νοσοκομειακών γιατρών της Αθήνας και του Πειραιά τον περασμένο Δεκέμβρη, ψηφίστηκε ως πλαίσιο διεκδίκησης η εξάωρη σταθερή ημερήσια εργασία, το πενθήμερο με μια εφημερία σε 30ωρη βδομάδα, προσλήψεις μόνιμων γιατρών, καμιά ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων χωρίς καμιά διευθέτηση του χρόνου εργασίας όπως προωθείται απ' την Ευρωπαϊκή Ενωση και 1.600 ευρώ βασικός μισθός για το νεοπροσλαμβανόμενο γιατρό.
Στην προχτεσινή, όμως, συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της Ενωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών - Πειραιώς (ΕΙΝΑΠ) πάρθηκε απόφαση να ξαναπάνε στο διάλογο με τον Αβραμόπουλο με ψήφους 5-4. Υπέρ ψήφισαν οι σύμβουλοι της ΔΗΚΝΙ - στηρίζεται απ' τη ΝΔ - η «Αγωνιστική Ενότητα Γιατρών» - στηρίζεται απ' το ΣΥΝ - και ένας σύμβουλος της ΠΑΣΚ. Κατά της συμμετοχής στο διάλογο και υπέρ της αγωνιστικής διεκδίκησης του παραπάνω πλαισίου, τάχτηκαν οι σύμβουλοι της «Δημοκρατικής Πανεπιστημονικής Κίνησης» και ένας σύμβουλος της ΑΡΣΙ και της ΠΑΣΚ.
Κάποια στιγμή ίσως ανακαλύψουν ότι μέσα απ' αυτή τη διαδικασία δε λύνεται κανένα πρόβλημα και αποχωρήσουν απ' το διάλογο όπως έκανε πριν λίγο καιρό η Ομοσπονδία των νοσοκομειακών γιατρών (ΟΕΝΓΕ) διαπιστώνοντας τα ίδια αδιέξοδα. Ενα ατέρμονο μέσα-έξω δηλαδή με τα προβλήματα να σωρεύονται και να οξύνονται και για τους γιατρούς και για τους ασθενείς.
Το μόνο που παρέλειψε να συνυπολογίσει είναι ότι η ιδιωτικοποίηση δε θα γίνει «κάποτε» στο μέλλον, αλλά έχει, ήδη, ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια και συνεχίζεται. Οχι απλά χωρίς κανόνες, αλλά και ενάντια στους υπάρχοντες συνταγματικούς κανόνες.
Εκτός κι αν οι χορηγίες, τα πανάκριβα όσο και κατευθυνόμενα μεταπτυχιακά, τα κοινοτικά κονδύλια που οδηγούν σε συμπράξεις με επιχειρήσεις και η «υιοθέτηση» από επιχειρηματικούς κλάδους ολόκληρων πανεπιστημιακών τμημάτων είναι ...δείγματα αναβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου.
Επίσης, πρέπει να θυμίσουμε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις ...γενικώς γίνονται μόνο με τους κανόνες που θέτουν οι ιδιώτες και σ' αυτήν τη χώρα το έχουμε μάθει πολύ καλά αυτό το μάθημα. Οπότε ας μην κουράζονται οι κυβερνώντες να μας μιλάνε για «θεσμική θωράκιση» των συμφερόντων μας και άλλα τέτοια.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ του Θόδωρου Πάγκαλου σχετικά με το άσυλο, ακόμη δεν καταλάβαμε. Τις απορρίπτει ή όχι η αξιωματική αντιπολίτευση;
Η ερώτηση, βέβαια, είναι ρητορική και θέλει αποκλειστικά και μόνο να υπογραμμίσει το γεγονός της - τουλάχιστον - μη σαφούς και κατηγορηματικής τοποθέτησης για το θέμα απ' την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Από κει και πέρα, ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του. Πόσο μάλλον, όταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έδειξε να στενοχωριέται με τις γνωστές σε όλους δηλώσεις του πρώην υπουργού...
ΑΠΟΡΙΕΣ... δημιούργησε με όσα είπε προχτές ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας. Καταναλώνουμε περισσότερα απ' όσα παράγουμε, δήλωσε με αυστηρό ύφος, μαλώνοντας τους εργαζόμενους.
Αν συμβαίνει αυτό, όμως, τότε πώς γίνεται και αυτοί, που δεν παράγουν τίποτε, καταναλώνουν περισσότερα απ' όσα όλοι οι εργαζόμενοι μαζί..;