Με το ένα χέρι αρπάζουν όσα περισσότερα μπορούν από τους ΕΒΕ και τις μικρές επιχειρήσεις, επιβάλλοντας πρόσθετα αναδρομικά χαράτσια. Με το άλλο χαρίζουν απλόχερες φοροαπαλλαγές στα μονοπώλια που έχουν «ανακηρυχτεί ή θα ανακηρυχτούν επίσημοι διεθνείς χορηγοί από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή και έχουν συνάψει ή θα συνάψουν σύμβαση με τη ΔΟΕ και τον Αθήνα 2004».

Σύμφωνα με εγκύκλιο που κοινοποίησε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών - και σε εφαρμογή νόμου που ψήφισε η προκάτοχη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - απαλλάσσονται από τη φορολογία τα εισοδήματα των εν λόγω «χορηγών», που προέρχονται από κάθε είδους «υπηρεσίες ή αγαθά» και αφορούν στην τέλεση των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων...

Το ότι η αυτοκινητοβιομηχανία αποτελεί έναν από τους πλέον κερδοφόρους σύγχρονους κλάδους παραγωγής, είναι, λίγο - πολύ, γνωστό σε όλους. Αυτό που ίσως δεν είναι τόσο γνωστό, είναι το μέγεθος της υπεραξίας, που αντλούν οι αυτοκινητοβιομήχανοι από τη δουλιά των εργαζομένων, προκειμένου να παρουσιάζουν κάθε χρόνο τεράστια κέρδη και να επενδύουν μάλιστα αστρονομικά ποσά σε άλλες χώρες, όπως η Κορέα, η Ινδονησία, κλπ., με ασύγκριτα χαμηλότερο εργατικό κόστος από αυτό των ευρωπαϊκών κρατών, προκειμένου να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τα υπερκέρδη τους.

Σύμφωνα, λοιπόν, με έρευνα του παγκόσμιου Κέντρου Ερευνών Αγοράς, το εργοστάσιο της «Nissan» στο Σάντερλαντ της Αγγλίας αναδείχτηκε το 2002 για έβδομη συνεχόμενη χρονιά το παραγωγικότερο εργοστάσιο της εταιρίας στην Ευρώπη, κατασκευάζοντας περίπου 300.000 αυτοκίνητα τύπου «Almera», «Primera» και «Micra». Από τη συνολική παραγωγή, σε κάθε εργαζόμενο του εργοστασίου αντιστοιχούσαν για τη χρονιά αυτή 99 αυτοκίνητα, μόλις 6 λιγότερα από το 1998, οπότε και καταγράφηκε το μεγαλύτερο ρεκόρ παραγωγής στο εργοστάσιο με 105 αυτοκίνητα ανά εργαζόμενο. Αν τώρα υπολογίσει κανείς ότι ο μισθός κάθε εργαζόμενου δεν ξεπερνάει τη χονδρική τιμή τριών, το πολύ τεσσάρων, αυτοκινήτων της εταιρίας, εύκολα αντιλαμβάνεται το τεράστιο κέρδος που προκύπτει για την αυτοκινητοβιομηχανία από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης κάθε εργαζόμενου.

Βέβαια, για να συμπληρώσουμε την όλη εικόνα, πρέπει να σημειώσουμε και το εξής: Οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες δεν εκμεταλλεύονται άγρια μόνο τους εργάτες, που παράγουν τα αυτοκίνητα. Εκμεταλλεύονται και τους εργαζόμενους - καταναλωτές και, μάλιστα, με χίλιους δυο τρόπους. Κι αν το μυαλό σας πηγαίνει στην τιμή των αυτοκινήτων ή των ανταλλακτικών, τις αλλεπάλληλες παραγωγές νέων μοντέλων, την ανάλογη διαφήμιση - πλύση εγκεφάλου, τα «κόλπα» των δόσεων, των δανείων, κλπ., κλπ., δεν κάνετε λάθος, αλλά δεν είναι μόνον αυτά. Καθορίζουν, επίσης, στον έναν ή άλλο βαθμό ακόμη και την πολιτική κυβερνήσεων και των κυρίαρχων δυνάμεων ολόκληρων χωρών. Οι αποδείξεις και γι' αυτό το γεγονός δεν είναι λίγες και καθόλου μακριά μας. Δες τε, για παράδειγμα, την κατάσταση των μέσων μαζικής μεταφοράς στη χώρα μας ή τα διάφορα μέτρα απόσυρσης παλιότερων μοντέλων. Ακόμη και στην Αθήνα, για να αναπτυχθούν - όσο και όπως αναπτύχθηκαν - τα αστικά μέσα μαζικής μεταφοράς, έπρεπε το κυκλοφοριακό πρόβλημα να φτάσει κυριολεκτικά στο «κόκκινο». Για να μην αναφέρουμε το αδιαμφισβήτητο γεγονός, πως εάν υπήρχε σύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο σε όλη την Ελλάδα, θα υπήρχε η δυνατότητα οικονομικής, άνετης, ασφαλούς και φιλικής στο περιβάλλον μεταφοράς επιβατών και εμπορευμάτων, χωρίς να χρειάζονται τα δεκάδες χιλιάδες φορτηγά, λεωφορεία, κλπ., κλπ.