Για τη «βιωσιμότητα» των Ταμείων άρχισαν (δήθεν) να κλαίνε πάλι τα επιτελεία και τα ΜΜΕ της άρχουσας τάξης ... ανησυχώντας, επειδή η εκτόξευση των ανέργων σε πάνω από 1 εκατομμύριο «συνεπάγεται ετήσιες απώλειες 5 δισ. για τα Ταμεία». Γεγονός που, όπως τονίζουν όλο νόημα, «θα οδηγήσει σε επιπλέον μειώσεις ασφαλιστικών και κοινωνικών υπηρεσιών...» Δηλαδή, για τα κόμματα και τα αστικά ΜΜΕ θεωρείται αυτονόητο πως τα φαινόμενα που γεννά η κρίση, όπως αυτό της τεράστιας ανεργίας, και οι συνέπειές τους που μετακυλίονται στις πλάτες των εργαζομένων, όπως η κατακόρυφη πτώση των πόρων των Ταμείων πρέπει να φορτωθούν ξανά σε ασφαλισμένους και συνταξιούχους. Ομως, τα έσοδα των Ταμείων δεν τα μείωσαν οι εργαζόμενοι. Δεν επέβαλαν αυτοί την ανασφάλιστη εργασία. Δεν ευθύνονται αυτοί για το κλείσιμο επιχειρήσεων και την τεράστια αύξηση απολύσεων και ανεργίας. Δεν είναι αυτοί που χρωστάνε δισ. ευρώ στα Ταμεία, είναι το κράτος και οι εργοδότες. Ισα - ίσα. Οι εργαζόμενοι είναι οι μόνοι που βρέξει - χιονίσει, κάθε μήνα, καταθέτουν το ποσό που τους αναλογεί στα Ταμεία (όπως φυσικά και το ποσό που αναλογεί στους εργοδότες, αφού και η εργοδοτική εισφορά είναι μέρος της απλήρωτης εργασίας που οι καπιταλιστές τσεπώνουν από τον κόπο των εργατών)...

Τι δε λέει κανείς από όλους αυτούς που υποτίθεται ότι ανησυχούν για τη «βιωσιμότητα» των Ταμείων; Οτι η μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 5% που ήδη ξεκίνησε να εφαρμόζει η συγκυβέρνηση, θα εκτινάξει ακόμα περισσότερο το πρόβλημα των Ταμείων. Σύμφωνα με υπολογισμούς των διοικήσεων των ίδιων των Ταμείων, οι νέες απώλειες προσεγγίζουν το 1 δισ. ευρώ το χρόνο! Ετσι, την ώρα που παροχές όπως αυτές, οι οποίες αφορούν την ιατροφαρμακευτική κάλυψη και την επιδότηση των ανέργων κ.τ.λ. (παροχές που συνδέονται με αυτό που οι εργοδότες και οι υπηρέτες τους ονομάζουν «μη μισθολογικό κόστος») καθίστανται όλο και πιο απαραίτητες για εκατοντάδες χιλιάδες εργατικές οικογένειες, η συγκυβέρνηση ουσιαστικά «στραγγαλίζει» όσες (ανεπαρκείς κι αυτές) έχουν απομείνει. Αντί να αυξήσει τις εργοδοτικές εισφορές, τις μειώνει. Πετάει το μπαλάκι ξανά στους ασφαλισμένους εκβιάζοντάς τους ότι αν δε δεχτούν τις νέες ανατροπές (μειώσεις παροχών και αυξήσεις ορίων ηλικίας) κινδυνεύουν να μείνουν εντελώς ανυπεράσπιστοι. Ομως, η ίδια η πείρα των εργαζομένων μαρτυρά πως η ανοχή και η υποχωρητικότητα μόνο το δρόμο προς τον γκρεμό ανοίγει, εδώ και χρόνια. Το δρόμο σε συνεχείς ανατροπές και θυσίες, για να πλουτίζει η μεγαλοεργοδοσία, δρόμο που τελικά οδηγεί σ' αυτό από το οποίο δήθεν θα γλίτωναν: σταδιακά αλλά σταθερά να μένουν εντελώς ανυπεράσπιστοι κι αυτοί και τα παιδιά τους.