Γρηγοριάδης Κώστας

Αυτή ακριβώς είναι και η «μηδενική βάση» που διακηρύσσει η κυβέρνηση. Τα μέλη, οι φίλοι, οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ που διατηρούν ακόμα αυταπάτες για το ποιον υπηρετεί η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης έχουν ένα ακόμα στοιχείο χρήσιμο, για να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Και να πάρουν τις αποστάσεις τους όσο είναι καιρός. Οχι απλά από το ΠΑΣΟΚ, αλλά από την ουσία της πολιτικής που αυτό εφαρμόζει σήμερα και την οποία ακριβώς ίδια και απαράλλαχτη διακηρύσσει ότι θέλει να εφαρμόσει η ΝΔ αύριο.

Μπορούμε να τους φράξουμε το δρόμο. Οι τρεις πανελλαδικές απεργίες (26 Απρίλη, 1η Μάη, 17 Μάη) δείχνουν το δρόμο. Να συνεχίσουμε έγκαιρα. Γιατί μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδείς κοψοχέρης αναγνωρίζεται...

Κι επειδή κάποιοι μπορεί να αμφισβητήσουν τα παραπάνω, αφού «η κυβέρνηση πήρε πίσω τις προτάσεις της», παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα από τη συνέντευξη της Αννας Διαμαντοπούλου στα χτεσινά «Νέα». Ρωτάει η δημοσιογράφος: «Κάποιοι -και δεν εννοώ την κυβέρνηση απαραιτήτως- υποστηρίζουν ότι το Ασφαλιστικό μπορεί να λυθεί με δύο μόνο τρόπους: ή με αύξηση των ορίων ηλικίας ή με μείωση των συντάξεων ή με συνδυασμό αυτών των δύο. Εσείς θεωρείτε πως υπάρχει "τρίτος δρόμος", που δε θα ακουμπά σε αυτά τα δύο στοιχεία;».

Ορίστε και η σαφής και κατηγορηματική απάντηση της κ. επιτρόπου, από τα χτεσινά «Νέα»:«Πιστεύω ότι αυτά τα δύο στοιχεία θα πρέπει να είναι στοιχεία της λύσης».

Περισσεύουν τον καιρό αυτό οι «συμβουλές» προς τους εργαζόμενους και, ιδιαίτερα, προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Πρέπει να ξεκινήσει ο διάλογος λένε όλοι τους, με τον ένα ή άλλο τρόπο. Και εννοούν, πρώτα και κύρια - αλλά χωρίς συνήθως να το λένε - την παύση των αγώνων. Να τελειώσει η φάση της αντιπαράθεσης και να μπούμε στη φάση της αναζήτησης λύσεων, όπως λένε μερικοί, περισσότερο ανοιχτά.

Ναι, αυτό κυρίως τους καίει και τους τσουρουφλίζει, η αγωνιστική συσπείρωση των εργαζομένων και του λαού. Το γεγονός, για παράδειγμα, πως και η δεύτερη πανελλαδική 24ωρη απεργία σημείωσε εξίσου μεγάλη επιτυχία, όπως και η πρώτη - αν όχι μεγαλύτερη. Το γεγονός, πως οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν, μέσα από την ίδια τους την πείρα, ότι η αγωνιστική τους ενότητα αποτελεί το δικό τους όπλο.

Ας μας απαντήσουν, όμως, οι κάθε λογής «συμβουλάτορες» στα παρακάτω απλά ερωτήματα: Πρώτον, γιατί βάζουν σε αντιπαράθεση τον όποιο διάλογο και τους αγώνες των εργαζομένων; Με αυτό τον τρόπο, δε διεκδικεί και, ταυτόχρονα, διαπραγματεύεται το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, είτε με την εργοδοσία είτε με την εκάστοτε κυβέρνηση; Αγωνίζεται και διεκδικεί, ενώ ταυτόχρονα, διαπραγματεύεται. Αυτό γίνεται δεκαετίες τώρα. Και δεύτερο, γιατί κάνουν πως δε βλέπουν, ότι δεν υπάρχει σήμερα η παραμικρή βάση «διαλόγου» (διάβαζε: διαπραγμάτευσης); Η κυβέρνηση έκανε γνωστές τις προτάσεις της και, κυρίως, έκανε πολύ καθαρή τη λογική της. Δηλαδή, να πληρώσουν οι εργαζόμενοι το όποιο σημερινό πρόβλημα του ασφαλιστικού, όπως και την παραπέρα δραστική περικοπή των σχετικών κρατικών δαπανών ή και των εργοδοτικών εισφορών. Οι εργαζόμενοι, από την πλευρά τους, με τις δυο μεγάλες πανελλαδικές απεργίες και πολύμορφες άλλες κινητοποιήσεις, έκαναν και αυτοί καθαρές τις δικές τους θέσεις: Κατηγορηματικότατο «όχι» στις προτάσεις και στη λογική της κυβέρνησης. Να πληρώσουν όσοι καταλήστευσαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Να βελτιωθούν ουσιαστικά οι όροι και οι παροχές του ασφαλιστικού συστήματος, χωρίς να χρεωθούν κι άλλα βάρη οι εργαζόμενοι.

Ο καθένας καταλαβαίνει, ότι οι θέσεις των δύο πλευρών είναι αντιδιαμετρικά αντίθετες. Υπάρχει άλλος δρόμος, από τη συνέχιση και κλιμάκωση των εργατικών και λαϊκών αγώνων, για να βρουν μια ελάχιστη - έστω - ικανοποίηση τα αιτήματα των εργαζομένων;

«Μα το ΠΑΣΟΚ είναι Αριστερά. Εγώ δε φανταζόμουν ποτέ ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι Αριστερά. Αν καμιά φορά ξεφεύγουμε, πρέπει να τα ξαναβρούμε»!!!

Πρόκειται για δήλωση του κ. Τσοχατζόπουλου, χτες από το Ηράκλειο της Κρήτης. Από εμάς, ουδέν σχόλιον...