Αρκετά και πολύτιμα είναι τα συμπεράσματα που πρέπει να εξαχθούν από το σκληρό, πολυήμερο και αποφασιστικό αγώνα των εργαζομένων στην Ιονική και, φυσικά, όχι μόνο ή κυρίως από τους εργαζόμενους στην τράπεζα. Στο πλαίσιο του σχολίου περιοριζόμαστε αναγκαστικά σε μία σημαντική, κατά τη γνώμη μας, πλευρά. Η κυβέρνηση Σημίτη αναγόρευσε την ιδιωτικοποίηση της Ιονικής σε κυρίαρχο ζήτημα της πολιτικής της, προϋπόθεση ακόμα και για τη δική της επιβίωση. Ουσιαστικά, το δίλημμα, με συγκαλυμμένο ή όχι τρόπο, ήταν "ή η Ιονική ιδιωτικοποιείται ή η κυβέρνηση πέφτει". Στη βάση αυτού του εκβιασμού οικοδόμησε τις "συμμαχίες" της και πολλαπλασίασε τις πιέσεις της προς τους εργαζόμενους. Το συμπέρασμα που προκύπτει από την τακτική αυτή της κυβέρνησης είναι αυτονόητο: Απέναντι στην αντιλαϊκή επέλαση και το "μαύρο μέτωπο" της κυβέρνησης, οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να αντιπαρατάξουν "εδώ και τώρα" το δικό τους Μέτωπο. Ωστε κάθε αγώνας σωματείου ή κλάδου να "καλύπτεται" αμέσως από την αγωνιστική αλληλεγγύη και να μη μένει έκθετος στη βία και την τρομοκρατία της κυβέρνησης. Εύκολα θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν το Μέτωπο είχε πάρει σάρκα και οστά...

ΥΓ: Η κυβέρνηση δεν εφάρμοσε για πρώτη φορά στην Ιονική τον παραπάνω εκβιασμό. Ας είναι σίγουρη ότι κάποια φορά θα πέσει θύμα του δικού της εκβιασμού...

Από παντού

πέφτουν "πυρά"

και τα 'βρε σκούρα

η κυρά,

δυο γρούμπους ήδη

στο κεφάλι,

της έχουν κάνει

οι δασκάλοι!

Από παντού

τρώει βολές

και είναι πλέον

να την κλαις,

έχει κατάγματα

στη μέση

και καμιά μέρα,

πάει, θα πέσει!

Από παντού

κόντρα γερή

για το "ζωνάρι",

το "σφυρί",

κι αν ενταθεί

του κόσμου η πάλη,

δύσκολο θα 'ναι

να τη βγάλει!

Ο οίστρος

Τον Αύγουστο του 1961 μια φωτογραφία ενός Ανατολικογερμανού στρατιώτη, που εικονίζεται, φορώντας το κράνος και κρατώντας το όπλο του, να πηδά τα συρματοπλέγματα, που χώριζαν τότε το ανατολικό από το δυτικό Βερολίνο, έκανε το γύρο του δυτικού κόσμου. "Αλμα στην Ελευθερία" ήταν ο προσφιλέστερος τότε τίτλος των δυτικών εντύπων. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες συνεντεύξεις του 19χρονου τότε Κόνραντ Σούμαν - έτσι λεγόταν ο στρατιώτης - όπου δήλωνε ότι "προτίμησε την ελευθερία και τη δημοκρατία" και καταδίκαζε την απόφαση τότε της ανατολικογερμανικής ηγεσίας, για την κατασκευή του "τείχους". Για χρόνια η περιβόητη φωτογραφία αποτελούσε ένα αγαπημένο όπλο της δυτικής προπαγάνδας.

Από τότε, πέρασαν 37 ολόκληρα χρόνια και προχτές, τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδωσαν σε όλο τον κόσμο, πως ο 56χρονος πλέον Κόνραντ Σούμαν βρέθηκε από αστυνομικούς κρεμασμένος σε ένα από τα δέντρα του μικρού σπιτιού του, στο Κίπφενμπεργκ της Βαυαρίας. Ηταν απογοητευμένος από τα οικονομικά και τα οικογενειακά προβλήματα που είχε, δήλωσαν στην αστυνομία συγγενείς και γείτονες. Ολόκληρη, βέβαια, η αλήθεια είναι πως ο Κόνραντ Σούμαν γεύτηκε για τα καλά, τα 37 αυτά χρόνια, τα... αγαθά της καπιταλιστικής ελευθερίας και δημοκρατίας. Υποχρεώθηκε ν' αλλάξει πολλές δουλιές, απολύθηκε από τις περισσότερες, έγινε αλκοολικός, έκανε διάφορες θεραπείες και τελικά είχε το προαναφερόμενο τραγικό τέλος.

"Καθαρές" και ..."πολιτισμένες" εκλογές ζήτησε χτες και η Μ. Δαμανάκη, ερχόμενη να συμφωνήσει με τις "περί ...ευπρεπείας οδηγίες" του Δ. Αβραμόπουλου και χρησιμοποιώντας κάποιες διαφορετικές λέξεις, μόνο και μόνο για να μη φαίνεται πως αντιγράφει ο ένας τον άλλον.

Και για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία περί το πώς εννοεί τις "πολιτισμένες" εκλογές, έδωσε και μια συνέντευξη Τύπου, όπου έκανε καθαρό, πως θεωρεί απαραίτητα τα εξής: Αποφυγή της ρύπανσης, της ηχορύπανσης και της αφισορύπανσης και αποφυγή χρήσης πανό, αεροπανό και κάθε άλλου σχετικού τρόπου επικοινωνίας, που αλλοιώνει την όψη της πόλης!

Ουσιαστικά, δηλαδή και με απλά λόγια, η ευνοούμενη του Κ. Σημίτη και του ΣΥΝ θέλει - όπως και ο Δ. Αβραμόπουλος - μια εκλογική μάχη που θα διεξαχθεί κύρια μέσα από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα και κατά δεύτερο λόγο από τις εφημερίδες. Μια εκλογική μάχη, δηλαδή, για όποιους και όσους τους προσφέρονται αφειδώς οι κάμερες και τα μικρόφωνα. Οποιος δεν είναι αρεστός στους "βαρόνους" των ΜΜΕ και το κατεστημένο μπορεί να μείνει εκτός της μάχης, αλλά θα είναι "ευπρεπής"...

Εχουμε, πάντως, και για τους δυο ένα ερώτημα: Πώς γίνεται και θυμούνται την αισθητική της πόλης μόνο λίγο πριν τις εκλογές και μόνο σε σχέση με τους όρους διεξαγωγής της προεκλογικής μάχης; Η μήπως δεν επηρεάζεται η αισθητική της πόλης από τα συνεχώς οξυνόμενα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα της μεγάλης πλειοψηφίας των κατοίκων της;

Θα θυμάστε τον Μάνο, ο οποίος κάλεσε πρόσφατα τους πελάτες της Ιονικής να την εγκαταλείψουν. Το ίδιο κάνει και η χτεσινή "Αυριανή". Μόνο, που η τελευταία - κάνοντας την επιθυμία της πραγματικότητα - το προβάλλει... προφητεύοντας το.

"Αηδιασμένοι από τα αίσχη του Μαρκάκη και της φαμίλιας του, χιλιάδες μικροί και μεγάλοι καταθέτες της Ιονικής, συνωθούνται από το πρωί στα ταμεία της, για ν' ανασάνουν οικονομικά και να γλιτώσουν από τη νέα λαίλαπα που έρχεται", λέει στο χτεσινό πρωτοσέλιδο θέμα της, που έχει τίτλο: "Ζητάνε πίσω τα λεφτά τους, για να πάνε σε σίγουρες τράπεζες - Πολιορκούν την Ιονική οι καταθέτες".

Βλέπετε, τα ...μεγάλα πνεύματα συναντώνται, ιδιαίτερα όταν πρόκειται να στηρίξουν τις νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές επιλογές της κυβέρνησης και να συκοφαντήσουν το μαζικό λαϊκό κίνημα...