ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Θράσος

Γρηγοριάδης Κώστας

«Για τον εκλογικό νόμο δε ζητάμε αναγκαστικά συναίνεση. Ζητάμε υπεύθυνο και εποικοδομητικό διάλογο». Είναι τα ακριβή λόγια του υπουργού Εσωτερικών, Κ. Σκανδαλίδη, σε συνέντευξή του στα χτεσινά «Νέα». Και τα σημειώνουμε, γιατί χρειάζεται απροσμέτρητο θράσος, να μιλάς για «υπεύθυνο και εποικοδομητικό διάλογο», όταν έχεις στρώσει το τραπέζι με το γνωστό ληστρικό και αντιδημοκρατικό τραπεζομάντιλο του νέου εκλογικού συστήματος. Οταν κυβερνάς τη χώρα 20 χρόνια και ούτε καν διανοήθηκες να υλοποιήσεις τα όσα είχες υποσχεθεί πριν αναλάβεις την κυβερνητική εξουσία («Το ΠΑΣΟΚ θα επιδιώξει την καθιέρωση της απλής αναλογικής», κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ -15/10/1977). Οταν έχεις απορρίψει επανειλημμένα όλες τις σχετικές προτάσεις στη Βουλή και έχεις ακολουθήσει μια πορεία ολόπλευρης ενίσχυσης του δικομματισμού, βαδίζοντας χέρι χέρι με τη ΝΔ. Οταν και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας καταλαβαίνει ότι ο προτεινόμενος διάλογος είναι εξόφθαλμα και άκρως προσχηματικός και αποπροσανατολιστικός. Δεν αποσκοπεί στην αναζήτηση ενός δίκαιου και δημοκρατικού εκλογικού συστήματος, αλλά, αποκλειστικά και μόνο, στον εξωραϊσμό της κυβερνητικής εικόνας, στη δημιουργία εντυπώσεων και την ψηφοθηρία.

Ποιο από τα δύο;

Στο βούλωμα των σιφονιών από το χαλάζι, απέδωσε το πλημμύρισμα αιθουσών του αεροδρομίου «Μακεδονία», το περασμένο Σάββατο, ο αερολιμενάρχης κ. Τσάντζαλος. Εμείς ακούσαμε, όμως, ότι τρύπησε η σκεπή του αεροδρομίου, η οποία, μάλιστα, είχε τοποθετηθεί πρόσφατα, στο πλαίσιο των έργων για τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στη Χαλκιδική.

Τι από τα δυο συνέβη;

Μονά ζυγά δικά τους

Σημειώνουμε τα παρακάτω, μόνο και μόνο, για να δώσουμε περισσότερο χειροπιαστά και συγκεκριμένα τι σημαίνει η πολιτική των καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών, των κάθε λογής απελευθερώσεων, των νόμων της αγοράς, κλπ., κλπ. Με δυο λόγια, τι σημαίνει η πολιτική της κυβέρνησης, με την οποία, βέβαια, συμπλέει και η ΝΔ.

Σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, η ηγεσία του ΣΕΒ, αφού δήλωσε τη συμφωνία και την υποστήριξή της στην κυβέρνηση, για τον προετοιμαζόμενο νέο αναπτυξιακό νόμο, ζήτησε περισσότερο γοργή και τολμηρή εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής των διαρθρωτικών αλλαγών. Συγκεκριμένα, οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ ζήτησαν ακόμη μεγαλύτερη απελευθέρωση της αγοράς (δηλαδή, του «δικαιώματός» τους να αυξάνουν όποτε και όσο θέλουν τις τιμές). Την ίδια στιγμή, όμως, κι ενώ απεύχονται δήθεν την παρέμβαση της εκάστοτε κυβέρνησης στην οικονομία, απαίτησαν την παρέμβαση του κράτους στη συγκράτηση των μισθών και στην παραπέρα περιστολή των κοινωνικών παροχών.

Με δυο λόγια, μονά ζυγά δικά τους, τα θέλουν οι μεγαλοβιομήχανοι. Και, βέβαια, η κυβέρνηση δεν τους χαλά χατίρι. Αλλωστε, αυτό είναι και το περιεχόμενο της πολιτικής της.

Μαγειρέματα...

Τη μια, ανακοινώνουν κάποια επιλεκτικά και λειψά στοιχεία για την ανεργία. Την άλλη, κάποια καταφανώς μεγειρεμένα στοιχεία για τα ποσοστά της φτώχειας κ.ο.κ. Ο λόγος για τη διορισμένη διοίκηση της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΣΥΕ), η οποία απλόχερα προσφέρει τις υπηρεσίες της στα προπαγανδιστικά τρικ της κυβέρνησης. Τις προάλλες, για παράδειγμα, στο επίσημο δελτίο Τύπου, «ξέχασαν» να βάλουν τον αριθμό των ανέργων. Η «παράλειψη» ίσως και να οφείλεται στο γεγονός ότι ακόμη και αυτή η επίσημη λίστα φουσκώνει διαρκώς στο τελευταίο 9μηνο και αυτό παρά την αύξηση του ΑΕΠ και της οικονομικής δραστηριότητας, των επιχειρηματικών κερδών, κλπ. κλπ. Την ίδια μέρα η ιστοσελίδα της ΕΣΥΕ (στην οποία καταχωρούνται τα σχετικά στοιχεία) βρισκόταν εκτός λειτουργίας, γεγονός που διευκόλυνε την παραπληροφόρηση και το πέρασμα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Στο πλαίσιο αυτό ο διοικητής τής εν λόγω υπηρεσίας «πληροφορούσε» τους δημοσιογράφους ότι οι άνεργοι ήταν «περίπου 430.000». Το νούμερο αυτό πέρασε σε αρκετές εφημερίδες της επομένης. Στην πραγματικότητα, η ανεργία σηκώνει ξανά κεφάλι. Οι άνεργοι στο τέλος του Μάρτη (σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία) ξεπέρασαν τους 434.000. Η εν λόγω υπηρεσία, στο τέλος του Ιούνη 2002 μετρούσε 420.000...

Τα ... αγοραία

Γρηγοριάδης Κώστας

ΕΝΤΑΞΕΙ, αφού το παραδέχτηκε χτες ο Νίκος Χριστοδουλάκης ότι υπάρχει ακρίβεια, δικαιώθηκαν όσοι το έλεγαν τόσον καιρό, ενώ, ταυτοχρόνως, η κυβέρνηση απέδειξε την ...κοινωνική της ευαισθησία. Ορίστε: Δεν κλείνει τα μάτια στα προβλήματα του κόσμου, τα ...παραδέχεται.

Βεβαίως, η «παραδοχή» του προβλήματος είναι ένα πράγμα τελείως διαφορετικό από την αντιμετώπιση και τη λύση του, όμως ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Στο κάτω - κάτω, δεν μπορεί να εγκαταλείψουμε την ελεύθερη αγορά και να γυρίσουμε στο ...παρελθόν, μόνο και μόνο γιατί δε φθάνουν τα χρήματα των πολιτών για να συντηρηθούν.

Αφήστε που ο ...μέγας Κίμωνας Κουλούρης έστειλε ένα χονδρέμπορο στον εισαγγελέα, γιατί πούλαγε υπερτιμολογημένες πατάτες. Σήμερα, ο χονδρέμπορας, αύριο ένα ολόκληρο κατάστημα, μεθαύριο οι μεγάλες αλυσίδες των σούπερ μάρκετ, στο τέλος η ηγεσία του ΣΕΒ και σταδιακά θα επέλθει ο ...σοσιαλισμός στην αγορά.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ΟΛΟ και κάτι μαθαίνουμε, για το τι θα μας «δείξει» ο Σημίτης στη Θεσσαλονίκη, με την ομιλία του στη Διεθνή Εκθεση. Τα εντελώς τελευταία ...νέα προέρχονται από τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Χριστοδουλάκη και τον Χρυσοχοΐδη στο Μαξίμου (τώρα, βλέπετε, έχει ενεργό ρόλο στα πράγματα ο γραμματέας του Κινήματος και τον καλούν σε όλες τις συναντήσεις).

Θα μας δείξουν, λοιπόν, το «Χάρτη της Πραγματικής Σύγκλισης», που θα περιλαμβάνει - λέει - καταπολέμηση της ανεργίας και υπεράσπιση της κοινωνικής συνοχής. Αυτά τα ...ακαταλαβίστικά, δηλαδή, που και πέρυσι μας τα είπανε, αλλά ...χωρίς χάρτη.

Οσο για την «πραγματική σύγκλιση», μπορούμε μάλλον να την ορίσουμε ως την προσέγγιση της αγοραστικής δύναμης του μισθού των Ελλήνων προς το ...απόλυτο μηδέν. Είναι η μόνη σύγκλιση, η οποία είναι πιθανό να επιτευχθεί.

Γρηγοριάδης Κώστας

Τέλος πάντων, καλοκαίρι είναι ας τους αφήσουμε να σχεδιάζουν και να ...χαίρονται.

Μισθολόγιο φτώχειας

Ολο το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση περιόρισε τη συζήτηση για το νέο μισθολόγιο των εργαζομένων στο δημόσιο, στο αν ο κατώτερος βασικός μισθός θα είναι εκείνο ή το άλλο ποσό, εκείνο ή το άλλο ποσοστό. Ούτε κουβέντα για το αν οι «αυξήσεις» που δίνει είναι ικανές να καλύψουν τις σύγχρονες αυξημένες ανάγκες των εργαζομένων.

Τελικά, η κυβέρνηση παρουσίασε ένα μισθολόγιο που προβλέπει ως κατώτερο βασικό μισθό 676 ευρώ μεικτά. Ποσό που δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες μιας τετραμελούς οικογένειας αφού ακόμα και το επίσημο, σύμφωνα με την κυβέρνηση, αλλά πλασματικό όριο φτώχειας, ανέρχεται στα 850 ευρώ. Η εξέλιξη αυτή απεικονίζει εκτός από τις αντεργατικές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης και τη στάση της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση»).

Πάνω από τρία χρόνια οι δυνάμεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ) έθεταν και θέτουν επιμόνως στο συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στο δημόσιο την ανάγκη να απαιτηθεί ως κατώτερος βασικός μισθός τα 1.050 ευρώ, ανεξάρτητα από το αν θα υπάρξει νέο μισθολόγιο ή όχι. Αίτημα που συνδυασμένο με άλλα - δημόσια δωρεάν Υγεία και Πρόνοια, δημόσια δωρεάν Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση κ.ά. - μπορούν να συμβάλουν στην εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους στις σημερινές συνθήκες.

Τα αιτήματα αυτά δεν προκύπτουν από κάποια «ευφάνταστα» μυαλά αλλά από τις ίδιες τις άθλιες συνθήκες που βιώνουν οι εργαζόμενοι και τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες τους. Το ότι αποτελούν τη μόνη ουσιαστική απάντηση σε αυτή τη βάρβαρη πραγματικότητα ανάγκασε ακόμα και τη συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ να υιοθετήσει προσφάτως ένα από τα αιτήματα που θέτουν οι ταξικές δυνάμεις, κατώτερο βασικό μισθό τα 1.050 ευρώ.

Ομως, όλο το προηγούμενο καιρό αβαντάροντας την κυβέρνηση ανέβαλλαν τη συζήτηση για πραγματικές αυξήσεις, λέγοντας ότι αυτές θα εφαρμοστούν με το νέο μισθολόγιο. Σήμερα και παρά την υιοθέτηση του αιτήματος των 1.050 ευρώ η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ συνεχίζει να ακολουθεί την τακτική του «κοινωνικού διαλόγου», με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις τους στο νέο μισθολόγιο-φτωχολόγιο να είναι ανύπαρκτες.

Από την άλλη, η κάθε μέρα που περνά για τον εργαζόμενο μεταφράζεται σε όλο και μεγαλύτερη χασούρα. Ηδη η απώλεια εισοδήματος των εργαζομένων στο δημόσιο ανέρχεται στο 30%, τα τελευταία χρόνια. Μια πραγματικότητα που θέτει ως επιτακτική ανάγκη την υλοποίηση των αιτημάτων που θέτουν οι ταξικές δυνάμεις. Αυτό δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να το περιμένουν ούτε από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ούτε από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ που απλόχερα προσφέρουν την πολιτική τους στήριξη στις αντεργατικές επιλογές της κυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου.

Γι' αυτό η συσπείρωση των εργαζομένων στον ταξικό πόλο του συνδικαλιστικού κινήματος, το ΠΑΜΕ, αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για την οργάνωση της πάλης τους με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο, για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους.

Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ